Σκοτεινός Άγγελος

Κεφάλαιο 18

"In order for the light to shine so brightly,the darkness must be present..."

Δάμος

Τρία σπασμένα πλευρά, κάταγμα στη λεκάνη, κάταγμα στον ώμο, μώλωπες σε όλο της το κορμί και μια τσακισμένη ψυχή.
Απολογισμός των γιατρών που την παρακολουθούν αυτές τις μέρες.

Βλέπω το πρόσωπο της, χλωμό και ανέκφραστο και υποφέρω,υποφέρω τόσο που θέλω να μπω εγώ στη θέση της.
Εγω,που έφαγα απλά μια σφαίρα στο πόδι και εκείνη που άντεξε τόσα...
Κάθομαι δίπλα της στη καρέκλα και της χαϊδεύω το χέρι.
Προσπαθώ να ξεχάσω την εικόνα που αντίκρυσα όταν τη βρήκαμε.

Βλέπω τα ράμματα στη πληγή της που κλείνει,τα χαϊδεύω απαλά και παρατηρώ αμυδρά να τρεμοπαιζουν τα μάτια της.
Έχουν περάσει είκοσι μέρες,εφτά ώρες και άπειρα λεπτά που κυλούν κάπως έτσι.
Δεν μιλάει σε κανέναν,κοιτάζει απλά μπροστά της και κάποιες στιγμές χαμογελά αχνά.

Μου λείπει το χαμόγελο της,εκείνο το χαμόγελο που έβλεπα από μακριά και γέμιζε η ψυχή μου.
Σκέφτομαι τι της έχω κάνει. Τι της έχει κάνει η ανάγκη μου να την έχω στη ζωή μου,μια ανάγκη που δεν ξέρω πως να διαχειριστώ.

Τη κοιτάζω σιωπηλός και παρατηρώ πως δείχνει σαν να είναι μόνη μέσα στο δωμάτιο,σαν να μην υπάρχω.
Έχασα πολλά εκείνο το απόγευμα,έχασα ένα αθώο πλάσμα μέσα από τα χέρια μου.
Δεν έπρεπε να την αφήσω από κοντά μου...

Έχει αδυνατίσει πολύ,κλείνω τα δάχτυλα της μέσα στα δικά μου και σκέφτομαι εκείνη τη μέρα.
Δεν άφησα ούτε ένα λευκό λύκο ζωντανό,όλη η καταραμένη συμμορία τους ξεκληρίστηκε.
Ακόμα όμως νιώθω μέσα μου το κενό,όσους και αν σκοτώσω αν αυτό το πλάσμα μπροστά μου δεν έρθει πάλι πίσω σε εμένα,πίσω στη ζωή,δεν θα με ικανοποιήσει!

Έχω πάρει μια γυναίκα να τη προσέχει,εκείνη δείχνει να τη συμπαθεί,μόνο όταν είναι μαζί της κουνάει το βλέμμα της.

Τύλιξα τα χέρια μου γύρω από τη μέση της,αποφάσισα να τη βγάλω λίγο έξω,θέλω να δει τον ήλιο που έχει βγάλει.
Δείχνει να πονά καθώς το χέρι μου τη πιάνει απαλά από το πλάι και σε κάθε της αντίδραση πόνου,σφίγγω τα δόντια για να μην ξεσπάσω εκεί που δεν πρέπει.

Θέλω να της μιλήσω,θέλω να της πω για εμένα...
Τη παίρνω προσεκτικά και τη βγάζω έξω στο σαλόνι, παρατηρώ το βλέμμα της να πηγαίνει πάνω στη Ξανθίππη,τη γυναίκα που τη προσέχει.
Εκείνη είναι μια γυναίκα μόνη που μεγαλώνει τον γιο της, έρχεται κάθε μέρα πρωί και φεύγει βράδυ.