"Πώς είσαι;" Μου είπε και πλησίασε κοντά μου,ενώ έπειτα κάθησε δίπλα μου στο κρεβάτι.
"Όπως κάθε μέρα εδώ και δεκαεννέα μήνες επτά μέρες και εφτά ώρες!" Το κεφάλι μου δεν σηκώθηκε για να ενώσω το βλέμμα μου με το δικό του.
Άφησε μια βαριά ανάσα να βγει και πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του.
"Ο Νειτ γύρισε,με άδεια χέρια πάλι!"
"Το ξέρω!" Του απάντησα και ένωσα επιτέλους τα βλέμματά μας.
"Πέρασε από εδώ η Σόνια το πρωί όταν έφτασαν." Συνέχισα και ξεσκεπάστηκα ενώ αυτόματα σηκώθηκα από το κρεβάτι και κάθησα στη κουνιστή καρέκλα, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο με το φορμακι του αγκαλιά.
Ο Δάμος σηκώθηκε και ήρθε μπροστά στη καρέκλα,ενώ γονάτισε και σταμάτησε το κούνημα της.
"Θα τον βρώ... Δεν ξέρω πως,δεν ξέρω πότε..." Έκανε μια παύση και τα μάτια του γέμισαν... Δάκρυα.
Για πρώτη φορά έβλεπα στα μάτια του αυτή τη γυαλάδα που υποδηλώνει κλάμα.
"Στο υποσχέθηκα Ρόζι." Συνέχισε αφού κατάφερε να κρατήσει την αυτοκυριαρχία του.
Αν μπορούσες να σκοτώσεις άνθρωπο με ένα βλέμμα,νομίζω πως με το δικό μου θα τον είχα σκοτώσει.
"Σταμάτα να το λες αυτό." Σηκώθηκα όρθια και τον προσπέρασα ενώ άρχισα να πηγαίνω πάνω κάτω.
"Το έχεις πει πολλές φορές αυτό! Δεν μπορείς να τον βρείς! Παραδεξου το! Κουράστηκα να μου δίνεις ελπίδες, κουράστηκα να ακούω λόγια του αέρα!"
Η ένταση στη φωνή μου είχε ανέβει ελάχιστα.
Γύρισε και ακούμπησε τη πλάτη του στη τζαμαρία και έκρυψε το πρόσωπο του μέσα στα χέρια του,ενώ κάθησε κάτω.
"Ναι, κάντο, κρύψου,όπως ξέρεις να κάνεις καλά όλον αυτόν τον καιρό!
Αυτό κάνεις!" Άρχισα να φωνάζω και πήγα από πάνω του,ενώ τον έδειχνα με το δάχτυλο και εκείνος δεν μιλούσε.
Αν κάποιος δεν τον γνώριζε,δεν θα πίστευε πως αυτός ο άντρας που είχα μπροστά μου ήταν ο Δάμος,δεν θα πίστευε πως ένας ισχυρός άντρας ήταν έτοιμος να ξεσπάσει σε κλάματα.
"Μου υποσχεσαι συνεχώς,θα τον βρω Ρόζι,θα φύγουμε Ρόζι,θα πάνε όλα καλά Ρόζι! Στο διάολο να πάνε ΌΛΑ!" Γονάτισα κάτω και άρχισα να κλαίω με λυγμούς.
Ήρθε κοντά και με έπιασε από τους ώμους,τα μάτια του ήταν κόκκινα και υγρά.
Πονούσε και το έδειχνε ακόμη και από την έκφραση του.
Όμως εγώ ήμουν θολωμένη τότε,με ευχαριστούσε που πονούσε,ήμουν πεπεισμένη πως εκείνος έφταιγε για όλα,ήθελα να πληρώσει με κάθε κόστος.
YOU ARE READING
Σκοτεινός Άγγελος
Romance"Ροζαλία σήκω,δεν προλαβαίνουμε,πρέπει να φύγουμε." Οι φωνές της σαν χάος μέσα στα σκοτεινά με έκαναν να τιναχτώ από τον ανήσυχο ύπνο μου. "Τι έγινε Ξανθίππη;Μας βρήκε;" Τη ρώτησα γεμάτη αγωνία, καθώς έτσι ήταν η καθημερινότητα μου τον τελευταίο κα...
