My Teacher

Take Care Of You

Επιτέλους πίσω στο σπίτι. Ξαπλώνω τον Κόλιν στο κρεβάτι και είμαι έτοιμη να πάω να του φτιάξω να φάει. Χαίρομαι τόσο πολύ που θα τον φροντίζω περίπου για 1 βδομάδα μέχρι να φτιάξουν τα πόδια του. "Είσαι εντάξει αγάπη μου; Χρειάζεσαι κάτι άλλο;" "Ναι, ένα φιλί." γελάω και τον πλησιάζω. "Μόνο ένα;" "Όχι, θέλω πολλά φιλιά." γελάμε και φιλιόμαστε. "Μωρό μου μην ανησυχείς για μένα. Μια χαρά είμαι. Μην μου κουράζεσαι." "Όχι αγάπη μου σε παρακαλώ. Μέχρι να σηκωθείς εγώ θα σε φροντίζω. Πάω να σου φτιάξω φαγητό!" "Μμ τι καλό θα μου φτιάξεις;" "Μμ σούπα θα σου φτιάξω." γελάω λίγο και ο Κόλιν με κοιτάει νευριασμένος και με παράπονο "Μωρό μου, μετά από όλο αυτό που πέρασα θα φάω σούπα;" "Μα αγάπη μου όλοι όσοι επιστρέφουν από νοσοκομείο τέτοια φαγητά τρώνε." Ο Κόλιν σκεπάζεται με το πάπλωμα και εγώ τον πλησιάζω όλο και πιο πολύ "Σε αγαπάω." "Και εγώ." χαμογελάμε και φιλιόμαστε για μια ακόμη φορά πριν πάω να μαγειρέψω αυτή την σούπα. Ο Κόλιν κοιμήθηκε. Εγώ είμαι στην κουζίνα και μαγειρεύω μέχρι που χτυπάει το κουδούνι και πηγαίνω να ανοίξω. "Μπαμπά; Τι κάνεις πως βρέθηκες εδώ; Πως έμαθες το σπίτι;" τον κοιτάω παράξενα και αναρωτιέμαι πως κατάφερε να βρει το σπίτι "Όποιος θέλει να μάθει κάτι το μαθαίνει κόρη μου." "Ναι ξέχασα ότι ξέρεις τα πάντα." ο πατέρας μου χαμογελάει και μπαίνει μέσα στο σπίτι "Πάντως πολύ ωραίο σπίτι." "Θα γίνει ακόμα πιο ωραίο όταν το βάψουμε και το διακοσμήσουμε καλύτερα με τον Κόλιν αφού γίνει καλά." "Τι κάνει; Πως είναι;" "Εντάξει είναι. Κοιμάται τώρα."  "Ωραία. Κόρη μου πρέπει να συζητήσουμε κάτι πολύ σοβαρό." "Τι έγινε;" "Σχετικά με το παιδί. Τι θα κάνεις;" "Εννοείται πως θα κρατήσω το παιδί. Και είμαι σίγουρη πως και ο Κόλιν θα το θέλει." "Τζεν, έχεις μια ολόκληρη ζωή μπροστά σου. Είσαι μόνο 18. Οι σπουδές σου; Το μέλλον σου;" "Μπαμπά, το μέλλον μου είναι ο Κόλιν. Και δηλαδή πως το εννοείς αυτό; Μου λες να χάσω το παιδί; Το ίδιο σου το εγγόνι; Πας καλά;!" "Όχι, όχι κόρη μου δεν ήθελα να το πάρεις έτσι. Για κανέναν λόγο δεν θα σου έλεγα να χάσεις το παιδί." "Τότε άσε με να διαλέξω εγώ το μέλλον μου. Άσε με να κάνω τις δικές μου επιλογές. Μπαμπά, όλο αυτό με τον Κόλιν, αυτό που δεν τον δέχεσαι πρέπει κάποια στιγμή να τελειώνει. Δεν θα χωρίσω με τον Κόλιν όσο και να το θέλεις. Είμαστε ερωτευμένοι." "Το ξέρω Τζεν. Αλλά νομίζεις πως θα κρατήσει για πάντα; Είμαι σίγουρος πως όταν γεννήσεις το παιδί θα σε βαρεθεί και θα πάει στην επόμενη. Τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Σίγουρα κάποια στιγμή θα του τελειώσεις." "Όχι! Εγώ και ο Κόλιν