Σ'αγαπώ. Ό,τι κι αν γίνει ψυχή μου. (TYS_GR)

Κεφάλαιο 24

"Μαρίλια ο μικρός την Τρίτη πρέπει να βγει από το τεχνητό κώμα. Ήδη τα τραύματα του επουλώθηκαν πάρα πολύ για αυτό δεν χρειάζεται να παραμείνει σε τεχνητό κώμα άρα σταδιακά έχει ξεκινήσει η αφύπνιση του. Πρέπει να σε ενημερώσω όμως και για κάτι άλλο."

Βρίσκομαι ήδη εδώ και μία ώρα στο νοσοκομείο και ο νονός μου με ενημερώνει για την κατάσταση του Ανδρέα.

"Πες μου νονέ." του λέω.
"Η αφύπνιση του Ανδρέα από το τεχνητό κώμα σημαίνει ότι πρέπει σταδιακά να μειωθούν τα φάρμακα και να τον αποσυνδέσουμε από τον αναπνευστήρα. Σε όλη τη διάρκεια θα είμαστε συνεχώς δίπλα του και θα τον παρακολουθούμε. Θα αναζητούμε ενδείξεις ότι ανακτά τις αισθήσεις του και αναρρώνει. Υπάρχει όμως μια μικρή πιθανότητα να μην αντιδράσει αμέσως στην αφύπνιση και οφείλω να σε ενημερώσω για αυτήν όμως δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας από τώρα. Επίσης πρέπει να γνωρίζεις ότι η αφύπνιση κάποιου από το τεχνητό κώμα δεν σημαίνει ότι μόλις ξυπνήσει θα αρχίσει να μιλάει και να κινείται κανονικά. Χρειάζεται χρόνος για να συνέλθει κανονικά και να ανακτήσει πλήρως όλες του τις αισθήσεις. Στην περίπτωση του Ανδρέα φυσικά ο χρόνος που θα χρειαστεί δεν υπολογίζω να είναι περισσότερος από πέντε μέρες. Αυτά είχα να σου πω και επίσης θέλω αφού θα βρίσκεσαι και εσύ εδώ να τον παρακολουθείς για πιθανές ενδείξεις αφύπνισης." μου λέει αλλά εγώ έχω κολλήσει στην πιθανότητα που μου έδωσε ότι μπορεί να μην ξυπνήσει στον προβλεπόμενο χρόνο.

"Μαρίλια μου πρέπει να είσαι θετική και αισιόδοξη. Επίσης όταν βρεθείς δίπλα στον μικρό μίλα του. Δεν ξέρω αν μπορεί να σε ακούσει αλλά υπάρχει μια πιθανότητα να συμβαίνει αυτό. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να βοηθήσει τον ασθενή να ξυπνήσει."
Ο νονός μου μάλλον κατάλαβε τις σκέψεις μου και προσπαθεί να με ενθαρρύνει.
"Σε ευχαριστώ νονέ. Θα είμαι όσο πιο θετική και αισιόδοξη μπορώ." του λέω και πιστεύω πως αυτό είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω.

Φεύγω από το γραφείο του νονού μου και πηγαίνω στον όροφο της μονάδας εντατικής θεραπείας. Κάθομαι έξω από την εντατική περιμένοντας την ώρα του επισκεπτηρίου όπου και θα ανοίξουν οι πόρτες για να μπορέσω να δω τον γιο μου.

"Έρχομαι στο νοσοκομείο. Είσαι στην εντατική;" λαμβάνω μήνυμα στο τηλέφωνο από τον Αλέξη.
"Ναι περιμένω για το επισκεπτήριο. Έλα θα σε περιμένω, έχουμε νεότερα." του απαντάω στο μήνυμα.

Δεκαπέντε λεπτά αργότερα ενημερώνω τον Αλέξη πως έχουν τα πράγματα καθώς   περιμένουμε να έρθει η ώρα να μπούμε μέσα.
"Ωραία αδερφούλα είμαι σίγουρος ότι θα ξυπνήσει ο μικρός." λέει σίγουρος ο Αλέξης. "Μακάρι Αλέξη μου. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ανυπομονώ." λέω με ένα τόνο ελπίδας.
"Σήκω, έλα να πάμε στον μικρό." λέει ο Αλέξης και τότε βλέπω πως άρχισε το επισκεπτήριο.