Σκοτεινός Άγγελος

κεφάλαιο 32

Καλημερααααα
Βρε τι βούβα έχει πέσει στα προηγούμενα κεφάλαια, γράψτε μου τη γνώμη σας στα κεφάλαια που ανεβάζω βρε,τι σας άρεσε και κυρίως τι όχι, βοηθάει!
Καλή συνέχεια σε όλες!

"Παρακαλώ" Είπε ο Δάμος ενώ σήκωσε την άλλη άκρη της γραμμής.

"Έχω εδώ ένα πουλάκι." Του είπε ο μπαμπάς μου ειρωνικά κοροϊδεύοντας με.
"Δεν έκλεισες καλά την πόρτα στο χρυσό κλουβί του Δάμο και βγαίνει βόλτες!"
Συμπλήρωσε και ένα δευτερόλεπτο μετά του κόπηκε το χαμόγελο.

"Μην τυχόν και την αφήσεις να φύγει, έρχομαι!" Ούρλιαξε ο Δάμος και έκλεισε το τηλέφωνο.

"Γιατί τον πήρες τηλέφωνο;" Ρώτησα απελπισμένη.

Εκείνος πλησίασε κοντά μου,έφερε το πρόσωπο του κοντά στο δικό μου και γέλασε ειρωνικά.
"Έχω ένα χρέος μικρή μου,αν δεν έχει εσένα,θα πάρει το κεφάλι μου! Δεν τα είπαμε;"

10 ώρες πρίν

Βγήκα από το σπίτι και άρχισα να οδηγώ με μεγάλη ταχύτητα λες και από το πόσο γρήγορα θα έφτανα,θα εξαρτιόταν η ζωή μου.

Η αλήθεια ήταν πως δεν είχα και τέλειο προσανατολισμό από αυτή τη μεριά της πόλης,όμως με υπομονή και επιμονή,βρήκα τον δρόμο.

Ήμουν σε πειρασμό για το που θα πάω πρώτα,όμως γρήγορα έφυγε κάθε δισταγμός,όταν σκέφτηκα τη Νάντια μου,το άλλο μου μισό,δεν υπήρχε δεύτερη σκέψη, έπρεπε να δω αν είναι καλά.

Όλον αυτόν τον καιρό εκείνη θα ξέρει πως κινούταν η οικογένεια μου,αν στ αλήθεια με έψαξαν.

Έφτασα έξω από το κτήριο που έμενε στο Μανχάταν και βγήκε ο παρκαδορος τους να πάρει τα κλειδιά μου.

"Δεσποινίς Ροζαλία,είχαμε καιρό να σας δούμε."
Μου είπε ο Ροντρίγκο με το αστραφτερό του χαμόγελο.

"Το ξέρω Ροντρίγκο, δουλειές..."
Απάντησα κοφτά και ανταπέδωσα το χαμόγελο μου.
"Είναι η Νάντια επάνω;"

"Ναι έχει επιστρέψει από τη πρωινή της βόλτα!" Απάντησε και μπήκε μέσα στο αμάξι.

"Όπως πάντα στις ομορφιές σας δεσποινίς Ροζαλία."

"Σ' ευχαριστώ πολύ Αμελί μου. Μπορείς σε παρακαλώ να μην ενημερώσεις την φίλη μου; Θέλω να της κάνω έκπληξη!" Ζήτησα ευγενικά από τη κοπέλα που είχαν στην υποδοχή.