Σ'αγαπώ. Ό,τι κι αν γίνει ψυχή μου. (TYS_GR)

Κεφάλαιο 12

Δύο εβδομάδες μετά λαμβάνω ένα συστημένο γράμμα από την Αμερική. Οι ελπίδες μου πως είναι γράμμα από τον Ορέστη και όχι από καποιο πανεπιστήμιο που έκανα αίτηση εισδοχής παλαιότερα, ξυπνούν και αγωνία με κατακλύζει.
Το γεγονός φυσικά πως ο Ορέστης δεν με πήρε τηλέφωνο ούτε μου έστειλε μήνυμα μειώνει τις ελπίδες μου αφού μπορεί ακόμα να μην παρέλαβε το πακέτο.

Ντύνομαι βιαστηκά και πηγαίνω αμέσως στο ταχυδρομείο να παραλάβω το συστημένο γράμμα. Αφού το πάρω επιστρέφω στο σπίτι για να το διαβάσω, αλλά δεν έριξα ούτε μία ματιά απ'έξω όταν το πήρα στα χέρια μου για να μπορέσω να το ανοίξω όταν θα είμαι μόνη μου.

* * * * * *

Κάθομαι στην κούνια έξω στην αυλή, αφού ο καιρός είναι καλός, και με κλειστά μάτια αλλά και τρεμάμενα χέρια ανοίγω το γράμμα. Το φέρνω σιγά σιγά στο ύψος του προσώπου μου και ανοίγω τα μάτια μου για να το διαβάσω.

Δάκρυα ανεβαίνουν στα μάτια μου λόγω αυτών που διαβάζω. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Το σοκ και η έκπληξη δεν με αφήνουν να βγάλω ήχο από το στόμα μου. Οι λυγμοί μου είναι βουβοί και μόνο αν με δει κανείς θα καταλάβει ότι κλαίω αφού τα δάκρυα μου σαν φουρτουνιασμένος χείμαρρος τρέχουν στο πρόσωπο μου.

Κουλουριάζομαι στην κούνια μου και παραδίνομαι σε ένα βουβό κλάμα. Δεν ξέρω πόση ώρα είμαι εδώ σε αυτή τη στάση αλλά κάποια στιγμή ακούω τη φωνή της μαμάς μου και του αδερφού μου.
"Κοριτσάκι μου τι έπαθες και κλαίς;" με ρωτάει η μαμά και κάθεται δίπλα μου αλλά απάντηση δεν δίνω.
"Μαρίλια, μικρή μου τι έγινε;" με ρωτάει αυτή τη φορά ο Αλέξης και με βάζει στην αγκαλιά του. Αμέσως ξεσπάω πάλι σε κλάματα αλλά αυτή τη φορά το κλάμα μου δεν είναι βουβό. Άναρθρες κραυγές βγαίνουν από το στόμα μου ή μάλλον όχι, από τη ψυχή μου βγαίνουν.

Ο πόνος που νιώθω βαθιά μέσα μου ανεβαίνει σιγά σιγά και βγαίνει προς τα έξω. Είμαι σαν άγριο θηρίο που θέλει να βγει απ'το κλουβί του. Ο Αλέξης μετά από πολλές προσπάθειες με ηρεμεί κάπως και απαιτεί να του πω τι έγινε. Ως απάντηση μου του δίνω το γράμμα που έχω στα χέρια μου. Αρχίζει να το διαβάζει δυνατά μετά από παράκληση της μαμάς. "Αγαπητή Μαρίλια, έλαβα το πακέτο σου και μπορώ να πω πως ξαφνιάστηκα με το περιεχόμενο του. Σε ευχαριστώ πολύ για την κίνηση που έκανες να με ενημερώσεις." Άρχισε να λέει ο Αλέξης αλλά δεν τον άφησα να πει την τελευταία πρόταση.
"Δεν μπορώ να ασχοληθώ τώρα μαζί σας αλλά όταν μπορέσω θα το κάνω. Με αγάπη Ορέστης." λέω εγώ με πικρία και απογοήτευση.
"Αυτός δεν είναι ο Ορέστης μου. Ποτέ δεν θα έκανε ή θα έλεγε κάτι τέτοιο. Αλλά βέβαια, μας άρεσε η ζωή στην Αμερική, οι γκόμενες και τα ξενύχτια χωρίς έλεγχο. Προτιμάει αυτά παρά εμάς. Το παιδί του. Δεν τον ενδιαφέρει ούτε αυτό." Μετά το μονόλογο μου ο Αλέξης με μεταφέρει στο κρεβάτι μου και ξαπλώνει μαζί μου έχοντας με στην αγκαλιά του με τον ύπνο να με συνεπαίρνει αμέσως στο κόσμο του.