Σ'αγαπώ. Ό,τι κι αν γίνει ψυχή μου. (TYS_GR)

Κεφάλαιο 15

Κλείνω τα μάτια μου και ταξιδεύω σκεπτόμενη τη ζωή, τα δώρα ζωής που δημιουργούμε εμείς οι άνθρωποι, αλλά που οι περισσότεροι ποτέ δεν εκτιμούμε και απλά τα θεωρούμε κτήμα μας και που κάποια μέρα θα πρέπει να μας ανταποδώσουν στο ότι τους φέραμε στη ζωή.

Για εμένα αυτό το μικρούλι πιστεύω πως ήρθε στη ζωή μου για να μάθω να συγχωρώ. Να μάθω να συγχωρώ τις πράξεις και τα λάθη των άλλων αλλά και του εαυτού μου. Κανείς δεν είναι αλάνθαστος, αλλά όλοι μας παίρνουμε μια τιμωρία για τα λάθη μας όμως όχι από τον Θεό αλλά από τον εαυτό μας. Αυτό το μωρό είναι η 'τιμωρία' για το 'λάθος' μας όμως δεν πρέπει να απορρίψουμε αυτή τη 'τιμωρία' αλλά να τη δεχτούμε και να την αγαπήσουμε ως μέρος του εαυτού μας για να συγχωρέσουμε τον εαυτό μας.

Πράττουμε αλόγιστα και δίχως έλεγχο μέχρι που έρχεται μια μέρα και όλα ανατρέπονται. Αλλάζουν τα θέλω και οι προτεραιότητες μας μέσα σε μια στιγμή και πρέπει να σταθούμε στο ύψος μας για να αποδείξουμε στον εαυτό μας αλλά και σε αυτά τα δώρα ζωής πως αξίζουμε να είμαστε γονείς τους και αυτά παιδιά μας.

* * * * * *

Πήρα επιτέλους εξιτήριο μετά από δύο μέρες και τώρα κάθομαι στο σαλόνι μαζί με την γιαγιά μου η οποία όπως λέει τις πρώτες μέρες θα είναι συνεχώς δίπλα μου για ό,τι χρειαστώ αφού οι γονείς μου δεν μπορούν να λείψουν πολύ από την κλινική.

Βέβαια δεν μπορώ να πω ότι έχω μείνει μόνη από την ώρα που επέστρεψα στο σπίτι μαζί με τον μικρούλη μου αφού όλοι είναι δίπλα μου και με βοηθούν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
"Κόρη μου χαμογελάς αλλά το χαμόγελο σου κρύβει θλίψη. Γιατί Μαρίλια μου;" με ρωτάει η γιαγιά μου καθώς θηλάζω τον μικρό.
"Αυτό είναι το πιο ωραίο δώρο που θα μπορούσα να αποκτήσω στη ζωή μου. Αλλά αν σκεφτείς πως για να το αποκτήσω συνέβαλαν δύο και τελικά έχω απομείνει μόνη μου με τον μικρό νομίζω καταλαβαίνεις το λόγο που είμαι κάπως θλιμμένη. Κάτι λείπει γιαγιά μου και πάντα κάτι θα λείπει. Δεν είμαι εγωίστρια να λέω πως δεν είμαι ευτυχισμένη. Έχω το γιο μου που μου χαρίζει απέραντη ευτυχία αλλά πάντα θα έχω αυτό το αγκάθι να με τρυπάει και να με θλίβει. Δεν παραπονιέμαι όμως, μακάρι όλοι μας να έχουμε έστω και λίγη ευτυχία και να βλέπουμε διαφορετικά τον κόσμο. Θέλω να είμαι αισιόδοξη για να μην μεγαλώσω το παιδί μου στη μιζέρια." της λέω με ειλικρίνεια και εννοώ όσα λέω.
"Αχ κοριτσάκι μου γλυκό. Πόσο καλή ψυχή έχεις. Αξίζεις όλα τα καλά του κόσμου και είμαι σίγουρη πως θα βρεις τον τρόπο να είστε ευτυχισμένοι και εσύ αλλά και ο γιος σου." Θέλω να πιστέψω στα λόγια της και να τα κάνω πράξη αλλά όχι για μένα αλλά για αυτό το μωρό που κρατώ στην αγκαλιά μου και που είναι τα πάντα για μένα.
"Όλους είναι καλή η ψυχή μας απλά πρέπει να μην την δηλητηριάζουμε με κακία και μίσος. Δεν είμαι τέλεια, συνεχώς κάνω λάθη απλά προσπαθώ να μάθω από αυτά και να βελτιωθώ. Πέρασα ένα μικρό διάστημα όταν ήμουν έγκυος έχοντας μέσα μου θυμό. Τι κατάλαβα; Τίποτα δεν κέρδισα από όλο αυτό αλλά αντιθέτως έχασα. Έχασα πολύτιμο χρόνο δίχως να κάνω απολύτως τίποτα αλλά ευτυχώς ξύπνησα γρήγορα από αυτό. Όταν αντίκρισα το μωρό μου τίποτα άλλο δεν είχε σημασία πια και νομίζω έτσι θα συνεχίσει. Τι θα κερδίσω αν θυμώσω ή μισήσω τον Ορέστη; Τίποτα απολύτως, αλλά αντιθέτως θα καταφέρω να μυήσω και αυτό το μωρό σε αυτό το περιβάλλον, πράγμα που θα ήταν λάθος." της λέω και την βλέπω να χαμογελάει.