Σ'αγαπώ. Ό,τι κι αν γίνει ψυχή μου. (TYS_GR)

Κεφάλαιο 47

Το πρώτο πράγμα που βλέπω και ακούω με την είσοδο μου στην κλινική είναι τον Ανδρέα και την Έλενα να τσιρίζουν και να χοροπηδούν. Εντάξει ο μικρός είναι τριών χρόνων αλλά η Έλενα ως είκοσι δύο χρονών κοπέλα εισπράττει από τους άλλους επισκέπτες κάπως άγρια βλέμματα.

Ο μικρός με το που μας βλέπει έρχεται κατά πάνω μας.
"Μαμά, μπαμπά έρχεται ο Δημήτρης." λέει χαρούμενος με ένα μεγάλο χαμόγελο.
Ο Ορέστης τον πιάνει στα χέρια του και τον σηκώνει ψηλά κάνωντας τον να γελάσει πιο δυνατά.
"Ναι αγάπη μου έρχεται ο Δημήτρης αλλά πρέπει να κάνουμε ησυχία για να μην φοβηθεί όταν ακούσει τις φωνές μας." Προσπαθώ να του πω να κάνει ησυχία χωρίς να τον μαλώνω γιατί έτσι δεν πρόκειται να ακούσει.
"Εντάξει μαμά." λέει και αμέσως σταματάει να γελά.

Προχωράμε στο διάδρομο και φτάνουμε δίπλα στην Έλενα η οποία κάθεται στις καρέκλες και περιμένει.

"Έλενα πρέπει να κάνουμε ησυχία γιατί θα φοβηθεί ο Δημήτρης και δεν θα έρθει." λέει ο Ανδρέας με ένα σοβαρό ύφος κάτι που μας προκαλεί γέλιο.
"Αυτό θα πει υπάκουο παιδί που ακολουθεί το πρόγραμμα." λέει η Έλενα όταν σταματάμε να γελάμε.
"Ο Αλέξης είναι μέσα;" την ρωτάω και βολευόμαστε στις δίπλα καρέκλες.
"Ναι και είναι ξετρελαμένος με τον ερχομό του γιου του. Λέει ότι έχει ζήσει ήδη μία γέννα και είναι προετοιμασμένος για όλα." λέει και αναφέρεται στην γέννηση του Ανδρέα.

"Θέλω να το ζήσω και εγώ αυτό." μου ψιθυρίζει στο αυτί ο Ορέστης.
"Θα το ζήσεις είμαι σίγουρη. Εξάλλου ο Ανδρέας θα ξετρελαθεί αν αποκτήσει αδερφάκι." Η αλήθεια είναι πως όχι μόνο ο Ανδρέας αλλά και εγώ θα ήθελα κι άλλο παιδί. "Ωραία τότε θα πρέπει να ξεκινήσουμε από σήμερα τη διαδικασία. Έχεις προτίμηση κάποια στάση;" μου λέει και δαγκώνει το λοβό του αυτιού μου.

Νιώθω να ανατριχιάζω με την λίμπιντο μου να χτυπάει στα ύψη. Αν συνεχίσει δεν μας βλέπω καλά.
"Δεν έχω πρόβλημα ό,τι θες αλλά σήκω φύγε από δίπλα μου γιατί δεν μας βλέπω καλά. Θα μας πάρουν μέσα για προσβολή δημόσιας αιδούς." Προσπαθώ να μιλήσω κρατώντας τη φωνή μου σε σταθερά επίπεδα αλλά χωρίς καμία επιτυχία αφού με έχει επηρεάσει άσχημα.

Τον βλέπω να γελάει και αμέσως σηκώνεται από την καρέκλα έχοντας τα χέρια ψηλά. "Ανδρέα τι θα έλεγες να πάμε να αγοράσουμε δώρο για τον Δημήτρη;" ρωτάει τον μικρό ο οποίος τόση ώρα απασχολεί με ερωτήσεις την Έλενα.
"Ναι, ναι πάμε." λέει και τον πιάνει ενθουσιασμένος από το χέρι.