δεν θα τελειώσουμε ποτέ. Σε παρακαλώ μπαμπά φύγε. Σε παρακαλώ." "Εγώ το μόνο που θέλω να σου πω είναι αφού γίνει εντελώς καλά να τον αφήσεις και να έρθεις να μείνεις στο σπίτι σου. Εκεί που μεγάλωσες. Και να μεγαλώσεις και το παιδί σου στο ίδιο σπίτι. Μαζί με εμένα και την μητέρα σου." "Το παιδί μου χρειάζεται και πατέρα. Και το σπίτι μου πλέον είναι εδώ. Μαζί με τον Κόλιν. Αυτό που μου ζητάς δεν θα το κάνω ποτέ. Τώρα σε παρακαλώ φύγε." χωρίς να μιλήσει άνοιξε την πόρτα και έφυγε. Αλήθεια, περίμενα μετά από όλο αυτό που έγινε να άλλαζε και να τα άφηνε όλα πίσω άλλα μάταια. Δεν ξέρω αν δεχτεί τον Κόλιν. Αρχίζω να πιστεύω πως ποτέ δεν θα τον δεχτεί. Αλλά μήπως έχει και δίκιο; Όταν γεννήσω και μετά λες να με βαρεθεί ο Κόλιν; Όταν ένα ζευγάρι παντρεύεται και μετά αλλάζουν. Και ειδικά όταν έρχεται ένα παιδί αλλάζουν τα πάντα. Εγώ με τον Κόλιν δεν είμαστε καν παντρεμένοι. Με αυτές τις σκέψεις πηγαίνω στην κουζίνα και συνεχίζω να φτιάχνω την σούπα. Αφού τελειώνω με το μαγείρεμα σερβίρω την σούπα σε ένα πιάτο βάζω και ένα ποτήρι νερό τα βάζω πάνω σε ένα δίσκο και πηγαίνω στο δωμάτιό. Ο Κόλιν ακόμα κοιμάται. Λυπάμαι να τον ξυπνήσω αλλά πρέπει. Ακουμπάω τον δίσκο πάνω στο κομοδίνο. "Κόλιν; ... Μωρό μου ξύπνα." ανοίγει τα μάτια σου σιγά σιγά και όταν με βλέπει χαμογελάει. "Σου έφερα να φας." "Μμμ ευχαριστώ πολύ μωρό μου." σηκώνει το κορμί του ψηλά και ακουμπάω τον δίσκο στα πόδια του που είναι σκεπασμένα με το πάπλωμα. Είναι έτοιμος να πάρει το κουτάλι και να αρχίσει να τρώει αλλά εγώ του το αρπάζω και με κοιτάει περίεργα στα μάτια. "Μωρό μου τι κάνεις;" "Εγώ, εγώ θα σε ταΐσω." αρχίζει να γελάει και εγώ  να νιώθω λίγο χαζή "Αγάπη μου τα πόδια μου έχω όχι τα χέρια μου. Μπορώ να φάω μια χαρά." "Ναι αλλά είσαι άρρωστος. Πονάς. Εγώ θα σε ταΐσω! Έλα, άνοιξε το στόμα σου." αρχίζει να γελάει περισσότερο και εγώ να πλησιάζω το κουτάλι στο στόμα του. Τον ταΐζω και μου αρέσει τόσο πολύ. Μου αρέσει να τον φροντίζω. Μήπως ήρθε η ώρα να του πω ότι περιμένω το παιδί του; Δεν ξέρω. Κάποια στιγμή πρέπει να το μάθει και νομίζω πως αυτή η στιγμή είναι τώρα. Το φαγητό τελειώνει και ακουμπάω τον δίσκο στο κομοδίνο. "Θες να κοιμηθείς ξανά;" "Όχι μωρό μου. Αυτό που θέλω είναι να ξαπλώσεις δίπλα μου." χαμογελάω και το κάνω. Ξαπλώνω δίπλα του και ύστερα με χώνει στην αγκαλιά του. Σηκώνω το κεφάλι μου και τον κοιτάω στα μάτια. Με κοιτάζει και καθώς μου χαμογελάει μου δίνει ένα απαλό φιλί στο μέτωπο. "Πόσο μου έλειψες Τζεν." "Κόλιν, να σε ρωτήσω κάτι;" "Πες μου ζωή μου." "Θα ήθελες στο μέλλον να κάναμε ένα μωράκι;" "Πως σου ήρθε τώρα αυτό;" "Απλά ρωτάω." "Εννοείται πως θα ήθελα." χαμογελάω λίγο και σκύβω κάτω το κεφάλι μου. "Και αν όλο αυτό που έχουμε τώρα χαθεί; Ξέρεις, όλο αυτό που νιώθουμε, το πάθος, ο έρωτας...