Σκοτεινός Άγγελος

κεφάλαιο 20

Ροζαλία

Έιχαν περάσει λίγες μέρες όταν ο Δάμος με ρώτησε αν ήθελα να συναντήσω πάλι τα μέλη της ομάδας.
Δεν μου είχε αναφέρει καθόλου ποιοι τα είχαν καταφέρει και ποιοι όχι,η αλήθεια ήταν πως φοβόμουν να ρωτήσω,δεν ήθελα να ακούσω κάτι κακό...
Ήθελα να το ξορκίσω το κακό!

Δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη σκέψη για να αποφασίσω πως ήθελα,είχα ανάγκη να τους δώ,η κυρία Ξανθίππη και ο Δάμος συνέχιζαν να μου συμπεριφέρονται με το γάντι,μου μιλούσαν και αντιδρούσαν σαν να ήμουν ιδιαίτερη,αν όχι προβληματική.

Είχα αποδεχτεί πως σκότωσα άνθρωπο,δεν το είχα ξεπεράσει,μα το είχα αποδεχτεί!
Ήταν ή εκείνος ή εγώ.
Δεν θα χάριζα σε κανέναν τον εαυτό μου.
Ίσως και να μου συμπεριφέρονταν έτσι επειδή ήμουν συνεχώς χαμένη στις σκέψεις μου,μα δεν σκεφτόμουν αυτό που διέπραξα,χανομουν απλά στο κενό.

Ήλπιζα βαθιά μέσα μου μήπως ξανά δω εκείνο το μικρό κοριτσάκι,μα από τη μέρα που μου μίλησε ο Δάμος και μου άνοιξε τη καρδιά του,δεν το είδα ξανά.
Δεν μίλησα σε κανένα για αυτό,θα με θεωρούσαν το λιγότερο τρελή και δε θέλω να ξέρω τι διαχείριση θα είχα έπειτα...

"Τριανταφυλλάκι;" Φώναξε η Ξανθίππη έξω από τη πόρτα μου και πήρα τα μάτια μου από το παράθυρο.

"Ελάτε κυρία Ξανθίππη." Είπα ευγενικά και φόρεσα ένα γλυκό χαμόγελο.

Άνοιξε τη πόρτα με το ζεστό της γνώριμο χαμόγελο όπως πάντα και μπήκε μέσα δειλά.
"Πόσες φορές πρέπει να σου πω να σταματήσεις να μου μιλάς στον πληθυντικό;" Με ρώτησε ενώ δεν έχασε στιγμή το χαμόγελο της.

"Κυρία Ξανθίππη από τα λίγα πράγματα που μπήκαν στον κόπο να μου μάθουν οι γονείς μου,ήταν να σέβομαι! Η εικόνα ήταν γι αυτούς το παν..." Απάντησα και σηκώθηκα από το κρεβάτι.

"Δεν φαίνεται ο σεβασμός στους πληθυντικούς τριανταφυλλάκι μου,μα σε άλλα πράγματα..." Μου απάντησε και ήρθε μπροστά μου.

Ήταν πολύ γλυκιά γυναίκα,από τη πρώτη κιόλας μέρα με φώναζε τριανταφυλλάκι,έλεγε πως δείχνω όμορφη σαν εκείνα μα συγχρόνως ευαίσθητη και εύθραυστη σαν τα πέταλα τους,πίστευε πως μου είχε δώσει το πιο κατάλληλο όνομα.

Τα τριαντάφυλλα ήταν από παιδί τα αγαπημένα μου λουλούδια...
Κρύβουν την αθωότητα σε συνδιασμό με την αγριότητα.
Μυρίζουν τόσο θεϊκά που όταν τα πλησιάζεις νοσταλγείς κάτι αθώο,μα τα αγγίζεις προσεκτικά γιατί μπορούν να σε τρυπήσουν με τα αγκάθια τους.