My Teacher

Last Problem

Οδηγάω με γρήγορη ταχύτητα. Αν η Τζεν χάσει το παιδί, δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι. Πονάει και φοβάται τόσο πολύ. Φτάσαμε στο νοσοκομείο. Ο Λίαμ λείπει και εγώ νευριάζω. Γιατί να λείπει τώρα; Την παίρνουν κάποιοι άλλοι γιατροί και την πάνε για να την εξετάσουν. Βγάζω το κινητό και παίρνω τον Λίαμ. "Ναι;" "Που είσαι ρε; Η Τζεν πονάει, βγάζει αίμα και εσύ δεν είσαι στο νοσοκομείο;!" "Κόλιν, ηρέμησε. Πες μου ακριβώς τι έχει γίνει." "Πως να ηρεμήσω ρε;! Λοιπόν, τσακίσου και έλα στο νοσοκομείο να δεις την Τζεν! Μόνο εσένα εμπιστεύομαι. Τώρα!" κλείνω το τηλέφωνο και κάθομαι σε μια καρέκλα. Τα νεύρα μου, η αγωνία μου, ο φόβος μου, είναι όλα τόσο ανεβασμένα. Απλά περιμένω.

Με έχουν μέσα σε ένα δωμάτιο και με εξετάζουν. Πρώτα κοιτάνε αν το μωρό είναι καλά. Φοβάμαι τόσο πολύ. "Είναι εντάξει το μωρό μου; Σας παρακαλώ, πείτε μου." οι γιατροί στην αρχή φαίνονται προβλιματισμένοι αλλά στην συνέχεια αλλάζουν "Το μωράκι σου ευτυχώς είναι μια χαρά. Εσύ κοίταξε να ηρεμήσεις. Σήμερα όμως θα μείνεις εδώ." κουνάω το κεφάλι μου θετικά. Σκέφτομαι τον Κόλιν. Θα είναι τόσο αναστατομένος. Και θα έχει ξεσηκώσει σίγουρα τον Λίαμ για να έρθει να με δει.

Βλέπω τον Λίαμ να μπαίνει μέσα και σηκώνομαι γρήγορα. Τον πλησιάζω και τον πιάνω από την μπλούζα. "Άργησες ρε! Που στο καλό ήσουν;! Η Τζεν είναι ακόμα μέσα και δεν ξέρω τι γίνεται. Επιτρέπεται αυτό;!" μου κατεβάζει το χέρι και με κοιτάει νευριασμένος "Ηρέμησε! Την χάρη σου κάνω! Σήμερα έχω άδεια αλλά ήρθα μόνο για σένα. Σίγουρα οι άλλοι γιατροί την έχουν εξετάσει και είναι μια χαρά." "Το μωρό μας όμως;! Αν έχει χάσει το μωρό δεν θα είναι καλά. Το ίδιο και εγώ!" "Πηγαίνω να την δω." "Θα έρθω και εγώ!" πάω να τον ακολουθήσω αλλά με σταματάει "Τι στο καλό το έχεις περάσει; Εδώ είναι νοσοκομείο. Όχι το γραφείο μου. Άσε μας να κάνουμε την δουλειά μας και όταν τελειώσω θα σε φωνάξω για να την δεις." φεύγει και με αφήνει εδώ να περιμένω.

Η πόρτα ανοίγει και μέσα μπαίνει ο Λίαμ. "Λίαμ, συγνώμη αν σε αναστάτωσε ο Κόλιν." "Δεν πειράζει. Τον ξέρω μην ανησυχείς. Πως είσαι; Πονάς ακόμα;" "Τώρα όχι και τόσο. Το αίμα ευτυχώς μου σταμάτησε." "Είναι εντάξει το μωρό;" "Ναι ευτυχώς. Μου είπαν όμως πως θα μείνω εδώ απόψε."  ο Λίαμ έρχεται και με εξετάζει και συμφωνεί πως θα πρέπει να μείνω εδώ απόψε. Με πάνε σε ένα κανονικό δωμάτιο του νοσοκομείου και ο Λίαμ πηγαίνει να ενημερώσει τον Κόλιν.

