My Teacher

Don't Leave Me

Δεν μπορώ να καταλάβω. Έχει περάσει σχεδόν 1 ώρα και ο Κόλιν ακόμα να έρθει. Τον παίρνω τηλέφωνο και δεν απαντάει. Το έχει κλειστό. Καλώ ένα ταξί και με πηγαίνει σπίτι. Δεν είναι ούτε στο σπίτι και το αυτοκίνητο του λείπει. Τον παίρνω για μια ακόμη φορά τηλέφωνο αλλά τίποτα. Έχει φτάσει απόγευμα και δεν έχω κανένα σημάδι του. Είμαι φοβισμένη. Δεν έχω καλά αισθήματα. Θεέ μου, τι του έχει συμβεί;

Ανοίγω τα μάτια μου με δυσκολία. Δεν ξέρω που βρίσκομαι. Δεν μπορώ να βγω από το αυτοκίνητο, δεν μπορώ να βρω το κινητό μου. Δεν ξέρω καν τι ώρα είναι. Κανένας δεν με έχει βρει. Πονάω παντού. Ουρλιάζω από τον πόνο που νιώθω σε όλο μου το σώμα. Δεν μπορώ να νιώσω τα πόδια μου. Τώρα που άρχισε να βρέχει γίνετε όλο και πιο δύσκολο. "ΒΟΗΘΕΙΑ!" προσπαθώ να το φωνάξω όσο πιο δυνατά μπορώ "ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ!" αλλά κανείς δεν έρχεται. Είμαι μόνος. Κανείς δεν μπορεί να με βρει εδώ. Κρυώνω. Το σώμα μου έχει παγώσει από το κρύο. Για μια ακόμη φορά, βλέπω σκοτάδι.

Όσο κάθομαι σε έναν καναπέ και περιμένω τηλεφώνημα του με σκοτώνει! Δεν αντέχω άλλο. Που είναι; Δεν ξέρω και ποιον να πάρω μήπως μάθω κάτι. Για να ξεχαστώ αποφάσισα να κάνω τεστ εγκυμοσύνης. Το κοιτάζω με αγωνία και βγαίνει θετικό. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Εγώ έγκυος. Τα ερωτήματα μου είναι πολλά. Πως θα το πω στον Κόλιν; Θα το δεχτεί; Αν δεν το θέλει; Οι γονείς μου θα με βοηθήσουν; Αλλά αυτό που με βασανίζει ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΛΙΝ; κάθομαι για μια ακόμη φορά στον καναπέ και αναστενάζω.

"Κοίτα αν είναι νεκρός." "Είναι ζωντανός." "Προσπάθησε να τον βγάλεις από το αυτοκίνητο και να τον πας στο νοσοκομείο. Εγώ θα πάρω τηλέφωνο την κόρη μου να την ενημερώσω." "Έγινε!"

