Σ'αγαπώ. Ό,τι κι αν γίνει ψυχή μου. (TYS_GR)

Κεφάλαιο 17

Η δήλωση του Στέλιου άφησε τους πάντες άφωνους εκτός από μένα και την Άννα που ήδη γνωρίζουμε για αυτό. Κοιτάζω τον Στέλιο και βλέπω πως είναι έτοιμος και σίγουρος να μιλήσει για τον εαυτό του.

"Στα δεκαεπτά μου μπήκα στον κόσμο των ναρκωτικών. Μέχρι τότε δεν είχα καπνίσει ούτε ένα τσιγάρο αλλά μέσα σε λίγο καιρό γνώρισα τα πάντα στις ουσίες. Είχα μόλις βγει από μία σχέση και ως έφηβος ζούσα στην απογοήτευση. Ζήτησα από τους γονείς μου να αλλάξω σχολείο αλλά δεν είχα ανταπόκριση μέχρι που μια μέρα ήρθε ένας 'φίλος' μου λέγοντας μου πως θα με βοηθήσει. Με έβαλε σε όλα αυτά και εγώ ακολουθούσα πιστά. Στα δεκαεννέα ήμουν ακόμα χρήστης αλλά οι γονείς μου δεν κατάλαβαν τίποτα. Μία μέρα που δεν ήμουν υπό την επήρεια ουσιών ζήτησα βοήθεια από αυτούς για να βγω από εκεί μέσα αφού καταλάβαινα πως έκανα κακό στον εαυτό μου. Η απάντηση τους ήταν άμεση. 'Έξυπνος είσαι μπορείς να βγεις και μόνος σου. Φύγε από το σπίτι και βρες το δρόμο σου. Είσαι δεκαεννέα χρονών και είναι καιρός να αναλάβεις τις ευθύνες σου.' Η αδιαφορία τους με τσάκισε με αποτέλεσμα να πέσω πιο βαθιά στις ουσίες. Για έναν χρόνο δούλευα μόνο για τη δόση μου και ζούσα σε μια παλιά αποθήκη. Ένα πρωί με βρήκε ο ιδιοκτήτης της αποθήκης σχεδόν νεκρό έξω από αυτή. Με πήρε στο νοσοκομείο και έτσι από τότε άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για να βγω από τα ναρκωτικά. Αν αυτός ο άντρας με άφηνε εκεί τότε τώρα σίγουρα θα ήμουν νεκρός."

Όλοι είναι προσηλωμένοι πάνω στο Στέλιο και ταυτόχρονα σοκαρισμένοι.
"Τελικά πως βρέθηκες με τη Μαρίλια;" ρωτάει αυτή τη φορά η Έλενα.
"Η Μαρίλια ήταν η δεύτερη σωτήρας μου." λέει και όλοι γουρλώνουν τα μάτια.
"Αφού μπήκα στο νοσοκομείο από αυτόν τον άντρα μετά μπήκα σε κέντρο αποτοξίνωσης. Για δύο χρόνια ήμουν καθαρός και ούτε ήθελα να ξαναμπλέξω με αυτά. Στο κέντρο αποτοξίνωσης έκανα ένα χρόνο και για τον επόμενο χρόνο μου κανόνισαν σπίτι να μένω μέχρι να βρω δουλειά. Θυμάμαι τότε που συνάντησα την Μαρίλια ήταν μια εβδομάδα μετά που έληξε ο χρόνος διαμονής μου και έμενα στον δρόμο. Το πρόβλημα εκτός από τη διαμονή ήταν και η δουλειά. Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι ένας πρώην χρήστης να βρει δουλειά; Όλοι σε απορρίπτουν και σε κοιτάνε καχύποπτα. Οι γονείς μου δεν με δέχτηκαν ποτέ ξανά πίσω και ήμουν σε απόγνωση. Είχα λοιπόν πάρει την απόφαση μου. Αφού δεν είχα κανένα να ενδιαφερθεί για μένα αποφάσισα να αυτοκτονήσω." Είμαι σίγουρη πως έχουν ξυπνήσει άσχημες μνήμες για τον Στέλιο αλλά αφού αποφάσισε να μιλήσει δεν πρόκειται να τον διακόψω.
"Τι πράγμα;" λένε όλοι μαζί. "Ναι. Δεν είχα σκοπό να κάνω κάτι τέτοιο αλλά μετά την απόρριψη των γονιών μου και την αδιαφορία τους θόλωσα και πάλι. Πάλευα μεν για τον εαυτό μου αλλά αφού δεν είχα κανένα δίπλα μου πήρα την απόφαση να κάνω αυτό το πράγμα. Η καλή μου νεράιδα όμως δεν με άφησε να πεθάνω." λέει και μου χαρίζει ένα μεγάλο χαμόγελο. "Είχα σταθεί στη μέση του δρόμου και περίμενα να εμφανιστεί κάποιο αυτοκίνητο. Ήταν λίγα μέτρα μακριά από το μαγαζάκι ο δρόμος που επέλεξα να σταθώ. Μέσα μου παρακάλαγα να με καλέσουν οι γονείς μου έστω και την τελευταία στιγμή. Έβλεπα τα φώτα από μακριά να έρχονται κατά πάνω μου αλλά πλέον το πήρα απόφαση. Έκλεισα τα μάτια και περίμενα. Ποτέ όμως δεν με χτύπησε αυτοκίνητο αλλά αυτό το μικροσκοπικό τερατάκι. Δεν ξέρω πόση δύναμη έβαλε πάντως κατάφερε και με έβγαλε εκτός δρόμου." λέει γελώντας. "Παραλίγο να σπάσω το χέρι μου εκείνο το βράδυ." του λέω παραπονιάρικα.
"Το ξέρω και ζητώ και πάλι συγνώμη." λέει με ένα θλιμμένο χαμόγελο αλλά του βγάζω τη γλώσσα για να μην τον ρίξει αυτή η ανάμνηση.
"Από εκείνη τη στιγμή με πήρε υπό την προστασία της." συνεχίζει να λέει περήφανα ο Στέλιος.
"Τι εννοείς;" ρωτάει με ένα απορημένο ύφος ο Αλέξης. "Άρχισα να δουλεύω μαζί της και επίσης για δύο μήνες με φιλοξενούσε σπίτι της." λέει και πάλι τα παιδιά σοκάρονται με αυτό που ακούνε.
"Δεν άφησε να καταλάβετε ότι εμένα εδώ γιατί φοβόταν ότι θα με διώχνατε και θα είχατε και δίκιο γιατί δεν με ήξερε κανείς. Η αλήθεια είναι ότι θα ήμουν νεκρός αν η Μαρίλια δεν εμφανιζόταν στο δρόμο μου και πάντα θα της το χρωστάω αυτό. Δεν ξέρω αν το καταλάβατε τόσα χρόνια αλλά η Μαρίλια έχει ένα ένστικτο με τους ανθρώπους και μπορεί να ξεχωρίσει ποιος είναι καλός και ποιος όχι. Ευτυχώς που είδε σε μένα κάτι άλλο εκτός από ένα πρώην χρήστη. Είδε πως τα ναρκωτικά ήταν το χειρότερο μου και ότι ήμουν ικανός για περισσότερα." Τα μάτια του έχουν βουρκώσει όση ώρα μιλάει το ίδιο και τα δικά μου.