Όσο περιμένω τόσο πιο πολύ νευριάζω. Έχει περάσει σχεδόν 1 ώρα και τίποτα. Σηκώνομαι από τα νεύρα και ακούω την φωνη του Λίαμ να φωνάζει το όνομα μου. "Που είναι; Είναι εντάξει;!" "Ηρέμησε. Είναι όλα καλά. Και η Τζεν και το μωρό." αναστενάζω από ανακούφηση. "Θέλω να την δω." "Έλα μαζί μου. Να ξέρεις όμως πως σημερα θα πρέπει να μείνει εδώ." ακολουθάω τον Λίαμ και πηγαίνω στο δωμάτιο που έχουν την Τζεν. Την έχει πάρει ο ύπνος αλλά εγώ θα περιμένω να ξυπνήσει. "Μην κάτσεις πολύ." "Όσο θέλω θα κάτσω!" ο Λίαμ γελάει και φεύγει. Εγώ μπαίνω στο δωμάτιο και πλησιάζω την Τζεν. Την χαζεύω να κοιμάται και χαϊδεύω τα μαλλιά της. Σιγά σιγά ανοίγει τα μάτια της. "Κόλιν;" "Κοριτσάκι μου." μου χαμογελάει και ανταποδίδω "Όλα είναι μια χαρά." "Μμ. Και αυτό ήταν το τελευταίο πρόβλημα μας. Θα δεις. Απο δω και πέρα όλα μια χαρά θα είναι." "Το πιστεύεις;" "Δεν το πιστεύω αγάπη μου. Είμαι σίγουρος." χαμογελάμε ο ένας στον άλλον. "Κόλιν, ειδοποίησες τον πατέρα μου;" παίρνω μια βαθιά ανάσα και βγάζω το κινητό μου "Το ξέχασα." γελάει και τον παίρνω τηλέφωνο. "Εγώ είμαι. Η Τζεν έβγαλε αίμα και είναι στο νοσοκομείο. Πλέον είναι μια χαρά. Και αυτή και το παιδί. Σήμερα θα μείνει στο νοσοκομείο όμως." "Πότε έγινε αυτό; Είναι σίγουρα καλά;!" "Πριν 2 ώρες. Και ναι. Δίπλα μου είναι." "Πριν 2 ώρες και μου το λες τώρα;! Έρχομαι απο κει." κλείνει το τηλέφωνο και καταλαβαίνω πως για μια ακόμη φορά θα με βρίσει. "Τι σου είπε;" "Δεν ευχαριστήθηκε που του το είπα τώρα και όχι πριν 2 ώρες. Δεν πειράζει όμως. Έρχεται εδώ." με κοιτάζει και εγώ της δίνω ένα απαλό φιλί στα χείλη.

Έχουν περάσει 10 λεπτά και ο Κόλιν δεν έχει φύγει ούτε στιγμή. Μου θυμίζει όπως τότε που είχε γίνει το ατύχημα και εγώ δεν είχα φύγει στιγμή από δίπλα του. Τι περιπέτεια ήταν και αυτή τότε. Η πόρτα του δωματίου ανοίγει και είναι ο πατέρας μου. Αμέσως με πλησιάζει σπρώχνοντας τον Κόλιν. "Κορίτσι μου, είσαι καλά;!" "Μια χαρά είναι αφού στο είπα και στο τηλέφωνο. Δεν χρειαζόταν να έρθεις." "Εσύ μη μιλάς καθόλου! Γιατί δεν με ενημέρωσες από την πρώτη στιγμή;" "Συγνώμη, σε ξέχασα!" άλλως ένας καβγάς μεταξύ τους πάει να αρχίσει αλλά τους διακόπτω "Σας παρακαλώ σταματήστε! Μπαμπά, είμαι μια χαρά. Και εγώ και το μωρό." "Ανησύχησα πολύ. Θα μείνω εδώ όλο το βράδυ." "Εε όλο το βράδυ θα μείνω εγώ." "Η κόρη μου χρειάζεται τον πατέρα της." "Τον σύντροφο της χρειάζεται." "Σύντροφο; Πότε παντρευτήκατε;" "Μην ανησυχείς. Θα γίνει και αυτό." "Αυτό θα γίνει μόνο όταν πεθάνω. Έπρεπε να σε είχα αφήσει μέσα στην φυλακή!" ο πατέρας μου φεύγει και μένουμε πάλι μόνοι. "Χρειαζόταν να γίνει τώρα όλο αυτό;" "Άκουσες τι είπε; Ότι θα παντρευτούμε μόνο όταν πεθάνει. Δεν είναι με τα καλά του!" "Κόλιν, έχουμε πολύ καιρό ακόμα για να γίνει κάτι τέτοιο." κάθεται στην άκρη του κρεβατιού και μου πιάνει το χέρι μου "Σε 9 μήνες γεννιέται ο άγγελος μας. Μετά έχω τόσα σχέδια." του χαμογελάω χωρίς να του δώσω απάντηση. Δεν ξέρω τι σχεδιάζει. Εγώ πάντως δεν είμαι έτοιμη ακόμα. Θα είμαι ήδη, με ένα μωρό στην αγκαλιά. Δεν έχω όρεξη και για γάμο. Φυσικά ο Κόλιν είναι 35 χρονών. Αυτό το όνειρο έχει. Με φιλάει για μια ακόμη φορά και όπως είπε, θα μείνει όλο το βράδυ μαζί μου, μέχρι να ξημερώσει και να φύγουμε. Παίρνει μια καρέκλα και κάθεται δίπλα μου κρατώντας το χέρι μου. Η νοσοκόμα μου έφερε να φάω. Ο Κόλιν είχε δίκιο. Το φαγητό του νοσοκομείου είναι χάλια. Μας παίρνει ο ύπνος. Ο Κόλιν κοιμάται στην καρέκλα κρατώντας το χέρι μου και ξαπλωμένο το κεφάλι του στο κρεβάτι. Τον λατρεύω τόσο πολύ.