Chapter - 23

4.9K 1K 9
                                    

[Zawgyi]

{ပုစြန္နွင့္တို႔ဖူးနွပ္}

အဖိုးအိုယန္တစ္ေယာက္ သူ႔ရဲ႕အျပင္းအထန္ေနမေကာင္းျဖစ္မႈကေန ျပန္ၿပီးနာလန္ထလာစအခ်ိန္မွာ သူကတစ္ညလံုးလည္းနွစ္နွစ္ျခဳိက္ၿခိဳက္အိပ္ၿပီး ေနာက္တစ္ရက္ မြန္းတည့္ကာနီးအခ်ိန္ေလာက္မွနိုးလာသည္။ လင္ရႈယီ ရွန္ဖူ႔ကိုဝယ္ခဲ့ဖို႔ေျပာလိုက္တဲ့ ဆန္ျပဳတ္က စားပဲြေပၚမွာရွိေနၿပီး သူမစားရေသးတာေၾကာင့္ ေအးစက္လို႔ေနၿပီ။ လင္ရႈယီက ဆန္ျပဳတ္ကို ေဆးရံုရဲ႕မိုက္ခရိုေဝ့ဖ္မီးဖိုနဲ႔ အပူျပန္ေပးလိုက္သည္။

သို႔ေသာ္လည္း အစာအိမ္နွင့္ပတ္သက္ေသာနာမက်န္းမႈျဖစ္ေနသည့္အတြက္ အဖိုးအိုယန္မွာ စားခ်င္စိတ္မရွိေပ။ သူက တစ္ဇြန္းနွစ္ဇြန္းေလာက္သာေသာက္ၿပီး ျပန္ခ်ထားလုိက္သည္။ သူက ေဆးရံုခန္းထဲမွာ သူနဲ႔အတူတူရွိေနတဲ့လူကိုၾကည့့္လိုက္ၿပီး လင္ရႈယီကိုေမးလိုက္သည္။

"ေရွာင္ဖူေရာ?"

"သူ တစ္ခုခုလုပ္စရာရွိလို႔ အျပင္ထြက္သြားတာျဖစ္မယ္။"

မေန႔ညက လင္ရႈယီ မက္ေဆ့ခ်္ကိုလက္ခံရၿပီးခ်ိန္ကစၿပီး ရွန္ဖူေပၚမလာေသးပါ။ ရွန္ဖူက ပစၥည္းေတြဝယ္ၿပီး ျပန္ပို႔လာၿပီးေတာ့ တစ္ခါျပန္ထြက္သြားသည္။ သူ ဘယ္ေနရာကိုမ်ားသြားသလဲဆိုတာေတာ့ လင္ရႈယီလည္းမသိပါေခ်။

အဖိုးအိုယန္က ေခါင္းၿငိမ့္သည္။

"ေရွာင္ယီ၊ လူေလးဖုန္းေရာ?"

လင္ရႈယီ သူ႔ဖုန္းကိုထုတ္ယူလိုက္ၿပီး ကမ္းေပးလိုက္သည္။ အဖိုးအိုယန္က ဘာအတြက္ ဖုန္းလိုတာလဲဆိုသည္ကိုပင္ ေမးျမန္းျခင္းမျပဳေခ်။

ဖုန္းယူၿပီးတဲ့အခါ အဖိုးအိုယန္က ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုကိုရိုက္ထည့္လိုက္ေလ၏။ သူ ဘယ္သူ႔ကိုေခၚေနတယ္ဆိုတာ လင္ရႈယီ စိတ္ထဲမွသိေနသည္။ သူ႔ဖုန္းနံပါတ္အျပင္ အဖိုးအိုယန္မွတ္မိတဲ့တည္ခုတည္းေသာဖုန္းနံပါတ္က ယန္က်န္းေကာ္တို႔အိမ္ဖုန္းပင္။

အဖိုးအိုယန္နဲ႔လင္ရႈယီတို႔နွစ္ဦးသာ ေဆးရံုအခန္းထဲရွိေနသည္္။ လူတစ္ေယာက္တည္းအတြက္ ေဆးရံုခန္းကိုရဖို႔ ရွန္ဖူ ပိုက္ဆံေတြဘယ္ေလာက္ေတာင္သံုးလိုက္လဲဆိုတာ သူမသိ။ လင္ရႈယီက ဒီလိုေနရာမ်ိဳးေတြကို အရင္ကတစ္ခါမွမေရာက္ဖူးတာေၾကာင့္ သတိမထားမိသလို၊ အဖိုးအိုယန္ရဲ႕စိတ္ကလည္း တစ္ျခားကိစၥေတြဆီေရာက္ေနတာေၾကာင့္ ဒီအခ်က္ကို ခဏမ်ွသတိမထားမိ။

I'm a Chef in the Modern Era [Myanmar Translation]Where stories live. Discover now