NEREDESİN SEN? (TAMAMLANDI)

13. Çok Eskiden Karşılaşacaktık

Multideki müzikle dinlemenizi öneririm. Bölümümüzü beren3806 ithaf ediyorum🌸
Lütfen oy vermeyi unutmayın🙊

İyi Okumalar
~~

İçi boş olan dolabının kapağını kapattı Nazenin. Odasından çıkıp evinin her bir odasını tek tek gezdi.Sanki girdiği her odaya veda eder gibi yüzünde buruk bir tebessümle hoşçakal dedi. Yavaş adımlarla koridoru geçip salonuna geldi. Kapıyı açıp en çok sevdiği yere yani balkonuna geçti. Çiçeklerini tek tek koklayıp yapraklarını öptü Nazenin. Çiçeklerinin yapraklarını işaret parmağıyla okşarcasına sevdi. Bu çiçekler yalnız gecelerinde düşündüklerine ortak olan dostuydu. Tahta kanepesine oturup başını eğip dışarıya baktı Nazenin. Kiraz Mahallesine...

Geldiği gün aklında hiç eskimeyen fotoğraf karesi gibi duruyordu ve hiç de eskimeyecekti. Mahalleye adım attığında içini saran sıcaklığına samimiyetine canı gönülden inanmıştı. Bu mahallenin kendisine uğurlu geleceğine yeni başlangıç yapmak için en iyi yer olduğunu hissetmişti. Mutluluğu bu mahallede bulduğunu sanmıştı. Ama şimdi ? Şimdi anlamıştı ki bu mahallede kendisine yer yoktu. Herkesi içine alan saran Kiraz Mahallesinde yeri yoktu. Yeri yoksa da yapılacak tek bir şey kalırdı geriye, gitmek.

Yavaşça ayağa kalkıp içeri geçti. Vazonun yanında duran rengi değişmiş kötü şekle bürünmüş pamuk şekeri eline aldı. Pamuk şeker ilk günkü gibi pespembe olmasa da ilk günkü duyguları hal barındırıyordu içinde. Ahsenle pamuk şeker için kavga ettiklerini hatırlayınca buruk tebessüm peyda oldu dudaklarında. Artık bu tebessümle hatırlayacaktı. Pamuk şekeri dudaklarına götürüp küçük bir öpücük bıraktı. Bu öpücük basit bir pamuk şekere bırakılan öpücük değildi, bu öpücük aslında sevdiği adamın kendine aldığı ilk hediyesi içindi.

Kapının yanında duran biri küçük diğeri orta boy olan sarı valizlerine baktı. Geldiği günde aynı şekilde koymuştu şimdi de aynı şekilde duruyordu valizleri. Demek ki o zamandan belliymiş, gideceği. Nerden nereye diye düşündü Nazenin. Ne umutlarla geldin, nelerle gidiyorsun diye mırıldandı. İçeriye dolan ayak seslerine kafasını çevirdi.

Dolan gözleriyle ağlamamak için Yılmaz'ın elini sıkan can dostu, her acısında omzunda ağladığı, kendisine anne şefkatiyle yaklaşan arkadaşı göründü, Ahsen... Ahsen'e burukça tebessüm etti. Yanına gelip elini Ahsen'in büyümüş olan karnına koydu. Gözlerini arkadaşına çevirdi. Ağlamaktan kıpkırmızı olmuştu yeşil gözleri. Ahsen'i hamile haliyle üzdüğü için kendisine kızdı Nazenin. Ahsen'in gözünden süzülen bir damla yaşı eliyle sildi.

"Hani ağlamak yoktu."
"Hani gitmek yoktu Naz. Hani artık hep birlikte olacaktık."
"Benim bu mahalledeki rolüm bitti Ahsen. Rolüm bittiğine göre bana da yol gözüktü."

Ahsen karnının el verdiği şekilde Nazenin'i kendine çekip sarıldı. İstemiyordu Nazenin'in gitmesini. Naz, çocukluğuydu, üniversite yıllarıydı, oda arkadaşıydı, dostuydu, sırdaşıydı, Naz her şeydi. Ama şimdi gidiyordu.

"Gitme Naz"
"Gitmem gerek Ahsen'im. Ben gidersem her şey daha güzel olacak. Ben fazlayım bu mahalleye. "

Ahsen gözlerini silip sinirle Nazenin'e baktı. "Ne demek fazlayım. Sen bu mahalleye fazla felan değilsin. Anladın mı beni."

"Ben bu mahalleye fazla geldim de Halit'in kalbine eksik geldim be Ahsen"

Yılmaz ilk defa Halit'i öldürmek istedi. Bunca yıllık dostum, kardeşim dediği adamı öldürmek istiyordu. Nazenin'in gözlerindeki bitmişlik olduğu için, çaresizlik olduğu için Nazenin'i bu hale getirdiği için öldürmek istiyordu. Nazenin'i çekip abi edasıyla sarıldı Yılmaz.