Σ'αγαπώ. Ό,τι κι αν γίνει ψυχή μου. (TYS_GR)

Κεφάλαιο 37

Ο Ορέστης μολις περνάω από δίπλα του κάνει κίνηση να μπει στην κουζίνα αλλά τον συγκρατώ με το χέρι μου.

"Είσαι σίγουρος πως θες να τον δεις τώρα; Απλά σου λέω πως αν σε δει θα σε αναγνωρίσει αμέσως. Είσαι έτοιμος;"
"Ναι είμαι έτοιμος. Θα του μιλήσω λίγο και μετά θα πάμε να μιλήσουμε οι δύο μας. Θέλω να τον δω έστω και για ένα λεπτό." μου λέει και μπαίνει στην κουζίνα με εμένα τον ακολουθώ.

Στέκεται πίσω από τον Ανδρέα και του χαϊδεύει τα μαλλιά.
"Ανδρέα μου ήρθε κάποιος που θέλει πάρα πολύ να σε δει. Για δες;" λέω στον Ανδρέα ο οποίος μόλις με ακούει γυρνάει το κεφάλι του προς το μέρος μας. Αρχικά βλέπει εμένα αλλά μετά τα μάτια του πέφτουν πάνω στον Ορέστη.
Πρώτη φορά βλέπω το προσωπάκι του ανέκφραστο. Δεν μπορώ να καταλάβω τι σκέφτεται αφού το πρόσωπο του δεν μαρτυρεί τίποτα, αλλά κοιτώντας τον στα μάτια βλέπω όλα τα συναισθήματα του. Είναι χαρούμενος αλλά μάλλον η έκπληξη του είναι τόσο πολύ μεγάλη που τον κρατούν ακινητοποιημένο στην θέση του.

Ο Ορέστης σκύβει κοντά του για να είναι στο ύψος του και τον χαϊδεύει απαλά στο μάγουλο.
"Αντρακι μου, εγώ είμαι ο μπαμπάς. Ήρθα αγόρι μου και δεν πρόκειται να φύγω." του λέει χαμηλόφωνα και με δυσκολία ο Ορέστης, ο οποίος είναι πολύ συγκινημένος με το που αντικρίζει τον Ανδρέα. Ο μικρός συνεχίζει να μην μιλάει και η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα αυτήν την αντίδραση από μέρους του. Φαίνεται πως το σοκ δεν αφήνει τον ενθουσιασμό του να βγει προς τα έξω την δεδομένη στιγμή. Σκύβω και εγώ και παίρνω στην αγκαλιά μου τον μικρό έτσι ώστε να τον συνεφέρω κάπως από το σοκ.
"Ανδρέα μου ήρθε ο μπαμπάς. Είναι εδώ μετά από τόσο καιρό που τον ζητούσες. Ήρθε αγόρι μου." του ψιθυρίζω στο αυτί αλλά και πάλι δεν λέει κάτι και έτσι μένω εκεί λίγη ώρα ακόμη έχοντας τον στην αγκαλιά μου. "Ήρθε ο μπαμπάς." Ψιθυρίζει ο μικρός και μόλις που τον ακούω αφού μάλλον το λέει στον εαυτό του πάρα σε μένα. Αχ το αγοράκι μου προσπαθεί να επεξεργαστεί αυτό που βλέπει μπροστά του. Τον ζητούσε τόσο καιρό και επιτέλους ήρθε αυτή η ώρα που τόσο πολύ περίμενε και επιθυμούσε. Τον βγάζω από την αγκαλιά μου και στέκομαι δίπλα στον Ορέστη ο οποίος τόση ώρα δεν έχει σταματήσει να κοιτάζει τον γιο του. "Ορέστη" λέω χαμηλόφωνα και τον ακουμπάω απαλά στον ώμο. Σπάει την οπτική επαφή που έχει με τον μικρό και στρέφει το βλέμμα του σε μένα.
"Σε ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ που έφερες στον κόσμο αυτό το πλασματάκι." μου λέει και είναι φανερά συγκινημένος και βουρκωμένος. Δεν έχω τίποτα να του πω, απλά μένω εκεί κοιτώντας τον στα μάτια. Ο μικρός, μας παρακολουθεί ήσυχος όμως παρατηρώντας τον με την άκρη του ματιού μου, βλέπω ένα μικρό, δειλό χαμόγελο να εμφανίζεται στα χείλη του.