My Teacher

Accident

Έφυγαν και τα Χριστούγεννα, έφυγε και η Πρωτοχρονιά, άλλη μία βδομάδα διακοπές και μετά ξανά σχολείο. Πήρα την απόφαση να γυρίσω ξανά στο Λονδίνο, ξανά με τον Κόλιν. Όπως είπα, δεν μπορώ να μείνω μακριά του. Το Σάββατο φεύγουμε για Λονδίνο. Άλλα πρώτα, πρέπει να ξεκαθαρίσω τα πράγματα με τον πατέρα μου. Ετοιμάζω πρωινό και φωνάζω τον Κόλιν να σηκωθεί από το κρεβάτι για να έρθει να φάμε. Καθόμαστε στο τραπέζι και τον κοιτάω. "Κόλιν, θέλω να σου πω κάτι." "Πες μου." "Σήμερα θα πάω στους γονείς μου." με κοιτάζει με ύφος σαν να μην συμφωνεί με αυτό. "Ξέρω ότι δεν συμφωνείς άλλα πρέπει να το κάνω. Πρέπει να βάλω τα πράγματα στην θέση τους. Πρέπει να τους ξεκαθαρίσω πως αν δεν δεχτούν την σχέση μας θα με χάσουν για πάντα." αναστενάζει και μου κρατάει το χέρι "Απλά να προσέχεις εντάξει;" "Εντάξει." με φιλάει και αρχίζουμε να τρώμε πρωινό. Σε κάποια στιγμή άρχισα να μην νιώθω πολύ καλά, σαν να ζαλίζομαι. Ακουμπάω το δεξί μου χέρι στο κεφάλι μου και ο Κόλιν με κοιτάζει περίεργα και φοβισμένος. "Μωρό μου, είσαι καλά;" "Ναι, απλά, ένιωσα μια μικρή ζαλάδα." "Έλα, πιες λίγο χυμό." μου δίνει το ποτήρι με τον χυμό και πίνω. "Σίγουρα είσαι καλά; Μήπως θες να πάμε σε κανέναν γιατρό;" "Κόλιν, μια μικρή ζαλάδα ήταν. Είμαι καλά." "Εντάξει, απλά φοβήθηκα." χαμογελάω και τον φιλάω. "Θα πας πουθενά σήμερα;" "Δεν ξέρω. Δεν νομίζω." "Καλά. Εγώ πρέπει να φύγω." σηκώνομαι παίρνω την τσάντα μου τον πλησιάζω και τον φιλάω τόσο παθιασμένα "Σ'αγαπάω." "Και εγώ. Να προσέχεις." "Θα προσέχω." χαμογελάμε και φεύγω. 

Μόλις ακούω την πόρτα να κλείνει παίρνω το κινητό μου και καλώ τον αριθμό που με πήρε εχθές. "Γιατί πήρες τηλέφωνο Κόλιν;" "Ποιος είσαι; Ποιος σε έχει βάλει;" "Νομίζω πως ξέρεις ποιος με έχει βάλει." "Ο πατέρας της Τζεν έτσι;" "Για να κερδίσω τα λεφτά μου πρέπει να παρατήσεις την Τζεν. Για αυτό τελείωνε μην το αργείς, τελείωνε μαζί της." "Δεν θα τελειώσω με την Τζεν για να πάρεις εσύ τα λεφτά σου. Άμα θες λεφτά να πας να δουλέψεις." "Δεν ξέρεις τι σε περιμένει Κόλιν." κλείνει το τηλέφωνο και εγώ νευριασμένος το αφήνω κάτω. Αυτή την φορά δεν φοβάμαι τίποτα και κανέναν.

