Το ρολόι απέναντι μου είχε σταματήσει.
Φαινομενικά δούλευε όμως για μενα εδώ και αρκετές ώρες έμοιαζε σταματημένο.
Είχαν τελειώσει όλα λοιπόν!
Σε λίγες ώρες ο Δάμος θα ήταν παρελθόν!
Σε λίγες ώρες θα ήμουν ελεύθερη.
Αντί να νιώθω καλά,ένας κόμπος στο στομάχι μου δεν με άφηνε να ανασάνω.
Όλα είχαν κανονιστεί εδώ και μέρες.
Ο γιος της Ξανθίππης,ο Μάνθος,ήταν εκείνος που έπαιξε ρόλο στο να φύγουμε.
Η Ξανθίππη χθες το βράδυ μου άνοιξε τη καρδιά της.
Δεν ήθελε να συνεχίσει να δουλεύει πια για τον Δάμο αν εγώ έφευγα,ο Μάικ όταν την είχε φέρει εδώ για δουλειά τότε που...
Τότε που... Έπρεπε κάποιος να με προσέχει,την είχε συστήσει ως θεία του.
Κάτι που αποδείχθηκε ψέμα μετά τη φυγή του.
Η Ξανθίππη είχε μεγάλη ανάγκη τότε και εκείνος τη λυπήθηκε.
Έτσι η Ξανθίππη δεν ήθελε να μείνει,ένιωθε πως δεν θα την εμπιστευόταν ποτέ ο Δάμος.
Η ώρα ήταν δέκα το πρωί,κάθε μέρα στις δώδεκα ο Δάμος έφευγε και επέστρεφε το βράδυ.
Δώδεκα και τέταρτο.
Εκείνη ήταν η ώρα που είχαμε συμφωνήσει να περιμένει ο Μάνθος με το αυτοκίνητο του απ' έξω.
Με τα χρήματα που μου έδινε ο Δάμος, είχα ενοικιάσει ένα σπίτι για τρεις μήνες,σε περίπτωση που κάτι πήγαινε στραβά να μείνω κλεισμένη μέσα μέχρι να καταφέρω και πάλι να φύγω από τη χώρα.
Η Ξανθίππη και ο Μάνθος θα έμεναν μαζί μου,δεν ήθελα μέχρι να φύγω να τη βρει εκείνος,δεν θα το διακινδυνευα.
Ο Δάμος πάντα ήξερε να παίρνει αυτό που ήθελε,με κάθε τρόπο και όποιο κόστος!
Το μόνο που είχε μείνει τελευταίο ήταν το πλαστό διαβατήριο και η πλαστή ταυτότητα!
Αυτά είχε αναλάβει εξ ολοκλήρου ο Μάνθος,ήλπιζα να μην πάει τίποτα στραβά.
Ξανά κοίταξα το ρολόι στον τοίχο.
Είχαν περάσει δέκα λεπτά.
Σηκώθηκα και άνοιξα την ντουλάπα.
Το σακίδιο μου περίμενε εκεί με υπομονή.
Πήγα στο κομοδίνο μου και άνοιξα το μικρό συρτάρι.
Κάθισα στο κρεβάτι και έβαλα αργά το τρεμάμενο μου χέρι μέσα.
Έπιασα τη φωτογραφία στα χέρια μου και ξεφύσηξα αργά για να μην κλάψω.
Ο Δάμος κρατούσε αγκαλιά τον Ράφαελ και εγώ εκείνους,ενώ είχα χωμένο το πρόσωπο μου μέσα στον λαιμό του παιδιού μου.
Έκλεισα τα μάτια και έπιασα και τις υπόλοιπες φωτογραφίες που τις τελευταίες μέρες δεν άντεχα να κοιτάζω,πονούσα τόσο πολύ κάθε φορά,ο πόνος αυτός ήταν αβάσταχτος.
Όλες είχαν πάνω τους αποτυπωμένο το πρόσωπο του μωρού μου,σε άλλες να γελά γλυκά και σε άλλες να κοιμάται.
Τις ακούμπησα στη καρδιά μου και πήρα μία βαθιά αναπνοή.
YOU ARE READING
Σκοτεινός Άγγελος
Romantika"Ροζαλία σήκω,δεν προλαβαίνουμε,πρέπει να φύγουμε." Οι φωνές της σαν χάος μέσα στα σκοτεινά με έκαναν να τιναχτώ από τον ανήσυχο ύπνο μου. "Τι έγινε Ξανθίππη;Μας βρήκε;" Τη ρώτησα γεμάτη αγωνία, καθώς έτσι ήταν η καθημερινότητα μου τον τελευταίο κα...
