Σ'αγαπώ. Ό,τι κι αν γίνει ψυχή μου. (TYS_GR)

Κεφάλαιο 19

Η διαδρομή προς το κτήμα που θα γίνει η εκδήλωση είναι περιέργως πολύ ήσυχη αλλά εγώ για κάποιο άγνωστο λόγο είμαι πάρα πολύ ανήσυχη και έχω ένα προαίσθημα ότι κάτι θα συμβεί.

Μπορεί να είναι η ιδέα μου αλλά ακόμα και το ότι ο μικρός κάθεται ήσυχα στη θέση του και απολαμβάνει την διαδρομή πράγμα που σπάνια συμβαίνει αυτό, εμένα με αγχώνει γιατί είναι λες και πρέπει να προετοιμάζομαι για κάτι που θα γίνει. Είναι σαν την ηρεμία που επικρατεί πριν ξεσπάσει καταιγίδα.

Ωχ δεν πάω καλά, το μυαλό μου παίζει άσχημα παιχνίδια και εγώ τα ακολουθώ λες και είμαι καμία τρελή. 'Μαρίλια απλά είναι μια παράξενη μέρα αλλά από αύριο θα είναι όλα καλά.' Επαναλαμβάνω αυτή τη φράση στο μυαλό μου για να ηρεμήσω. Μετά από μερικά λεπτά καταλαγιάζω κάπως το άγχος μου και στρέφω την προσοχή μου στο γιο μου αλλά το αυτοκίνητο σταματά και τότε συνειδητοποιώ πως φτάσαμε στο προορισμό μας.

Η επιβλητική είσοδος του κτήματος αλλά και οι κήποι που το περιβάλλουν εμφανίζονται μπροστά μας και μας κόβουν την ανάσα από την ομορφιά και τη χλιδή που εκπέμπουν, έστω και αν βλέπουμε μόνο το εξωτερικό μέρος. Προχωράμε προς τα μέσα και η χλιδή ξεχειλίζει πλέον από παντού όπου και να κοιτάξεις. Το λευκό πάτωμα και οι λευκοί τοίχοι σε αντίθεση με τις κλασικές χρώματους καφέ και μπεζ κουρτίνες και τα σκαλιστά έπιπλα είναι ότι πιο ωραίο αφού ο συνδυασμός του κλασικού με του μοντέρνου αγκαλιάζει το κτίριο με τέτοιο τρόπο ώστε να προσφέρει μια οικεία αίσθηση στον επισκέπτη. Σίγουρα με την έκταση που λαμβάνει δεν θυμίζει κτήμα αλλά ανάκτορο.

Ο υπεύθυνος μας οδηγεί σε μία άλλη αίθουσα όπου θα πραγματοποιηθεί η εκδήλωση αλλά βλέποντας μας να κρατάμε τον μικρό, μας ενημερώνει πως στο εξωτερικό του κτήματος υπάρχει χώρος στον οποίο τα παιδιά μπορούν να δουν άλογα και πόνι. Φυσικά ο Ανδρέας ενθουσιάζεται πολύ με αυτό και ζητάει επίμονα να δει τα άλογα.
"Άσε Μαρίλια θα πάω εγώ ένα περίπατο τον μικρό και πηγαίνετε εσείς μέσα να καθίσετε και θα επιστρέψουμε σύντομα." μου λέει ο Αλέξης. Πήγα να διαμαρτυρηθώ αλλά δεν μου άφησε επιλογή καθώς πήρε τον Ανδρέα και έφυγαν.

Κατευθυνόμαστε λοιπόν προς το εσωτερικό της αίθουσας όπου και συναντούμε τους γονείς μου και την Αθηνά, την παιδίατρο του Ανδρέα.
"Καλώς ήρθαν οι ομορφιές της οικογένειας." λέει ο μπαμπάς. "Γεια στους καλύτερους γιατρούς που έχω γνωρίσει." τους λέω και τους αγκαλιάζω έναν προς έναν και το ίδιο και η Αντιγόνη.
"Μαρίλια μου πως είσαι; Ο μικρός:" με ρωτά η Αθηνά. "Καλά είμαστε και οι δύο. Φυσικά ο Ανδρέσς μόλις ήρθαμε ξεκίνησε τις βόλτες με τον νονό του. Εσύ Αθηνά μου τι κάνεις; Νόμιζα πως θα ήσουν στη Γερμανία για ένα συνέδριο." της απαντάω και θυμάμαι που μου είχε πει ότι δεν θα ερχόταν στην εκδήλωση λόγω του ότι θα ήταν σε συνέδριο στη Γερμανία. "Λοιπόν η αλήθεια είναι πως θα έφευγα σήμερα το πρωί αλλά τελικά δεν έφυγα γιατί μετατέθηκε το συνέδριο για δύο μέρες μετά. Έτσι είμαι εδώ για την εκδήλωση και για να καλωσορίσω ως πρόεδρος της παιδιατρικής ετσιρείας τους δύο νεοφερμένους ασκούμενους παιδιάτρους που έρχονται από την Αμερική." λέει η Αθηνά αλλά εγώ μόνο που άκουσα την χώρα από την οποία έρχονται έχω συγχυστεί.