My Teacher

5 days

Ο διευθυντής μας κοιτάει σαν χαμένος. Δεν ξέρει τι να πει. Ο Κόλιν τον πλησιάζει. "Κύριε Ντέιβιντ σας παρακαλώ αφήστε με να σας εξηγήσω." "Σταμάτα! Το μόνο που θέλω είναι να έρθεις αυτή την στιγμή στο γραφείο μου!" ο διευθυντής φεύγει και ο Κόλιν τον ακολουθεί. Εγώ έχω μείνει με αυτόν τον άγνωστο που μου την έπεσε "Γιατί πήγες στον διευθυντή; Γιατί το έκανες αυτό; Το ξέρεις ότι τώρα τα κατέστρεψες όλα;" "Ο καθηγητής Κόλιν χτύπησε έναν συμμαθητή του. Δεν επιτρέπετε αυτό έτσι; Όπως δεν επιτρέπετε να παρενοχλούν και της συμμαθήτριες τους." ήρθε πιο κοντά μου "Δεν ξέρεις τίποτα. Γιατί μιλάς χωρίς να ξέρεις;" "Ξέρω αρκετά." "Δεν σε καταλαβαίνω." "Θα καταλάβεις όταν έρθει η ώρα Τζεν" "Τι; Πως ξέρεις το όνομά μου;" "Είμαι αυτός που ξέρει τους πάντες και εμένα κανένας." πήγε να φύγει άλλα γύρισε ξανά "Δεν ήθελα να χαλάσω αυτό που έχεις εσύ και ο Κόλιν. Αλήθεια συγνώμη." έφυγε και έμεινα μόνη μου. Τι ήταν τώρα αυτό; Πως με ξέρει; Ούτε καν το όνομά του μου είπε. Πηγαίνω έξω από το γραφείο του διευθυντή η πόρτα είναι κλειστεί άλλα προσπαθώ να κρυφακούσω τι λένε.

Είμαι στο γραφείο μαζί με τον διευθυντή. Εγώ κάθομαι στην καρέκλα νευρικός και φοβισμένος. Ο διευθυντής τριγυρνάει από δω και από κει αναστενάζοντας δυνατά. "Δεν μπορώ να το πιστέψω. Κόλιν μπορείς να μου πεις τι ήταν αυτό που μόλις είδα;" "Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω..." "Έχεις σχέση με την μαθήτριά σου; Κόλιν ξέρεις ότι δεν έχω άλλη επιλογή από το να σε διώξω; Θα χάσεις την δουλειά σου το καταλαβαίνεις;" "Έχετε κάθε δίκιο να με διώξετε. Άλλα εγώ και η δεσποινής Μόρρισον δεν έχουμε πλέον σχέση. Τελείωσε εχθές." "Κόλιν αυτό δεν αλλάζει κάτι. Πραγματικά δεν το περίμενα αυτό από σένα." αναστενάζει για μια ακόμη φορά και κάθεται στην καρέμλα του. Εγώ απλά κοιτάω κάτω. "Κόλιν δεν θα το μάθει κανείς στο σχολείο. Ειδικά οι μαθητές. Θα μείνεις στο σχολείο μέχρι την εκδρομή γιατί έχουμε κανονίσει ποιοι καθηγητές θα έρθουν μαζί. Μετά...Μετά θα φύγεις και θα πας μακριά σε άλλο σχολείο. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή." "Δεν θα είναι εύκολο να βρω ξανά δουλειά." "Αυτό θα το φροντίσω εγώ. Εσύ κοίτα μέχρι να έρθει η μέρα να φύγεις να μείνεις μακριά από την Τζεν." τον κοίταξα και ύστερα βγήκα έξω. Καθώς άνοιξα την πόρτα είδα την Τζεν μπροστά μου. Έκλεισα την πόρτα της άρπαξα το χέρι με δύναμη και πήγαμε στο δικό μου γραφείο. Έκλεισα και κλείδωσα την πόρτα για να μην μπει κανένας. "Έχεις τρελαθεί; Τι κάθεσαι και κρυφακούς; Αν σε έβλεπε κανένας τι θα σκεφτότανε;" "Δεν με νοιάζει. Πλέον το έμαθαν." "Όχι όλο το σχολείο όμως." "Νομίζεις πως δεν θα το μάθουν και όλοι; Όλα με την σειρά τους." "Τζεν, έχασα την δουλειά μου." "Τι;" με κοιτάει και ένα δάκρυ πέφτει από τα μάτια της. Δεν μπορώ να την βλέπω να κλαίει. Δεν το αντέχω. "Ο διευθυντής θα με στείλει σε άλλο σχολείο. Μετά την εκδρομή φεύγω και δεν θα είναι εδώ κοντά. Θα φύγω μακριά." "Κόλιν όχι. Δεν το δέχομαι. Δεν μπορώ μακριά σου. Δεν θα αντέξω." "Έτσι πρέπει όμως Τζεν. Να με ξεχάσεις. Δεν μπορούμε να είμαστε μαζί." "Δεν με αγαπάς πλέον;" "Τζεν μην μπερδεύεις τα συναισθήματα! Σε αγαπάω και σε θέλω σαν τρελός, άλλα πρέπει να μείνω και να μείνεις μακριά μου. Καταστράφηκαν όλα δεν μπορείς να το δεις; Οι γονείς σου και ο διευθυντής το έμαθαν. Οι γονείς σου δεν δέχονται αυτή την σχέση και ο διευθυντής με στέλνει μακριά σε άλλο σχολείο. Καταστράφηκαν όλα." άρχισε να κλαίει και εγώ την έσφιξα στην αγκαλιά μου. "Απλά δεν θέλω να σε χάσω. Φοβάμαι χωρίς εσένα. Πλέον έχω δεθεί μαζί σου." της χαϊδεύω τα μαλλιά καθώς την έχω στην αγκαλιά μου και αναστενάζω "Το ξέρω. Και εγώ. Άλλα έτσι ήρθαν τα πράγματα Τζεν. Πρέπει να χωρίσουμε." της σηκώνω το κεφάλι ψηλά για να με κοιτάξει "Μην κλαις άλλο σε παρακαλώ." της σκουπίζω τα δάκρυα και την αφήνω. "Δηλαδή στην εκδρομή θα είναι οι τελευταίες μας στιγμές;" "Όχι Τζεν. Θα έρθω στην εκδρομή άλλα δεν θα έχουμε στιγμές. Υποσχέθηκα στον διευθυντή πως θα μείνω μακριά σου μέχρι να φύγω και αυτό θέλω να κάνω." "Μπορείς να μείνεις μακριά μου;" "Θα προσπαθήσω." κοιταζόμαστε για μερικά δευτερόλεπτα μέχρι που με πλησιάζει και μου δίνει ένα απαλό φιλί στα χείλη. Ένιωθα πως ήταν το τελευταίο. "Εσύ είχες πει πως θα με προστατεύεις πάντα. Πως ότι και να γίνει θα τα καταφέρουμε. Είχες πει πως δεν θα με αφήσεις ποτέ. Τι έγινε τώρα; Τα παρατάς;" έφυγε κλαίγοντας και έκλεισε την πόρτα με δύναμη. Από τα νεύρα μου έριξα ότι υπήρχε πάνω στο γραφείο κάτω. Είμαι σίγουρος πως ο θόρυβος ακούστηκε μέχρι έξω. Ακουμπάω τα χέρια μου στο γραφείο και μπαίνει μέσα ο Τζον. "Δεν έχεις μάθημα εσύ;" "Κόλιν πας καλά; Τι στο καλό έκανες; Γιατί το έκανες αυτό;" γυρνάω και τον κοιτάω "Γιατί καταστράφηκαν όλα για αυτό!" "Για εσένα και την Τζεν μιλάμε;" "Ναι! Άλλα ξέρεις κάτι; Μόνο δύο άτομα φταίνε! Και θα πάω αυτή την στιγμή κιόλας να βρω το πρώτο!" φεύγω και ο Τζον προσπαθεί να με σταματήσει άλλα δεν τα καταφέρνει. Πηγαίνω να βρω τον Ζακ. Τον βρήκα στις τουαλέτες να φιλιέται με κάποια. Χωρίς να με έχει πάρει χαμπάρι τον αρπάζω από την μπλούζα και τον πετάω κάτω. Η κοπέλα που ήταν μαζί του φεύγει φοβισμένη και αρχίζω να τον βαράω δυνατά στο πρόσωπο. "Εσύ φταις για όλα!" τον βάραγα ασταμάτητα μέχρι που άρχισε να ματώνει "Μπορείς να μου πεις γιατί;! Πες μου γιατί!" με το ζόρι προσπαθούσε να μιλήσει "Με πλήρωσε καλά!" τον βάραγα για λίγο ακόμα μέχρι που σταμάτησα και σηκώθηκα απάνω "Μπράβο. Τα καταφέρατε. Και εσύ και η άλλη. Έγινε το δικό σας. Άλλα να της πεις πως δεν τελειώνει εδώ." τον αφήνω και φεύγω. Ξέρω πως δεν θα πάει στον διευθυντή για να πει ότι τον χτύπησα. Όπως πάντα λύνει τα προβλήματα μαζί μου με άλλους τρόπους.

