My Teacher

Until Death Do Us Apart

Κοιτάζομαι στον καθρέφτη μία ακόμη φορά. Αυτή την στιγμή, νιώθω τόσο όμορφη. Τόσο χαρούμενη. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και κοιτάζω το νυφικό μου. Είμαι τόσο λαμπερή. Είμαι στο σπίτι των γονιών μου. Εδώ ετοιμάστηκα. Ο Κόλιν έμεινε στο σπίτι μας να ετοιμαστεί. Είμαι τόσο αγχωμένη. Μου έρχεται να βάλω τα κλάματα. Φοράω τις γόβες και βάφομαι λίγο ακόμα. Ύστερα ανοίγω την πόρτα και βγαίνω έξω. Τα μαλλιά μου τα έχω αφήσει κάτω με απαλές μπούκλες καθώς απάνω τους υπάρχει το στεφανάκι με τα λουλούδια. Κατεβαίνω τα σκαλιά και οι γονείς μου με κοιτάνε σαν χαμένοι. Η μητέρα μου έρχεται και με αγκαλιάζει. "Κορίτσι μου! Είσαι τόσο όμορφη. Πανέμορφη!" γελάω και την κοιτάζω "Ευχαριστώ πολύ μαμά." με πλησιάζει και ο πατέρας μου "Έχω μια πριγκίπισσα. Είσαι η πιο όμορφη νύφη του κόσμου." "Ευχαριστώ πολύ μπαμπά. Είναι όλα έτοιμα;" "Όλα έτοιμα!" "Ωραία. Ας πάμε λοιπόν." παίρνω μια ακόμη βαθιά ανάσα και βγαίνουμε έξω. Ύστερα μπαίνουμε στο αυτοκίνητο.

Την περιμένω έξω από την εκκλησία. Θέλω τόσο πολύ να την δω. Σίγουρα θα είναι πανέμορφη. Πριγκίπισσα. Κρατάω στα χέρια μου την ανθοδέσμη και την περιμένω. Πλησιάζω την Έλλη που κρατάει την κόρη μας. Έμεινε μαζί μου. "Που είναι η κορούλα μου; Το κοριτσάκι μου;" με κοιτάζει και γελάει. Φοράει ένα τόσο όμορφο άσπρο φορεματάκι. Τόσο γλυκιά. "Λες να μην έρθει;" "Πας καλά; Γιατί να μην έρθει;" "Άμα το μετάνιωσε;" "Κόλιν σταμάτα!" κάθομαι και την περιμένω αγχωμένος.

Οι σκέψεις μου μέσα στο αυτοκίνητο είναι πολλές. Μπερδεύονται μεταξύ τους. Ο πατέρας μου αποφασίζει να κάνει πλάκα στον Κόλιν. Παίρνει τον μακρύ δρόμο έτσι ώστε να καθυστερήσουμε. "Μπαμπά δεν είναι ώρες για πλάκες." "Έλα κορίτσι μου σιγά! Πολύ το κάνουν αυτό. Θα δεις που θα τρομάξει και θα νομίζει ότι δεν θα πας!" γελάει και εγώ αναστενάζω. Τον λυπάμαι τον Κόλιν μου. Τον φαντάζομαι να με περιμένει έξω από την εκκλησία με την ανθοδέσμη. Θα είναι τόσο όμορφος. Ο πατέρας μου κάνει αυτό που λέει. Αργούμε 10 λεπτά. Πολύ!

Έχουν πέρασει 10 λεπτά και δεν έχει έρθει. Το μετάνιωσε. Οι ελπίδες μου χάνονται. Μέχρι που ακούω την κόρνα του αυτοκινήτου να χτυπάει σαν τρελή. Έφτασε. Ένα τεράστιο λαμπερό χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπο μου. Όχι μόνο σε μένα αλλά και σε όλους τους καλεσμένους. Οι γονείς της βγαίνουν από το αυτοκίνητο. Ο πατέρας της, της ανοίγει την πόρτα και βγαίνει έξω. Θεέ μου, ομορφιά. Ποτέ μου δεν έχω δει τέτοια ομορφιά. Είναι τόσο λαμπερή. Φαίνεται τόσο ευτυχισμένη αλλά μπορώ να καταλάβω και πόσο αγχωμένη είναι. Ανεβαίνει τα σκαλιά της εκκλησίας μαζί με τον πατέρας της. "Στην παραδίδω. Είναι δικιά σου πλέον. Να την προσέχεις." του χαμογελάω και την κοιτάζω. "Είσαι τόσο όμορφη. Σ'αγαπάω." μου χαμογελάει και δίνουμε ένα απαλό φιλί.