Σ'αγαπώ. Ό,τι κι αν γίνει ψυχή μου. (TYS_GR)

Κεφάλαιο 41

"Μαρίλια, έλα κοριτσάκι μου ξύπνα πρέπει να επιστρέψουμε πίσω."

Νιώθω το χάδι του στη πλάτη μου και ανοίγω τα μάτια μου. Με έχει πάρει ο ύπνος στην αγκαλιά του Ορέστη όση ώρα μιλούσαμε για όσα περάσαμε στη ζωή μας τα τελευταία χρόνια. Είχαμε μια υπέροχη ερωτική στιγμή μετά από τέσσερα χρόνια και νιώθω ότι πλέον ενώθηκαν τα κομμάτια μου.
"Τι ώρα είναι;" Ο ήλιος έχει πάρει θέση για να δύσει άρα εδώ και πολλές ώρες λείπουμε.

Ωχ ο Ανδρέας, τον έχω ξεχάσει. "Είμαι απαράδεκτη, ξέχασα τον μικρό. Τι μητέρα είμαι από τη στιγμή που έχω ξεχάσει το παιδί μου;" Μουρμουράω και σηκώνομαι προσπαθώντας να φορέσω τα παπούτσια μου.

"Μαρίλια. Κορίτσι μου ηρέμησε." Μου πιάνει το χέρι για να σταματήσω το παραλήρημα αλλά δεν μπορώ. "Πως να ηρεμήσω όταν μόλις τώρα συνειδητοποίησα ότι έβγαλα από τη σκέψη μου τον γιο μου και δεν σκέφτηκα αν είναι καλά; Είμαι απαράδεκτη." του λέω και προσπαθώ να ελευθερωθώ από τη λαβή του. "Μαρίλια κοίτα με." Με ταρακουνάει κρατώντας με από τους ώμους και αναγκάζοντας με να τον κοιτάξω.
"Είσαι η καλύτερη μητέρα που θα μπορούσε να έχει ο γιος μας. Δεν έκανες κάτι κακό απλά πέρασες λίγες ώρες μακριά του και αυτό δε σημαίνει πως είσαι κακή μητέρα. Ο μικρός είναι καλά, μίλησα προηγουμένως με τον μπαμπά μου."

Τα μάτια και η φωνή του εκπέμπουν μια ηρεμία μέχρι που παρασέρνουν και εμένα στο δρόμο αυτό.
"Ορέστη δεν..." Τα λόγια του με καθησύχασαν αλλά όχι για πολύ. Το ξέρω πως μπορεί να ακούγομαι παράλογη αλλά τόσα χρόνια ο μόνος λόγος που αποχωριζόμουν το μικρό ήταν για να πάω στη δουλειά και για κανέναν άλλο λόγο εκτός και αν ήταν πολύ σημαντικό.

"Κοριτσάκι μου άκουσε με. Πέρασες τα τελευταία χρόνια έχοντας στο μυαλό σου μόνο τον μικρό και φταίω και εγώ για αυτό γιατί αν δεν έβαζα τον εγωισμό μου μπροστά θα ήμουν δίπλα σας προ πολλού. Έχεις όμως και εσύ ζωή που πρέπει να την ζήσεις. Δεν σου λέω να σταματήσεις να ασχολείσαι με τον γιο μας αλλά να ασχοληθείς λιγάκι και με τον εαυτό σου."
Το πρόσωπο του είναι λυπημένο και στεναχωρημένο και βλέπω τις ενοχές και τις τύψεις να τον βασανίζουν. 

"Δεν έχεις μόνο εσύ μερίδιο ευθύνης για αυτό σε παρακαλώ μην νιώθεις τύψεις και ενοχές για κάτι που δεν γνώριζες. Έχεις δίκαιο όμως σε αυτά που λες. Ο μικρός έγινε η προτεραιότητα μου και ξέχασα τον εαυτό μου αλλά αυτή ήταν και η διαφυγή μου για να μην σκέφτομαι. Να μην σε σκέφτομαι." Σκύβω το κεφάλι με την παραδοχή μου.