Ευτυχώς οι ώρες στο σχολείο πέρασαν γρήγορα. Δεν άντεχα να τον βλέπω άλλο. Όταν τον φίλισα ήθελα να σταματήσει ο χρόνος. Αν δεν τον φιλίσω ποτέ ξανά; Αν δεν με αγγίξει ποτέ ξανά; Δεν θα το αντέξω. Γιατί τα παράτησε σε εμάς; Γιατί όταν βλέπει δύσκολα τα παρατάει; Δεν είναι δειλός. Απλά φοβάται. Βγήκα από το σχολείο και είδα τον πατέρα μου να με περιμένει με το αυτοκίνητο και πιο δίπλα ήταν ο Κόλιν μέσα στο αυτοκίνητο και με κοιτούσε. Πόσο θέλω απλά να τρέξω να μπω μέσα στο αυτοκίνητό του και να πάμε να φτιάξουμε το σπίτι που λέγαμε ότι κάποια μέρα θα μείνουμε εκεί. Αυτό θα κάναμε σήμερα άλλα καταστράφηκαν όλα. Δεν σταματάει να με κοιτάει και δεν άργησε να ακουστεί η φωνή του πατέρα μου. "Τζεν μπορείς να μπεις μέσα στο αμάξι;" τον κοιτάω και μπαίνω μέσα. "Όλα εντάξει σήμερα;" "Ναι απλά πάμε σπίτι." μέχρι να φτάσουμε σπίτι δεν μιλούσα καθόλου.

Ήρθε και την πήρε ο πατέρας της. Μάλλον αυτό θα γίνεται τώρα αν και όταν μάθει ότι φεύγω μπορεί και να το σταματήσει. Μέχρι να φτάσει η μέρα για την εκδρομή δεν έγινε κάτι με εμένα και την Τζεν. Μόνο κοιταζόμασταν και προσπαθούσαμε να μείνουμε μακριά ο ένας με τον άλλον. Τώρα αυτές οι τελευταίες 5 μέρες πως θα περάσουν;