Σ'αγαπώ. Ό,τι κι αν γίνει ψυχή μου. (TYS_GR)

Κεφάλαιο 20

Είκοσι λεπτά μετά είμαστε στο σπίτι φορώντας τις πιτζάμες μας. Σκέφτομαι ξανά και ξανά τα όσα εγιναν σήμερα. Αρχικά ο Ορέστης και η ξαφνική του εμφάνιση, η οποία ταλαιπωρεί συνεχώς το μυαλό μου και μετά η αλλόκοτη συμπεριφορά της Αντιγόνης. Τι συνέβη και αντέδρασε με τέτοιο τρόπο η Αντιγόνη δεν μπορώ να καταλάβω. Αν και γενικά η Αντιγόνη σήμερα συμπεριφερόταν κάπως διαφορετικά. Το απόγευμα στο σπίτι μου, μου είπε πως έπρεπε να μάθω κάτι που αφορούσε τον Ορέστη. Άραγε έμαθε πως επέστρεψε ο Ορέστης και αυτό προσπαθούσε να μου πει; Πρέπει τουλάχιστον να μάθω αν ήξερε το οτιδήποτε.

Παίρνω το τηλέφωνο στα χέρια μου και αναρωτιέμαι αν πρέπει να της μιλήσω τώρα. Μπορεί να μην θέλει καν να μου μιλήσει αλλά πρέπει να ξέρω και θα μάθω τώρα είτε το θέλει είτε όχι.

"Ήξερες πως επέστρεψε ο Ορέστης; Αυτό ήθελες να μου πεις προηγουμένως;" της στέλνω μήνυμα και ελπίζω να απαντήσει.
"Ναι τον είδα τυχαία το απόγευμα. Πέρασε έξω από το σπίτι σου. Αυτό ήθελα να σου πω." Η απάντηση της ήρθε άμεσα. Για αυτό το λόγο λοιπόν ήταν παράξενη όταν ήρθε σπίτι μου.
"Ωραία. Ευχαριστώ." της απαντάω. Δεν μπορώ να σκεφτώ τι άλλο θα μπορούσα να της πω.
"Πρέπει να μιλήσουμε..." λαμβάνω ακόμα ένα μήνυμα της λίγα λεπτά αργότερα. Είμαι σίγουρη πως θέλει να μιλήσουμε για τα όσα προηγήθηκαν στο εστιατόριο αλλά όχι δεν μπορώ τώρα. Ίσως πω πράγματα που δεν τα εννοώ και έτσι καλύτερα να το αποφύγουμε αυτό τώρα.
"Όχι τώρα. Κάποια άλλη στιγμή που ίσως θα είμαστε και οι δύο έτοιμες." της λέω και αφήνω το τηλέφωνο δίπλα μου. Μπορεί να μετάνιωσε ή μπορεί και όχι αλλά όπως και να 'χει δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για κουβέντα.

"Ανδρέα τι θα έλεγες απόψε να κοιμηθούμε αγκαλίτσα;" τον ρωτάω και αμέσως ενθουσιάζεται.
"Ναι μαμάκα μου. Έχει καιρό να κοιμηθούμε αγκαλίτσα." φωνάζει χαρούμενος.
"Έλα." του λέω και ανασηκώνω τα σκεπάσματα για να μπούμε από κάτω. Ξαπλώνω στο κρεβάτι και έρχεται και μπαίνει στην αγκαλιά μου.
"Σ'αγαπώ πολύ μαμά μου."μου λέει και με φιλάει στο μάγουλο. "Και εγώ πρίγκηπα μου σ'αγαπώ πολύ. Ό,τι και να γίνει ψυχή μου." λέω φιλώντας τον στο μέτωπο και μένω να χαζεύω το πρόσωπο του. Με αυτή την γλυκιά εικόνα παρασύρομαι και εγώ σε βαθιά όνειρα.

Κάπου μέσα στη νύχτα νιώθω τον Ανδρέα δίπλα μου να κουνιέται ανήσυχος. Ξυπνάω και τον βλέπω κατακόκκινο και να τρέμει. Τον παίρνω στην αγκαλιά μου και όταν τον αγγίζω καταλαβαίνω πως καίγεται στον πυρετό. Του βάζω θερμόμετρο και επιβεβαιώνομαι. Του δίνω αντιπυρετικό και τον κάνω χλιαρό μπάνιο αλλά μια ώρα μετά η κατάσταση είναι η ίδια. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω εκτός από το να τον πάρω στο γιατρό.