Σχεδόν όλα τα ζευγάρια τα χάνουν όλα αυτά μετά τον γάμο και όταν έρχεται ένα παιδί." με πλησιάζει και ακουμπάει το δεξί του χέρι στο σαγόνι μου και μου σηκώνει το κεφάλι μου ώστε να τον κοιτάξω. "Αυτό φοβάσαι; Μην μου τελειώσεις;" "Ναι. Το να χαθεί όλο αυτό που νιώθεις για μένα είναι ο μεγαλύτερος μου φόβος." "Όχι αγάπη μου. Να τον ξεπεράσεις αυτόν τον φόβο. Δεν θα μου φύγει ποτέ. Δεν θα μου τελειώσει ποτέ αυτό που νιώθω για σένα. Εσύ δεν θα μου τελειώσεις ποτέ. Και να παντρευτούμε, όσα παιδιά και να κάνουμε τα συναισθήματα μου για σένα θα είναι πάντα τα ίδια." τον κοιτάζω στα μάτια για μια ακόμη φορά και νομίζω πως ήρθε η ώρα να του το πω. "Κόλιν, είμαι έγκυος." με κοιτάζει σαν χαμένος. Εγώ δεν ξέρω τι να κάνω. "Μωρό μου πότε το έμαθες;" "Την μέρα που έγινε το ατύχημα." ένα τεράστιο χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπό του. "Χάρηκες;" "Εννοείται πως χάρηκα. Περιμένεις το παιδί μου, πως γίνεται να μην χαρώ;" χαμογελάω και τον αγκαλιάζω σφιχτά. "Κόλιν, θα κάνουμε μωράκι!" κοιταζόμαστε στα μάτια και χαμογελάμε από τρελή χαρά. "Ναι μωρό μου! Και θέλω να ξέρεις πως τίποτα δεν θα αλλάξει. Σ'αγαπάω. Είμαι ερωτευμένος μαζί σου και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Δεν θα χαθεί ποτέ." φιλιόμαστε παθιασμένα. Δεν μπορώ να πιστέψω πως σε λίγους μήνες θα κρατάω στην αγκαλιά μου το παιδί μας. Ποτέ δεν πίστεψα ότι εγώ και ο Κόλιν θα φτάναμε σε αυτήν εδώ την στιγμή. Φιλιόμαστε ξανά και ξανά. "Κόλιν, είσαι σίγουρος πως θες αυτό το παιδί;" "Μωρό μου πας καλά; Αυτό μην το πεις ποτέ ξανά. Αυτό το παιδί θα γεννηθεί και θα είναι το παιδί μας. Το μωράκι μας. Δεν ξέρεις πόσο χαρούμενο με έκανες τώρα!" γελάμε και φιλιόμαστε για μια ακόμη φορά ασταμάτητα. Μας σταματάει το κουδούνι της πόρτας. "Λογικά θα είναι η Έλλη με τον Ζακ. Ανησύχησαν πολύ για σένα." "Ααα μπα, ανησύχησε για μένα ο Ζακ; Πολύ παράξενο." "Μωρό μου έλα σε παρακαλώ. Μην θυμάσε τα παλιά. Ο Ζακ τα έχει ξεχάσει και είμαι σίγουρη πως θέλει να τα βρείτε." μου χαμογελάει και πριν πάω να ανοίξω την πόρτα του δίνω ένα πεταχτό φιλί. Ανοίγω την πόρτα και αντί να δω την Έλλη και τον Ζακ βλέπω την Χέλεν. "Τι θες εσύ εδώ;" "Ήρθα να δω πως είναι ο πρώην άντρας μου. Δεν νομίζω πως έκανα κάτι κακό." χωρίς να της πω να περάσει μέσα με σπρώχνει και περνάει μέσα στο σπίτι. Την κοιτάζω με τόσο μίσος. Αυτή την φορά δεν θα την αφήσω να τον δει.