Είμαι έτοιμη να πάρω για μια ακόμη φορά τον Κόλιν αλλά με προλαβαίνει ο πατέρας μου. "Μπαμπά δεν έχω όρεξη." "Τζεν θέλω να είσαι ήρεμη." "Γιατί, τι έγινε;" "Ο Κόλιν, είχε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο. Είναι στο νοσοκομείο." "ΜΠΑΜΠΑ ΤΙ ΛΕΣ; ΣΕ ΠΟΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ; ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΑΞΕΙ;" "Δεν μπορώ να σου πω ακόμα με σιγουριά. Πρέπει να έρθεις στο νοσοκομείο." "Σε, σε ποιο νοσοκομείο;" νιώθω σαν να έχει γκρεμιστεί όλος μου ο κόσμος. Τα δάκρυα δεν σταματάνε. Πηγαίνω με ταξί στο νοσοκομείο. Βγαίνω από το αμάξι και τρέχοντας μπαίνω μέσα στο νοσοκομείο. Αρχίζω να ψάχνω σε ποιον όροφο είναι. Βρήκα τον πατέρα μου. "ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ; ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΛΙΝ; ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟΝ ΔΩ!" "Τζεν ηρέμησε! Αυτή την στιγμή είναι στο χειρουργείο." "ΤΙ; ΓΙΑΤΙ;" "Τζεν δεν μπορώ να σου πω τίποτα αν δεν ηρεμήσεις. Σε παρακαλώ κάτσε κάτω." με βάζει και κάθομαι στην καρέκλα. Προσπαθώ να τον ακούσω. "Το ατύχημα ήταν πολύ σοβαρό. Κάποιος τον είχε χτυπήσει και έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου. Έπεσε σε γκρεμό." "Γιατί; Γιατί να τον χτυπήσουν; Τι λένε οι γιατροί;;" "Δεν έχω μιλήσει ακόμα μαζί τους." σηκώνομαι όρθια και είμαι σαν χαμένη. Δεν ξέρω τι να κάνω, τι να πω. "Αν του συμβεί κάτι θα πεθάνω." "Κόρη μου, μην το λες αυτό." ο πατέρας μου με παίρνει αγκαλιά. Τον αγκαλιάζω και κλαίω. Το μόνο που χρειάζομαι τώρα είναι μια αγκαλιά. Περιμένουμε αρκετές ώρες μέχρι να βγουν οι γιατροί. Έχω πιει 3 καφέδες. "Τι κάνουν τόσες ώρες;" ο πατέρας μου δεν πρόλαβε να μου απαντήσει και βγήκε ο γιατρός. Τον πλησιάζω φοβισμένη. "Γιατριέ! Πως είναι;;!" "Η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή." "Τι...Τι εννοείται;" "Πρώτα από όλα, χρειάζεται αίμα." "Εγώ θα δώσω." αυτή η φωνή είναι του πατέρα μου. Τον κοιτάω και πλησιάζει τον γιατρό. "Εγώ θα δώσω αίμα." "Κύριε σας παρακαλώ ακολουθήστε με." κοιταζόμαστε με τον πατέρα μου και φεύγει με τον γιατρό. Κάθομαι ξανά. Ο πατέρας μου έδωσε αίμα για τον Κόλιν. Ο γιατρός ήταν γεμάτος αίματα. Με το αίμα του έρωτα μου, του Κόλιν μου, από τον άνδρα που περιμένω το παιδί του. Πιάνω την κοιλιά μου και κλαίω με λυγμούς. Δεν θα το αντέξω αν με αφήσει. Απλά δεν θα αντέξω να μείνω με ένα παιδί και ο πατέρας του να μην είναι εδώ. Δεν θα μου είναι εύκολο. Αλλά, όχι. Όλα θα πάνε καλά. Δεν θα με αφήσει. Το νιώθω. Μετά από αρκετά λεπτά έρχεται ο πατέρας μου με τον γιατρό. Ο γιατρός πηγαίνει τρέχοντας στο χειρουργείο και ο πατέρας μου κάθεται δίπλα μου. "Μπαμπά σε παρακαλώ πες μου, θα ζήσει ο Κόλιν;;" "Μακάρι να ήξερα Τζεν. Ο γιατρός είπε πως τα πράγματα είναι σοβαρά." σηκώνομαι από την θέση μου και κλαίω "Θα βγω λίγο έξω να πάρω αέρα. Το χρειάζομαι." "Θες να έρθω μαζί σου;" "Όχι μπαμπά. Καλύτερα να κάτσεις εδώ μήπως βγει ξανά ο γιατρός." "Εντάξει, να προσέχεις." βγαίνω έξω από το νοσοκομείο και κλαίω περισσότερο. Κάθομαι σε ένα παγκάκι που υπάρχει έξω από το νοσοκομείο και πιάνω στα χέρια μου το κινητό. Ξέρω πως τελευταία τα πράγματα με την Έλλη είναι χάλια αλλά μου λείπει και αυτή την στιγμή την χρειάζομαι. Την παίρνω τηλέφωνο. "Παρακαλώ;" "Έλλη.." "Τζεν;" δεν μπόρεσα να κρατήσω τα δάκρυα μου. "Τζεν είσαι καλά; Γιατί κλαις;" "Έλλη είμαι στο νοσοκομείο. Ο Κόλιν, είχε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο. Είναι σοβαρά. Έλλη σε χρειάζομαι!" κλαίω με λυγμούς και η Έλλη προσπαθεί να με ηρεμήσει. "Τζεν ηρέμησε σε παρακαλώ. Πες μου σε ποιο νοσοκομείο είσαι και έρχομαι." της λέω το νοσοκομείο και κλείνω το τηλέφωνο. Την περιμένω έξω καθώς μέσα μου η αγωνία και η στεναχώρια μεγαλώνει όλο και πιο πολύ. Περιμένω αρκετά λεπτά μέχρι που ακούω να με φωνάζουν. Σηκώνω το κεφάλι μου ψηλά και βλέπω την Έλλη. Πέφτω στην αγκαλιά της και αυτή με αγκαλιάζει σφιχτά. Τα δάκρυα δεν άργησαν να έρθουν. "Τζεν μην κλαις σε παρακαλώ. Θα δεις όλα θα πάνε καλά." "Ο γιατρός είπε πως είναι σοβαρά Έλλη. Χρειάστηκε αίμα και έδωσε ο πατέρας μου." "Θέλω να πιστέψεις πως όλα θα πάνε καλά. Μην χάνεις τις ελπίδες σου. Ας πάμε μέσα τώρα μήπως υπάρχει κανένα νέο." πηγαίνουμε μέσα και φτάνουμε στον όροφο του χειρουργείου. Βλέπουμε τον πατέρα μου να μιλάει με τον γιατρό και εγώ τρέχω προς το μέρος του. "Τι έγινε;! Πως είναι ο Κόλιν;; Γιατρέ σας παρακαλώ πείτε μου!" "Ηρεμήστε. Το χειρουργείο τελείωσε αλλά πολύ φοβάμαι ότι δεν θα μπορεί να περπατήσει. Προς το παρόν θα τον μεταφέρουμε σε δωμάτιο." ο γιατρός φεύγει και εγώ μένω ακίνητη. "Τι είπε μόλις τώρα ο γιατρός;" η Έλλη με τον πατέρα μου με πλησιάζουν και εγώ πάω να πέσω κάτω. Ευτυχώς με πιάνουν και με βάζουν να κάτσω στην καρέκλα. "Τζεν μου, μην ξεχνάς πως ο γιατρός είπε ότι δεν είναι σίγουρο. Θα δούμε μόλις ξυπνήσει." "Και αν δεν ξυπνήσει; Αν με αφήσει; Δεν θα το αντέξω! Θα πεθάνω και εγώ!" "Όχι! Κόρη μου σε παρακαλώ μην σκέφτεσε έτσι!" αρχίζω να κλαίω και η Έλλη με αγκαλιάζει. Βλέπω τον πατέρα μου να απομακρύνετε και να βγάζει το κινητό του. Εγώ μένω στην αγκαλιά της Έλλης.

"Χέλεν εγώ είμαι." "Ο πατέρας της Τζεν σωστά; Όλα καλά;" "Όχι Χέλεν. Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα και πολύ φοβάμαι ότι δεν υπάρχουν πολλές ελπίδες." "Γιατί τι έγινε;" "Χέλεν, έβαλα τον Ζακ να χτυπήσει τον Κόλιν. Δυστυχώς τα πράγματα ήρθαν αλλιώς γιατί αφού τον χτύπησε ο Κόλιν πήρε το αμάξι και έχασε τον έλεγχο. Έπεσε στον γκρεμό και τώρα είναι σοβαρά στο νοσοκομείο." "ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ; ΓΙΑΤΙ; Σε ποιο νοσοκομείο είναι; Πες μου!! Φεύγω από το Λονδίνο και έρχομαι!"