Σ'αγαπώ. Ό,τι κι αν γίνει ψυχή μου. (TYS_GR)

Κεφάλαιο 38

"Ξέρεις γιατί επέλεξα να έρθουμε σε αυτό το μέρος εκτός του ότι είναι το αγαπημένο μου;" τον ρωτάω όταν πλέον και οι δύο καθόμαστε κάτω στην άμμο.

"Δεν ξέρω. Ίσως γιατί έχεις αναμνήσεις από αυτό το μέρος." μου λέει.

"Γιατί η θάλασσα κάπου, κάποτε σε κάποια ακτή ξεβγάζει αυτά που έχει μέσα της ακόμα και κάποια από αυτά που υπάρχουν στο βυθό της. Πιστεύω πως είναι το καλύτερο μέρος να το κάνουν και οι άνθρωποι αυτό. Να βγάλουν τα εσώψυχα τους και όλα όσα τους βασανίζουν προς τα έξω. Ξέρεις κάθε φορά μια βόλτα στην θάλασσα για μένα είναι σαν μία προσπάθεια να ξαναφτιάξω ό,τι χάλασε και δεν εννοώ κάτι εύκολο αλλά κάτι που δύσκολα διορθώνεται. Η θάλασσα είναι σαν ένα μέσο αποφόρτισης του οργανισμού μου. Βγάζω όλες μου τις σκέψεις και τις τοποθετώ δίπλα μου σαν μικρά πετραδάκια. Προσπαθώ να βρω λύση για κάθε μία σκέψη μου και όταν τελικά βρω τη λύση πετώ αυτή τη σκέψη στη θάλασσα όπως ένα πετραδάκι. Υπάρχουν φορές όμως που δεν μπορώ να βρω λύση και τελικά καταλήγω σε ένα λυτρωτικό κλάμα. Στο τέλος αποφασίζω πως για να μην βρίσκω λύση σημαίνει πως πρέπει να αφήσω όσα με βασανίζουν πίσω μου και να προχωρήσω πια με καθαρά μάτια και μυαλό. Αυτό προσπαθούσα να κάνω τόσα χρόνια και με σένα. Να σε αφήσω πίσω και να προχωρήσω όμως δεν έβρισκα ποτέ τη δύναμη να το κάνω αυτό και για αυτό τελικά κάθε φορά σε έβαζα στο πίσω μέρος του μυαλού μου έτσι ώστε να μην επηρεάζομαι άλλο πια από σένα. Ήξερα πως για να γλυτώσω από σένα έπρεπε να πετάξω τη σκέψη σου στη θάλασσα αλλά βαθιά μέσα μου δεν ήθελα ούτε μπορούσα να σε αποχωριστώ και να προχωρήσω παρακάτω. Αυτές οι σκέψεις όμως ποτέ δεν έμεναν εκεί στο πίσω μέρος του μυαλού μου αλλά σε ανύποπτο χρόνο και τόπο ξεπετάγονταν και πάλι μπροστά μου. Τι θέλω να σου πω με αυτό; Θέλω να σου πω ότι ποτέ δεν σε ξέχασα. Βαθιά μέσα μου ήξερα πως αποκλείεται εσύ να συμπεριφερόσουν ποτέ με τέτοιο τρόπο αλλά Ορέστη όταν πια έχεις αποδείξεις στα χέρια σου ό,τι κι αν πιστεύεις ανατρέπεται."
Όση ώρα μιλάω ο Ορέστης δεν χάνει επαφή με τα μάτια μου.

"Μαρίλια καταλαβαίνω πως είχες όλα όσα έπρεπε στα χέρια σου για να πιστέψεις αυτά τα πράγματα, όπως και εγώ. Για το μόνο που θα σε κατηγορήσω είναι που δεν με χαστούκισες όταν ήρθες να με βρεις. Είμαι σίγουρος πως αν το έκανες αυτό θα είχαμε άλλη κατάληξη. Ποτέ δεν κοιμήθηκα με τη Φωτεινή. Φταίω για τη κατάληξη μας. Έλαβα ένα γράμμα από σένα και τότε έχασα τον κόσμο μου αλλά και εγώ βαθιά μέσα μου ήξερα πως δεν θα έκανες πότε κάτι τέτοιο αλλά πίστεψα σε αυτά που διάβασα. Απογοητεύτηκα αλλά έπρεπε να επιμείνω, να μάθω το λόγο που μου συμπεριφέρθηκες έτσι. Δεν επικοινώνησες μαζί μου για περίπου τρεις μήνες πριν λάβω το γράμμα σου και εκτός αυτού η κατάσταση στην οποία βρισκόμουν δεν ήταν και η καλύτερη. Απορούσα γιατί έκοψες κάθε μορφή επικοινωνίας μαζί μου αλλά δεν έκανα κίνηση να μάθω μέχρι που έλαβα αυτό το γράμμα και τότε όλα έγιναν χειρότερα. Δεν υπάρχει δικαιολογία για αυτά τα χρόνια που δεν προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί σου και το ξέρω. Έπραξα όπως είπες και εσύ εγωιστικά αλλά πρέπει να ξέρεις και κάτι άλλο." Στο βλέμμα του βλέπω το πόσο πολύ πόνεσε, όπως ακριβώς και εγώ.