değişim~tomione

Son Perde

Herm'den

Görüşüm yeniden netleşmeye başladığında korkuyla önümdeki sahneye baktım. Tom Dumbledore'un gönderdiği laneti zorlukla durduruyordu. Onun güçlü olduğunu bilsemde şuan Dumbledore'la karşılaşacak güçte değildi. 50 yıl sonraki Voldemort bile bu adamdan korkuyordu ve Voldemort  büyücülük anlamında herkesten daha ileri gitmiş biriydi.

"Tek başına beni durdurabileceğini düşünecek kadar aptal mısın gerçekten Tom?" 

Dumbledore'un sorusunu duyduğumda içimde bir şeylerin uyandığını hissettim. Bu adam bütün o iyilik saçmalıklarıyla Harry'nin hayatını mahvetmişti. Tamam Harry'nin hayatını şu an karşımda savaşan iki adamda mahvetmişti. Ama en azından Voldemort kim olduğunu hiç saklamıyordu. O kalpsiz biriydi ve kimse bunun aksini iddia edemezdi. Dumbledore'un ruhuysa aydınlık maskesinin arkasına bakıldığında dipsiz bir karanlıktı.

"Aptal olmadığımı biliyorsun Albus" 

Tom'un sesinde tereddütü duyduğumda buna daha fazla dayanamayacağımı biliyordum. O benim için bir zaferden vazgeçmişti. Şimdi sıra bendeydi. Elimi Draco'nunkinden kurtarmaya çalıştığımda şaşkın gözlerle bana bakmaya başladı.

"Ne yapıyorsun?"

"Kaybetmesine izin veremem Draco" deyip ilerlemeye başladım. Onunda peşimden geldiğini fark ettiğimde içimde yeni bir umut filizlenmişti. Buradan sağ çıkamayacak olsam bile en azından sevdiğim insanların yanında ölecektim.

"Yalnız olmadığını da bilsen iyi olur" dedim büyük bir güvenle. 

Dumbledore mavi gözleriyle beni delerken ruhumun titrediğini hissedebiliyordum. Sakin ol Herm bu senin tanıdığın adam değil. Seni öldürürken tereddüt edeceğini sanmıyorum. İç sesimin ne kadar haklı olduğunu bilmiyordum. Gerçekten Dumbledore bu kadar değişmiş olabilir miydi?

Tom'un göz ucuyla bana baktığını gördüm. Yeşil gözleri kararlılık ve endişeyle parlıyordu. Ona cesaret vermek istercesine gülümsedim. Eğer bizi buradan kurtaracak biri varsa o Tom'du ne ben ne de Draco.

"İnsanları kullanmak seni hiçbir yere getirmez Tom. Herkes o güzel yüzün altında sakladığın gerçekleri birgün öğrenecek" Dumbledore bizi yok sayarcasına konuştuğunda mürver asanın ucundan kıvılcımlar çıktığını gördüm. 

"Aslına bakarsan Albus, Tom bu güzel yüzü kaybetse ve yürüyen bir yılana benzese bile insanlar hala ona inanmaya devam edecek. Sen ise sadece kendini ve çevreni kandıracaksın" 

Haklı olduğumu biliyordum. İnsanlar Voldemort'un peşinden yakışıklı olduğu için gitmiyordu. Merlin adına onun bu kadar yakışıklı olduğunu bu zaman dilimine gelene kadar bilmiyordum bile. İnsanlar ona inandıkları için yanındaydı ve güçlü olduğu için. Dumbledore'un yanındaki insanlarsa Voldemort onları hedef aldığı için oradaydı. 

"Bayan Granger kendi binamdaki bir öğrencinin böylesine derin bir ilizyonun içinde olması gerçekten çok üzücü. Sizi kurtarmayı denedim ama beni dinlemediniz. Artık olacaklardan ben sorumlu değilim"

Cümlesini bitirir bitirmez asasını salladı. Ama gönderdiği lanetin hedefinde bu sefer Tom değil ben vardım. Laneti durdurmak için mürver asayı salladığımda asanın bana zorla itaat ettiğini hissettim. Asa Tom'a aitti ve başkası için çalışması gerektiği gibi çalışmıyordu. Oluşturduğum kalkanın yeterince güçlü olmadığını biliyordum. Her an parçalanabilirdi. Ben kalkana odaklanırken Tom'un ve Draco'nun aynı anda asalarını salladıklarını gördüm. Kalkan tam güce ulaşıp laneti durdurduğunda gururla yanımdaki iki kişiye baktım. Draco bana bakıp gülümserken Tom'un kan kırmızı gözleri ölümü garanti edercesine Dumbledore'a odaklanmıştı.