Σκοτεινός Άγγελος

Εμείς δεν λέμε αντίο

Η διαδρομή προς το αεροδρόμιο ήταν αφόρητα σιωπηλή.
Καμία λέξη δεν έβγαινε από τα στόματα μας και είμαι σίγουρη πως αν μπορούσα να μπω στο μυαλό των άλλων δύο,οι σκέψεις μας θα ήταν παρόμοιες.
Ο Δάμος δεν ήταν κανένα παιδάκι που δεν ήξερε να προστατεύσει τον εαυτό του,όμως και πάλι οι πιθανότητες να γίνει κάποια στραβή και να πέσει στα λάθος χέρια ήταν αρκετές.

Αυτή η μυστικοπάθεια του και η συνεχής προσπάθεια του να μας κρατήσει έξω απ' όλα για να μας προστατεύσει μας έφτασε εδώ που είμαστε τώρα.
Λες και δεν γνώριζε από πάντα πως είμαστε ήδη μπλεγμένοι και μόνο που υπάρχουμε στη καρδιά του.
Έτσι γίνεται σε όλες αυτές τις γκανγκστερικές ή μαφιόζικες φατρίες, πληρώνουν με το αίμα όσων αγαπάς για να πονέσουν εσένα και αν είναι τυχεροί στο τέλος τρώνε και εσένα.

"Ρόζι" Έσπασε τη σιωπή ο Αντρές γνωστός σε όλους ως Γολιάθ.

"Ναι!" Άνοιξα και έκλεισα βιαστικά τα μάτια μου, επιστρέφοντας στη πραγματικότητα και βγήκα έξω από τον κόσμο που ταξίδευα εδώ και ώρα.

"Που έμαθες να πυροβολείς με τόση ακρίβεια χωρίς να χτυπήσεις αρτηρίες;"
Ρώτησε όλο περίεργα και με κοίταξε πονηρά σηκώνονται το ένα του φρύδι.

"Αλήθεια πίστεψες πως γνώριζα που βρίσκονται οι αρτηρίες στο αναθεματισμένο πόδι του Γολιάθ;"
Ένα πονηρό γέλιο ξεπήδησε από μέσα μου καθώς δεν μπορούσα να το κρατήσω άλλο.

"Μου χρωστάς πενήντα δολάρια!" Είπε στο Νειτ και χτύπησε με το χέρι του το πόδι του Νειτ.
"Το ήξερα φίλε μου ότι δεν είχε ιδέα!"
Ο Αντρές χαιρόταν πραγματικά σαν μικρό παιδί.

Ο Νειτ με κοίταξε από τον καθρέφτη έχοντας ένα μικρό σχηματισμένο χαμόγελο στα χείλη του και έπειτα ξανά γύρισε το βλέμμα του ευθεία κοιτάζοντας τον δρόμο.

"Ω Γολιάθ,δεν πιστεύεις καθόλου στις ικανότητες μου τελικά!" Του φώναξα δήθεν με παράπονο και εκείνος γέλασε.
Το κλίμα ελάφρυνε και το μυαλό μας πέταξε για λίγο απο τις κακές σκέψεις που το κατέκλυζαν τις τελευταίες ώρες.
Η υπόλοιπη διαδρομή ήταν πιο ανάλαφρη και αισιόδοξη.

Όταν μπήκαμε στο τζετ καθίσαμε στις θέσεις μας και οι άλλοι δύο έκλεισαν αμέσως τα μάτια τους.
Εγώ κοίταζα έξω από το παράθυρο και οι αναμνήσεις άρχισαν να ξεπηδούν μπροστά από τα μάτια μου.
Χωρίς να το θέλω ένα δάκρυ έτρεξε από τα μάτια μου.
Δάμο...
Άντρα μου,ζωή μου,θέλω να σου πω τόσα πολλά που δεν θα φτάσουν δέκα ζωές για να τα ακούσεις,θέλω να σου χαρίσω όση ευτυχία στερήθηκες τα τελευταία χρόνια δίπλα μου.
Η προσευχή δεν άργησε να μπει στο μυαλό μου...
Τα χείλη μου άρχισαν να προσεύχονται σιωπηρά.
Δεν υπήρχαν πια δεδομένα,μόνο ζητούμενα.
Αυτή η ευτυχία,που τόσο τη ζητάμε και τόσο μας ξεγλυστρά...
Κοστίζει ακριβά τελικά.