Σ'αγαπώ. Ό,τι κι αν γίνει ψυχή μου. (TYS_GR)

Κεφάλαιο 39

Οι χτύποι της καρδιάς μου έχουν αυξηθεί απότομα με την δήλωση του και μια μικρή ελπίδα γεννιέται ξανά μέσα μου.

Η ερώτηση του γίνεται με επιφύλαξη στο τέλος, κάτι που μου δίνει ακόμα περισσότερες ελπίδες. Ενδιαφέρεται ακόμα, αυτό μου δείχνει το ύφος του αυτή τη στιγμή και κρέμεται από το στόμα μου να ακούσει την απάντηση μου, ακριβώς όπως ήμουν εγώ πριν λίγο.

"Και βέβαια έχω." λέω χωρίς όμως λεπτομέρειες για να δω την αντίδραση του. Σκύβει το κεφάλι απογοητευμένος αλλά πρόλαβα να δω την ελπίδα στα μάτια του να χάνεται. "Έχω τον γιο μου, τον Αλέξη, τους γονείς μου. Γενικά έχω δίπλα μου όλη την οικογένεια και τους φίλους μου." Προσθέτω τις λεπτομέρειες που πρέπει να πω στη δήλωση μου και χαμογελάω ευτυχισμένη στη σκέψη όλων αυτών των ανθρώπων δίπλα μου να με στηρίζουν.

Ο Ορέστης σηκώνει απότομα το κεφάλι του και βλέπω το χαμόγελο και την ελπίδα να επιστρέφουν στο πρόσωπο του. "Χαίρομαι που έχεις όλους αυτούς τους ανθρώπους δίπλα σου." Η χαρά του ακούγεται και στη χροιά της φωνής του.

"Και εγώ χαίρομαι και τους ευχαριστώ καθημερινά για αυτό. Ορέστη με τον Ιάσονα είστε ακόμα φίλοι;" Τον ρωτάω γιατί η απορία μου από την ημέρα που τον είδα είναι εάν γνωρίζει ή όχι.
"Ναι και όλα αυτά τα χρόνια είναι δίπλα μου και με στηρίζει. Αλλά γιατί ρωτάς;" Άρα ο Ιάσονας δεν γνώριζε την αλήθεια όταν συναντηθήκαμε. Για αυτό φαινόταν έκπληκτος μετά από όσα του είπα.
"Δεν σου είπε ότι με συνάντησε πριν λίγες μέρες;" τον ρωτάω και γνέφει αρνητικά. Του εξηγώ για τη συνάντηση μας και ότι του είπα για τον γιο μας αλλά ο Ορέστης λέει πως δεν του ανέφερε τίποτα τόσες μέρες.
"Είναι άτομο εμπιστοσύνης ο Ιάσονας. Άλλος στη θέση του θα σου έλεγε αμέσως τι έγινε και ποιος ξέρει τι άλλο ακόμα. Ο Ιάσονας όμως με σεβάστηκε όταν του ζήτησα να μην σου μιλήσει μέχρι να σε βρω εγώ." του λέω.
"Ο Ιάσονας είναι από τους καλύτερους ανθρώπους που βρίσκονται στη ζωή μου, όχι πως έχω και πολλούς. Όμως για πες μου που είναι το μαγαζάκι που έχεις." με ρωτάει με ενδιαφέρον αλλά αυτά είναι τα τελευταία που πρέπει να συζητήσουμε. Τώρα πρέπει να μιλήσουμε για τον γιο μας.

"Άσ'τα τώρα αυτά θα τα συζητήσουμε μετά. Τώρα άνοιξε επιτέλους αυτό το κουτί."

Δείχνω το κουτί που βρίσκεται ανάμεσα μας και ο Ορέστης αμέσως το πιάνει στα χέρια του. Ανοίγει το κουτί και αυτό που βλέπω αμέσως φέρνει δάκρυα στα μάτια μου. Τα μπλε μωρουδιακά παπούτσια που του έστειλα τότε με το γράμμα βρίσκονται στο πανω μέρος άθικτα. Τα πιάνω στα χέρια μου και τα περιεργάζομαι.