Έχω φτάσει έξω από το σπίτι. Είμαι έτοιμη να πω στον πατέρα μου πως αν δεν δεχτεί την σχέση μου με τον Κόλιν θα με χάσει για πάντα. Και αυτή την φορά δεν θέλω να κάνει τα παιχνίδια του. Χτυπάω το κουδούνι και μου ανοίγει η μητέρα μου. Μένει άφωνη όταν με βλέπει. Αυτή την φορά δεν με αγκαλιάζει ούτε με φιλάει. Αυτή την φορά είναι στα αλήθεια θυμωμένη μαζί μου. "Μαμά, πρέπει να δω τον μπαμπά." "Έλα μέσα." περνάω μέσα και βλέπω τον πατέρα μου να κατεβαίνει από τις σκάλες. Σταματάει μπροστά μου. "Δεν σου είπα να μην την αφήσεις να μπει ξανά μέσα στο σπίτι; Γιατί την άφησες;!" "Για σένα ήρθα μπαμπά!" "Είμαι τόσο θυμωμένος μαζί σου Τζεν. Νόμιζα πως επιτέλους έβαλες μυαλό αλλά έκανα λάθος." "Μπαμπά, συγνώμη αλλά δεν θα γίνω ποτέ η κόρη που θες. Αν δεν δεχτείς την σχέση μου με τον Κόλιν θα με χάσεις για πάντα. Δεν θα γυρίσω ποτέ ξανά εδώ." "Ωχ Τζεν πόσο με απογοητεύεις. Για αυτό σε μεγάλωσα;" κοιτάζω κάτω και αρχίζω να ζαλίζομαι ξανά. "Θα επιστρέψεις σε μένα κόρη μου. Γιατί ο Κόλιν δεν θα ζήσει για πολύ." τον κοιτάω με φόβο καθώς προσπαθώ να κρύψω ότι ζαλίζομαι "Τι είπες;" "Αυτό που άκουσες." "Μην τολμήσεις και τον πειράξεις!" "Ο μόνος τρόπος για να το κάνω αυτό είναι να τον αφήσεις!" "Γιατί απλά δεν μπορείς να χαρείς με την ευτυχία της κόρης σου;" δεν μου απαντάει. Γυρνάει πίσω και φεύγει. Νιώθω ότι θα πέσω κάτω και αυτή την φορά μου έρχεται να ξεράσω. Πηγαίνω στο μπάνιο και αρχίζω να κάνω εμετό. Η μητέρα μου μου φέρνει νερό και εγώ το πίνω. Μου κάνει τα μαλλιά πίσω για να μην με εμποδίζουν. "Τζεν, κορίτσι μου! Είσαι καλά;" "Ναι, ναι μην ανησυχείς." "Γιατί το έπαθες αυτό;" "Δεν ξέρω μαμά." ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπό μου και πηγαίνω ξανά στο σαλόνι "Τζεν κοίτα με!" κοιτάζω την μητέρα μου να με κοιτάει με σοβαρό ύφος. "Είσαι έγκυος;" "Τι;! Μαμά τι λες; Oχι. Εγώ και ο Κόλιν πάντα προσέχουμε." αυτό είναι ψέμα. Προσέχαμε μέχρι που εχθές ο Κόλιν ξέχασε να πάρει προφυλάξεις. Θεέ μου, λες να είμαι έγκυος; Είμαι μόνο 18. Έχω ολόκληρη ζωή μπροστά μου. Εξάλλου, δεν είμαι έτοιμη να γίνω μητέρα. Αλλά, αν είμαι έγκυος, δεν μπορώ να το χάσω το παιδί. "Τζεν, αν είσαι έγκυος, πρόσεξε καλά τι απόφαση θα πάρεις. Είσαι μόνο 18." "Πρέπει να φύγω." φεύγω από το σπίτι και παίρνω τηλέφωνο τον Κόλιν για να έρθει να με πάρει. "Μωρό μου, όλα καλά; Να έρθω να σε πάρω;" "Ναι Κόλιν σε παρακαλώ. Έλα να με πάρεις και να φύγουμε μακριά."

Την ακούω να κλαίει και αμέσως κατάλαβα ότι η συνάντηση με τον πατέρα της για μια ακόμη φορά πήγε χάλια. "Μείνε εκεί. Έρχομαι να σε πάρω." κλείνω το τηλέφωνο φοράω το μπουφάν μου και βγαίνω έξω από το σπίτι. Είμαι έτοιμος να μπω μέσα στο αυτοκίνητο αλλά νιώθω δύο χέρια να με τραβάνε και να με ρίχνουν κάτω. "Πες μου ότι θα μείνεις μακριά της!" δεν μπορώ να δω το πρόσωπό του, φοράει μάσκα. Αρχίζει να με χτυπάει με δύναμη στο πρόσωπο και εγώ να φωνάζω. Κάποια στιγμή κατάφερα να τον ρίξω στο έδαφος και να του δίνω κλοτσιές στο σώμα του. Δεν άργησε όμως να αρχίσει να με βαράει ξανά. Αυτό συνέχισε περίπου για 5 λεπτά και πλέον είμαι ματωμένος σε όλο το πρόσωπο και νιώθω όλο το σώμα μου να πονάει. "Την επόμενη φορά δεν θα ζήσεις!" έφυγε και έμεινα μόνος μου. Προσπαθώ να σηκωθώ για να μπω στο αυτοκίνητο. Πρέπει να πάω να πάρω την Τζεν όσο άσχημα και να είμαι. Καταφέρνω να σηκωθώ και να μπω μέσα στο αυτοκίνητο. Καθώς οδηγάω αρχίζω να νιώθω τόσο αδύναμος. Έχω χάσει τον έλεγχο του αυτοκινήτου. Το μόνο που μπορώ να ακούσω είναι ένα δυνατό χτύπημα και το αυτοκίνητο να πέφτει με δύναμη στο κενό. Ύστερα, όλα σκοτάδι.