Σ'αγαπώ. Ό,τι κι αν γίνει ψυχή μου. (TYS_GR)

Κεφάλαιο 44

Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση με τον Ορέστη. Έχει περάσει μια βδομάδα από τότε που έμαθα πως βρισκόταν σε άδεια χωρίς να μου το πει αλλά κάποια περίεργα τηλεφωνήματα με τον Ιάσονα με βάζουν σε σκέψεις. Τι μπορεί να συμβαίνει και δεν μου το λέει; Δεν αντέχω να με φλομώνει στο ψέμα και είμαι σίγουρη πως κάτι κρύβει. Πρέπει επιτέλους να του μιλήσω αφού ο ίδιος δεν κάνει αυτή την κίνηση.

Ακόμα και εκείνο το βράδυ που το έμαθα όταν ήρθε σπίτι, μου είπε πως ήταν στο νοσοκομείο. Φυσικά δεν του είπα κάτι για να δω ποτέ θα μου μιλήσει από μόνος του. Όταν δε, έμαθε πως χτύπησε ο μικρός και τον πήγα στο νοσοκομείο προς στιγμήν έχασε λίγο το χρώμα του αλλά επανήλθε σύντομα.

Παίρνω το τηλέφωνο για να σχηματίσω τον αριθμό του και πατάω το κουμπί για την κλήση. Περιέργως απαντάει στον τρίτο χτύπο. Μάλλον δεν θα είναι τόσο απασχολημένος στη δουλειά.
"Ορέστη τι ώρα θα γυρίσεις σπίτι;" ρωτάω σοβαρή μπαίνοντας κατευθείαν στο θέμα με το που σηκώνει το τηλέφωνο.
"Στις δύο περίπου θα σχολάσω άρα μέχρι τις τρεις το αργότερο θα είμαι σπίτι." μου λέει.
"Εντάξει. Θα σε περιμένω. Πρέπει να μιλήσουμε." Του λέω κοφτά αλλά αυτό είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω. "Έγινε κατι μωρό μου;" Αν και καταλαβαίνει πως κάτι συμβαίνει παρόλ'αυτά εξακολουθεί να μιλά με ένα χαλαρό ύφος εξοργίζοντας με. "Θα τα πούμε όταν έρθεις. Αντίο." Κλείνω απότομα το τηλέφωνο δίχως να ακούσω την απάντηση του.

Κατευθύνομαι στην κουζίνα για να μαγειρέψω και αφήνω το τηλέφωνο εκνευρισμένη στο τραπέζι. Μόνο με την μαγειρική θα ξεχαστώ και δεν θα θυμάμαι για λίγο τα παραμύθια που μου είπε ο Ορέστης. Επίσης πρέπει να κανονίσω ο μικρός να μην είναι στο σπίτι όταν επιστρέψει ο Ορέστης γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι τροπή μπορεί να πάρει η συζήτηση μας.

Αρπάζω και πάλι το τηλέφωνο μου και καλώ την Έλενα για να συνεννοηθώ αν μπορεί να κρατήσει τον μικρό λίγες ώρες. "Έλα αγάπη τι κάνεις;" Η χαρούμενη φωνή της ακούγεται από το ακουστικό.  
"Καλά είμαι, πριν λίγο ήρθα σπίτι από το μαγαζάκι. Έλενα μου θέλω μία μεγάλη χάρη." της λέω και παρακαλάω μέσα μου να μπορεί να με βοηθήσει.
"Πες μου και αν μπορώ να σε βοηθήσω." μου λέει πρόθυμα. "Θέλω κάποιον να προσέχει τον Ανδρέα σήμερα για κανένα δίωρο." της λέω διστακτικά.
"Τι ώρα θες; Εγώ τώρα έχω ένα ραντεβού. Μέχρι τις δύο θα έχω τελειώσει και μετά είμαι ελεύθερη. Μάλλον θα περάσω από την Αντιγόνη γιατί θα είναι μόνη και δεν πρέπει εγκυμονούσα στον ένατο μήνα να είναι μόνη." Είμαι πολύ τυχερή τελικά. Ούτε να το κανονίζαμε σήμερα το πρόγραμμα μας.
"Τέλεια. Όταν τελειώσεις έλα να μας βρεις, εκεί θα είμαι και εγώ. Θα μαγειρέψω τώρα και θα πάω δίπλα να φάμε μαζί γιατί η μαμά της θα πρέπει να φύγει." της λέω.