Σ'αγαπώ. Ό,τι κι αν γίνει ψυχή μου. (TYS_GR)

Κεφάλαιο 22

Τέσσερις μέρες έχουν περάσει και η κατάσταση παραμένει η ίδια. Συνεχίζω να κοιμάμαι στο νοσοκομείο αυτές τις τέσσερις μέρες αφού δεν μπορώ να εγκαταλείψω τον γιο μου.

Από το νοσοκομείο έχω φύγει πριν δύο ώρες και αυτό το έκανα αναγκαστικά, μετά από πίεση του νονού μου.

Αφού πήγα στο σπίτι μου για να κάνω μπάνιο, τώρα μετά από παράκληση των γονιών μου βρίσκομαι στο πατρικό μου και τρώω πρωινό μετά από πίεση και των δύο.
"Θα πας στο νοσοκομείο τώρα;" ρωτάει η μαμά.
"Όχι πρώτα θα περάσω από το μαγαζάκι μου αφού δεν θα πάω στον πάτερ Ανδρέα και μετά θα πάω." της λέω καθώς τρώω μια φρυγανιά που έχει ετοιμάσει. "Πάτερ Ανδρέας;" ρωτάει ο μπαμπάς απορημένος.

Δεν έτυχε να τους πω ότι γνώρισα τον πάτερ Ανδρέα στο ξωκκλήσι που πηγαίνω για να προσευχηθώ αφού έχουν και αυτοί φορτωμένο πρόγραμμα. Μόνο στον Αλέξη και στην Έλενα τον έχω αναφέρει.
"Στο ξωκκλήσι τη Αγίας Μαρίνας τον γνώρισα. Είναι πολύ καλός άνθρωπος και όταν σου μιλάει εκπέμπει μια γαλήνη και μια ηρεμία που σπάνια βλέπω σε άνθρωπο και να φανταστείς δεν είναι πολύ μεγάλος, κοντά στην ηλικία σας πρέπει να είναι." τους λέω. "Μάλιστα. Λοιπόν σήμερα είναι Κυριακή και όπως κάθε Κυριακή πηγαίνουμε όλοι στην γιαγιά και τον παππού. Με πήρε τηλέφωνο η γιαγιά σου να πάμε εκεί να φάμε το μεσημέρι. Το ξερω πως είναι δύσκολο για σένα αλλά μπορείς να έρθεις έστω και για μία ώρα; Η γιαγιά σου δεν σε έχει δει ακόμα από το ατύχημα και ανησυχεί, θέλει να σε δει Μαρίλια." λέει διστακτικά ο μπαμπάς μου αφου μάλλον φοβάται την αντίδραση μου.
"Δεν είμαι για χορούς και πανηγύρια μπαμπά." του λέω και σηκώνομαι από την καρέκλα για να φύγω.
"Κανείς μας δεν έχει ορεξη για γλέντια. Αγάπη μου σκεψου το. Εμείς εκεί θα είμαστε και θα σε περιμένουμε." με σταματαει η φωνή της μαμάς αλλά δεν της απαντάω, απλά φεύγω για το μαγαζάκι.

Δέκα λεπτά αργότερα σταθμεύω στην πίσω μεριά από το μαγαζάκι. Μπαίνω από την πίσω πόρτα στην μικρή κουζίνα και εκεί βρίσκω την Άννα να βάζει τα ποτήρια στο πλυντήριο.
"Καλημέρα Άννα." την καλημερίζω και μπαίνω δίπλα στην αποθήκη για να δω αν χρειαζόμαστε κάτι.
"Μαρίλια μου καλημέρα." ακούω τη φωνή της πίσω μου. "Δεν χρειαζόταν να έρθεις. Τα έχουμε όλα υπό έλεγχο εδώ." συνεχίζει.
"Ναι το πρόσεξα. Ευχαριστώ για όλα και συγνώμη που αναστάτωσα το πρόγραμμα σας." της λέω και βγαίνουμε και οι δύο έξω απο την αποθήκη. "Ρε Μαρίλια τι είναι αυτά λες; Εσύ ήσουν πάντα δίπλα και σε μένα και στον Στέλιο και είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για σένα. Υπάρχει κάποιο νέο για την κατάσταση του Ανδρέα;" με ρωτάει.
"Όχι δυστυχώς." της λέω. "Λοιπόν έλα να σου φτιάξω κάτι να πιεις και να πάμε έξω να δεις και τον Στέλιο που προσέχει την κόρη μου όσο είμαι στην κουζίνα." αλλάζει αμέσως θέμα η Άννα.