My Teacher

I'm Leaving

Στέκομαι μπροστά τους χωρίς να λέω κουβέντα. Απλά τους κοιτάω καθώς τα μάτια μου είναι δακρυσμένα. Δεν με έχουν δει ακόμα. Μα πως; Πως μου το κάνει αυτό; Ανοίγει τα μάτια του και με βλέπει. Την σπρώχνει με δύναμη και έρχεται προς το μέρος μου. Πάει να πιάσει τα χέρια μου αλλά εγώ τρέχω μέσα στο σπίτι. Πηγαίνω στο δωμάτιο και κλειδώνω την πόρτα. Αυτή την στιγμή δεν θέλω να ακούσω τίποτα και κανέναν. Καμία δικαιολογία. Στην αρχή πήγε να την σταματήσει αλλά μετά δεν έκανε καμία άλλη κίνηση. Έκλεισε και τα μάτια του. Του έλειψε να την φιλάει; Μισώ που τον είδα να φιλάει κάποια άλλη. Θέλω τα χείλη του να αγγίζουν μόνο τα δικά μου. Πέφτω κάτω στο πάτωμα και αρχίζω να κλαίω. Ακούω την πόρτα να χτυπάει και την φωνή του να φωνάζει δυνατά το όνομα μου άλλα δεν ανοίγω. Δεν θα του ανοίξω. Χτυπάει την πόρτα δυνατά και εγώ κλαίω περισσότερο.

Τρέχει μέσα στο σπίτι γρήγορα. Προσπαθώ να την πιάσω από το δεξί της χέρι αλλά δεν τα καταφέρνω. Η Χέλεν γελάει και εγώ την κοιτάω νευριασμένος. Θέλω τόσο πολύ να την χτυπήσω αλλά δεν θα φτάσω σε αυτό το επίπεδο. Τουλάχιστον ακόμα. "Σου έλειψαν τα χείλη μου έτσι;" "Εξαφανίσου από μπροστά μου." "Νόμιζα ότι σου άρεσε." "Πάντα φιλούσες απαίσια." "Ψεύτη!" "Μπορείς απλά να εξαφανιστείς από την ζωή μου; Οριστηκά!" φεύγω και πηγαίνω τρέχοντας στο σπίτι. Πηγαίνω στον επάνω όροφο και ακούω κλάμματα από το δωμάτιο. Είναι τα δικά της. Δεν θέλω να κλαίει. Δεν αντέχω να την ακούω να κλαίει. Εγώ φταίω που την κάνω να κλαίει και το μισώ. "Τζεν! Τζεν σε παρακαλώ πολύ άνοιξε μου την πόρτα!" χτυπάω την πόρτα με δύναμη και φωνάζω το όνομά της δυνατά. Μα δεν ανοίγει. Απλά συνεχίζει να κλαίει. Μετά από πολύ ώρας προσπάθειας κάθομαι κάτω στο πάτωμα έξω από την πόρτα και περιμένω μέχρι να βγει. Περιμένω πολλές ώρες μέχρι που με πήρε και ο ύπνος.

Δεν τον ακούω άλλο. Τα παράτησε; Έφυγε; Τόσο εύκολα εγκαταλείπει; Στέκομαι όρθια και σκουπίζω τα δάκρυά μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ανοίγω σιγά σιγά την πόρτα. Βγαίνω έξω και τον βλέπω ξαπλωμένο στο πάτωμα να τον έχει πάρει ο ύπνος. Θεέ μου είναι τόσο γλυκός. Χαμογελάω και ξεχνάω για λίγο τι έχει γίνει αλλά ο εγωισμός δεν αργεί να γυρίσει. Τον σπρώχνω απαλά με τα πόδια μου και φωνάζω το όνομά του. Αμέσως ανοίγει τα μάτια του και σηκώνεται. "Τι βλακείες είναι αυτά που κάνεις;" "Απλά περίμενα να ανοίξεις." "Παράτα μας ρε Κόλιν!" πάω να φύγω αλλά μου αρπάζει το χέρι με δύναμη με αποτέλεσμα να γυρίσω ξανά πίσω "Αυτή με φίλισε. Υπόσχομαι πως δεν έκανα ούτε βήμα για να την φιλίσω." τον πλησιάζω κοντά και τον κοιτάω στα μάτια "Ήξερες πως ήταν εδώ και δεν μου είχες πει τίποτα. Σου είπα πως δεν θέλω μυστικά στην σχέση μας άλλα δεν με άκουσες." "Φοβόμουν! Φοβόμουν εντάξει;!" το λέει με δυνατή φωνή και εγώ τον κοιτάω νευριασμένα "Φοβόσουν ΤΙ; Τι φοβόσουν;" "Αυτή την συμπεριφορά που έχεις τώρα. Φοβόμουν ότι θα πας να την βρεις και θα σου κάνει κακό ή ότι δεν θα με άφηνες να την συναντήσω." τα νεύρα μου φεύγουν και πλέον τον κοιτάω παράξενα και λυπημένα μέσα στα γαλανά του μάτια. "Θέλεις να ξέρεις τι πραγματικά θα έκανα; Θα σε άφηνα να την συναντήσεις και δεν θα σας ενοχλούσα καθόλου, θα σε άφηνα ακόμα να πήγαινες και για φαγητό μαζί της, να της αγοράσεις ένα ακριβό δώρο για καλωσόρισμα, δεν θα είχα πρόβλημα, θα σου είχα εμπιστοσύνη αν απλά μου το έλεγες από την πρώτη στιγμή. Τώρα, με αυτόν τον τρόπο που το έμαθα, είναι λίγο δύσκολο να σε εμπιστευτώ ξανά."