NEREDESİN SEN? (TAMAMLANDI)

14.Kendini Bulmak Senin Elinde

Oy vermeyi unutmuyoruz ☘️ multideki müziğimizi dinleyelim

İyi Okumalar
~~

Nazenin otobüsüne geçtiğinde cam kenarındaki yerini aldı. Halit'e el salladı. Halit de elini kaldırdı.

Şimdi iki yürek de içinden konuşuyordu.

"Kendime iyi bak Halit "

"Kitap kokan kadın kendine iyi bak "

Otobüs giderken bile Nazenin hala usulca Halit'e el salıyordu. Gözyaşları akarken gülümseyerek bakıyordu Halit'e. Veda değildi Nazenin'e göre sevdiğine yeni bir başlangıç bırakıyordu. İçinde Halit'le kendisinin olduğu hayallerine de veda etmedi Nazenin, edemedi. Onun yerine hayallerini alıp kalbinin en derin en kuytu köşelerine yerleştirdi. O hayaller özeldi çünkü. Çünkü içinde Halit'in olduğu her şey Nazenin'e göre özeldi.

Bir serüven daha bitmişti hayatında. Bir hikayenin daha sonuna gelmişti Nazenin. Nazenin'in hikayesi de buraya kadardı. Kiraz Mahallesindeki rolü bitmişti. Hayatın Nazenin'e verdiği süre dolmuştu ki gidiyordu.

Çok güzel zamanlar geçirmişti Kiraz Mahallesinde Nazenin. Komşuluğu öğrenmişti. Samimiyeti, sıcaklığı görmüştü. Komşudan gelen sıcacık bir yemek tabağının mutluluğunu tatmıştı. En yakın arkadaşı, dostum dediği Ahsen'in hamile olduğunu bu mahallede öğrenmişti. "Göğe Bakma Durağında" kitaplarıyla kendisine dünya kurmuştu. Sonra İpek'i tanımıştı, hiç olmayan kardeşi yerine koymuştu. Çıkarsız sevgiyi bu mahallede tekrar tatmıştı Nazenin.

Yaşadığı hiçbir şeyden pişman değildi bilakis iyi ki diyordu, iyi ki yaşadım. Hiç yaşamamaktansa yaşayıp görmeyi tercih etmişti.

Kalbinin en derinine inmeyi nasıl başardığını anlamadığı Halit'i tanımıştı bu mahallede. Ne zaman girmişti kalbine ? Ne zaman sevdası nefesini keser olmuştu da Nazenin fark edememişti. Yemek yemek gibi , su içmek gibi, nefes almak gibi Halit'e ihtiyaç duymuştu, hala da ihtiyaçtı da. İlk defa birisinin yarasından öperek iyileştirmeyi istemişti Nazenin. Eğer Halit izin verseydi yarasını alır, Halit'te sızlamasına izin vermezdi. Virane dediği yeri bahar bahçe yapar maviliklerle süslerdi.

Bunları düşünürken akan gözyaşlarını eliyle temizledi Nazenin. Canı yanıyordu. Canından can kopuyordu da "ah" bile demiyordu. Çünkü yârdan gelen acı bile güzeldi Nazenin'e.

~~

Halit, Nazenin'in otobüsü yollarda kayboluncaya kadar bekledi otogarda. Sonra oradaki banka oturup başını eğip yere baktı. Gitmişti işte Nazenin. Buraya kadardı. Ne sanmıştı ki ? Söylediği o kadar sözden sonra Nazenin'in hala burda kalacağını mı? Kaç kez gözyaşı dökmüştü Nazenin, kendisi için. Kaç kez istemiyorum demişti kıza. Nazeninden bir adım geriye kaçtıkça Nazenin kendisine üç adım atmıştı. Aradaki mesafeyi kapatmak için elinden geleni yapmaya çalışan Nazenin'i yormuştu.

Gitmişti Nazenin. Kimseye gideceğini son güne kadar söylemeyip sessiz sedasız hazırlığını yapıp gitmişti. Aklına 4 yıl önce buradan sessiz sedasız gidişi geldi Halit'in. Kendisi de aynı Nazenin gibi gitmişti. Bir anda karar vermişti gitmeye ve kimseyi dinlemeden gitmişti. Ama bir fark vardı aralarında Halit yaşadığı kötü günleri unutmak için giderken, Nazenin Halit'in mutlu olması için gitmişti. Kalamamıştı işte gitmişti, giderken bile hala Halit'i  düşünerek gitmişti kendisi küçük ama sevdası büyük olan kız. Peki bir insanın gidişi bile bu kadar anlamlı kendine yaraşır olabilir miydi? Nazenin'in gidişi öyleydi işte. Nazenin farklıydı, sevdikleri hep bir adım önce geliyordu onun için. Halit, Nazenin'in gitme sebebini unutmak için olmadığını biliyordu. Çünkü Nazenin unutmak için gitmeyi hep saçma bulmuştu.