Δεν μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να συνέβαινε στο Στέλιο αν δεν τον άφηνα να δουλέψει μαζί μου. Μπορεί το να τον φιλοξενήσω σπίτι μου τότε να ήταν μεγάλο ρίσκο αφού ζούσα μόνη μου με το γιο μου αλλά από τη στιγμή που βλέπω τον Στέλιο του σήμερα ευχαριστώ τον εαυτό μου που μου εμπιστεύτηκε κάτι τέτοιο. Κοιτάζω τον καθένα ξεχωριστά και βλέπω πως επεξεργάζονται στο μυαλό τους όλα αυτά που άκουσαν. Το βλέμμα του Στέλιου και της Άννας με κάνουν να νιώθω άβολα. Μου λένε ευχαριστώ αλλά εγώ δεν το θέλω αυτό. Εξάλλου όποιος και να ήταν στη θέση μου αυτό θα έκανε. Απλά θέλω να συνεχίζουν να μου αποδεικνύουν και στο μέλλον πώς καλά έκανα και πίστεψα σε αυτούς.
"Είμαι σίγουρη πως όλοι το ίδιο θα κάνατε στη θέση μου αλλά τώρα δεν τα αφήνουμε αυτά και να πάμε για ύπνο; Το κρεβατάκι μου θα με εγκαταλείψει που δέν το πήρα ακόμη αγκαλίτσα." τους λέω με ένα αστείο ύφος για να αλλάξω το κλίμα και τα καταφέρνω γιατί όλοι γελάνε. "Πάμε για ύπνο." λένε όλοι με μια φωνή και σηκώνονται από τις θέσεις τους. Ο Στέλιος με την Άννα θα μείνουν σε μένα και ο Κωνσταντίνος με την Έλενα στου Αλέξη.

Πηγαίνει ο καθένας στο δωμάτιο του και μένουμε τελευταίοι έξω στην αυλή εγώ και ο Αλέξης. "Καληνύχτα αδερφούλη μου." τον φιλάω στο μάγουλο και γυρνάω για να μπω στο σπίτι αλλά κατευθείαν με βάζει στην αγκαλιά του. "Ξέρεις πόσο πολύ σ'αγαπώ; Είμαι πολύ περήφανος για σένα." μου ψιθυρίζει στο αυτί. "Αλέξη..." Όχι δεν θέλω να με βλέπει διαφορετικά, το ίδιο άτομο είμαι. "Σςς.. Ήσουν και είσαι η πριγκίπισσα μου αλλά είσαι και ο άγγελος μου. Ξέρεις πόσα μαθαίνω από σένα έστω και αν είμαι μεγαλύτερος; Αξίζεις όλα τα καλά του κόσμου μικρή μου. Χαίρομαι που είσαι αδερφή μου. Καληνύχτα πριγκίπισσα και μην ανησυχείς θα προσέχω εγώ για σένα." μου λέει και τον σφίγγω περισσότερο στην αγκαλιά μου όσο τα δάκρυα μου τρέχουν ανεξέλεγκτα.
"Σ'αγαπώ Αλέξη μου και σε ευχαριστώ για όλα."

"Αν σε δεχτώ όπως είσαι, θα σε κάνω χειρότερο. Αν όμως σε αντιμετωπίσω σαν να είσαι αυτό που είσαι ικανός να γίνεις, θα σε βοηθήσω να το πετύχεις."
Βόλφγκανγκ Γκαίτε