Σ'αγαπώ. Ό,τι κι αν γίνει ψυχή μου. (TYS_GR)

Κεφάλαιο 28

Έχουν περάσει τρεις ώρες από την ώρα που ξύπνησε ο Ανδρέας και τώρα κάθομαι δίπλα του, χαρούμενη που απλά κοιμάται και δεν του συμβαίνει κάτι άλλο.
Οι γιατροί μετά από μια ώρα εξέτασης μας ανακοίνωσαν ότι ο μικρός ανταποκρίνεται κανονικά και ότι μπορεί και κινείται απλά θα χρειαστεί ακόμη λίγος χρόνος να μιλήσει. Θα επανέλθει από μόνη της η ομιλία όταν θα είναι αναγκαία, έτσι και εγώ κάθομαι δίπλα του άγρυπνος φρουρός. Έχει αποσυνδεθεί από τον αναπνευστήρα απλά για προληπτικούς λόγους τον έχουν συνδεδεμένο με κάποια άλλα μηχανήματα που ελέγχουν καρδιά και εγκέφαλο τα οποία μέχρι αύριο το αργότερο θα τα αφαιρέσουν.

* * * * * *

Διαβάζω το βιβλίο μου όταν μετά από ώρα ακούω κάποιον να προσπαθεί να μιλήσει. Βλέπω τον Ανδρέα και αντιλαμβάνομαι ότι αυτόν άκουγα πριν λίγο. Σταματώ ότι κάνω και πάω κοντά του.
"Τι έπαθες αγάπη μου. Θέλεις κάτι;" τον ρωτάω και γνέφει θετικά. Άραγε τι να θέλει; "Αγόρι μου πες μου αργά τι θέλεις. Πάρε μερικές ανάσες και πες μου." του λέω και κάνει αυτό ακριβώς.
"Νερό." λέει έπειτα από πολλή προσπάθεια.
"Θες νερό;" ρωτάω για να επιβεβαιώσω αυτό που άκουσα και τότε μου γνέφει θετικά. "Εντάξει μωρό μου θα πάω τώρα να σου φέρω."
Βρίσκω αμέσως μια νοσηλεύτρια η οποία αφού μου εξηγεί τι πρέπει να κάνω επιστρέφω και πάλι στο δωμάτιο.
"Μικρέ μου πρέπει πρώτα να βρέξω τα χείλια σου και μετά θα σου δώσω νερό."

Βρέχω μια γάζα με νερό και ακολούθως ενυδατώνω τα χείλη του. Επαναλαμβάνω αρκετές φορές την διαδικασία και ο μικρός κάθε φορά γλύφει τα χείλη του αφού διψάει. Παίρνω ένα ποτήρι με νερό και καλαμάκι για να του δώσω να πιει.
"Λοιπόν θέλω σιγά σιγά να πίνεις νερό από το καλαμάκι. Το ξερω μωρό μου ότι δίψας πολύ αλλά θέλω να κάνεις όπως είπαμε. Εντάξει;" του λέω και γνέφει. Βάζω το καλαμάκι στο στόμα του και πίνει σιγά σιγά, όπως του είπα, το νερό.

Αφού πιει αρκετό το απομακρύνω για να του δώσω πάλι σε λίγο. "Μου έλειψες το ξέρεις;" του λέω πειράζοντας τα μαλλιά του και φιλώντας τον σε όλο το πρόσωπο. Χαμογελάει και το φως μέσα μου ανάβει. Αυτό το χαμόγελο μου δίνει ζωή. "Ρε μαμά τι λες; Αφού εδώ ήμουνα εγώ, απλά κοιμόμουν." μου λέει με ελαφρώς βραχνή φωνή και η αθωότητα του με σκοτώνει.
"Ναι ρε μωρό μου αλλά μου έλειψαν τα ματάκια σου, το χαμόγελο σου, η φωνούλα σου. Γενικά όλα μου ελειψαν." του λέω χαμογελώντας κρύβοντας έτσι τη συγκίνηση μου.
"Ξέχασα να σού δώσω ένα δώρο που το έστειλαν η Βασιλική και η Παντελίνα." του λέω και του δίνω το αρκουδάκι.
"Για μένα είναι;" ρωταει ενθουσιασμένος.
"Ναι για σενα. Επίσης όλοι μου είπαν να σου δώσω πολλά φιλιά και αγκαλιές και θα έρθουν να μας δουν όταν θα φύγουμε από αυτό το δωμάτιο και θα πάμε σε άλλο." του λέω και θυμάμαι ότι πρέπει να του πω πως σήμερα έχει τα γενέθλια του.