My Teacher

I Need You Back

"Τζεν όχι! Για κανέναν λόγο δεν σε πάω σε αυτή την γυναίκα." "Μαμά, σε παρακαλώ! Άμα δεν με πας θα πάω μόνη μου." "Δεν θα σε πάω ούτε εγώ αλλά ούτε μόνη σου. Θα πάμε σπίτι και θα κάτσεις να ηρεμήσεις." "Δεν θέλω να ηρεμήσω! Δεν μπορώ να ηρεμήσω από την στιγμή που ο Κόλιν βρίσκεται εκεί μέσα." "Ξέρω πόσο δύσκολο σου είναι αυτή την στιγμή. Αλλά πρέπει να το κάνεις. Για το καλό σου. Και ο Κόλιν το ίδιο σου είπε." την κοιτάζω και αναστενάζω. "Εντάξει. Πάμε σπίτι." η μητέρα μου αρχίζει να οδηγάει και εγώ να κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Δεν θα ακούσω την μητέρα μου. Στην Χέλεν θα πάω.

Νύχτωσε και εγώ είμαι ακόμα εδώ μέσα. Έχω ξαπλώσει σε αυτό το παλιό κρεβάτι και σκέφτομαι την Τζεν. Πόσο ωραία θα ήταν αν ήμουν αυτή την στιγμή μαζί της. Παρόλα αυτά εγώ είμαι εδώ σε αυτό το κελί και είμαι μαζί της μόνο στην φαντασίωση μου. Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να κοιμηθώ παρόλο που δεν μπορώ. Αμέσως σηκώνομαι όμως όταν η πόρτα ανοίγει και μέσα φαίρνουν άλλον έναν άνδρα. Μου φαίνεται να είναι λίγο μεγάλος από μένα. "Σου έφερα και παρέα!" μου λέει ο αστυνομικός που τον έφερε και φεύγει. Αυτός ο καινούριος δεν μου δίνει σημασία και κάθετε στο δίπλα κρεβάτι που υπάρχει από το δικό μου. Φαίνεται να μην τον νοιάζει καν που είναι εδώ μέσα. Σαν να έχει μπει ξανά σε φυλακή. Κάθομαι και εγώ στο δικό μου κρεβάτι χωρίς να του μιλήσω. Αποφασίζει όμως να μου μιλήσει αυτός καθώς βγάζει από την τσέπη του ένα τσιγγάρο. "Εσύ γιατί είσαι εδώ;" τον κοιτάζω περίεργα "Μεγάλη ιστορία." "Θα μου άρεσε να την ακούσω." παίρνω μια βαθιά ανάσα και ξαπλώνω καθώς ξαπλώνει και αυτός. Άρχισα να του λέω ότι έχει γίνει από την αρχή με την Τζεν και όλα τα προβλήματα μας. Του φάνηκαν ενδιαφέρον. Τα άκουσε όλα. "Και τώρα η Χέλεν τα είπε όλα στην αστυνομία και κάπως έτσι κατέληξα εδώ." "Περάσατε τόσα πολλά και νομίζεις πως τώρα θα σας σταματήσει η αστυνομία; Είμαι σίγουρος πως ο πατέρας της θα σε βγάλει από εδώ. Μην ανησυχείς." "Δεν ξέρω. Το πιστεύω αλλά και από την άλλη πιστεύω πως, αυτό είναι το τέλος μας." "Αυτό δεν είναι το τέλος σας. Από όσα μου είπες εσείς οι δύο αξίζετε ένα ευτυχισμένο τέλος. Και θα δεις, θα το έχετε." γελάω λίγο και τον κοιτάζω "Εσύ; Γιατί είσαι εδώ; Φαίνεσαι τόσο χαλαρός σαν να μην είναι η πρώτη φορά σε φυλακή." γελάει και σηκώνεται "Επειδή δεν είναι η πρώτη φορά. Θέλω να αποφύγω την φυλακή αλλά, κάνω βλακείες και καταλήγω ξανά εδώ μέσα." "Και γιατί δεν σταματάς να κάνεις βλακείες;" "Δεν ξέρω. Μάλλον μου αρέσουν οι βλακείες που κάνω." καθίσαμε και μιλάγαμε μέχρι αργά. Για διάφορα θέματα. Μέχρι που μας πήρε ο ύπνος.