"Τι θέλεις Νέιτ; Δεν σου είπα να μην με ενοχλήσεις ώσπου να επιστρέψω;"
Η φωνή του ακούστηκε νευριασμένη και η κάθε γωνία του προσώπου του σκλήρυνε καθώς απάντησε στην κλήση.
Σηκώθηκε όρθιος και άρχισε να περπατά προς τη καμπίνα που βρισκόταν ο πιλότος,όσο ο Νέιτ του απαντούσε από την άλλη μεριά της γραμμής.
Για ακόμα μια φορά έμεινα να σκέφτομαι τι ήταν αυτό που τον έκανε να μην μπορεί να μιλήσει μπροστά μου ξεκάθαρα.
Το αεροπλάνο είχε προσγειωθεί εδώ και λίγα λεπτά και εγώ από τα σύννεφα που κυριολεκτικά και μεταφορικά πετούσα βρέθηκα να περιμένω εναγωνίως τη κλήση του Δάμου να τελειώσει.
"Τι ώρα είναι;" Ρώτησα την αεροσυνοδό που ήρθε να μαζέψει τα ποτήρια που είχαμε μπροστά μας,καθώς είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου με τη διαφορά ώρας της κάθε χώρας.
"Η ώρα είναι 9:30 κυρία Σαράντη."
Μου απάντησε και στο άκουσμα του νέου επιθέτου μου ένα χαμόγελο ικανοποίησης απλώθηκε στα χείλη.
Ήμουν πια η κυρία Σαράντη,όλοι θα γνώριζαν από εδώ και πέρα πως εκείνος είχε σύζυγο και αυτή ήμουν εγώ!
Ειδικά οι γυναίκες που τον περιτριγύριζαν στα κλάμπ.
Η ξαφνική του εμφάνιση μπροστά μου με έβγαλε από τις σκέψεις.
"Συγνώμη για τη καθυστέρηση μωρό μου,μα τίποτα δεν φαίνεται πως μπορούν να κάνουν χωρίς εμένα πίσω στην Αμερική!"
Μου είπε και μου έδωσε το χέρι του για να σηκωθώ.
"Έτοιμη να ανακαλύψεις την πόλη του έρωτα;"
"Πιο έτοιμη δεν γίνεται!"
Του απάντησα ενώ άπλωσα το χέρι μου και το έκλεισε μέσα στο δικό του.
Με τράβηξε πάνω του και έφερε τα πρόσωπα μας σε απόσταση αναπνοής και λιγότερο.
"Δεν θα άφηνα τη γυναίκα μου παραπονεμένη εγώ..." Μου δήλωσε και έτριψε τα χείλη του στα δικά μου, παραλύοντας κάθε μυ του κορμιού μου.
Τη γυναίκα του ... Πόσο ωραίες ακούγονται κάποιες λέξεις από τα σωστά χείλη...
Πόσο μπορούσα να τον αγαπώ;
Πόσο;
Ένας ξεροβηχας μας έκανε να απομακρυνθούμε και να κοιτάξουμε τον πιλότο που ήταν έτοιμος να κατέβει από το αεροπλάνο.
"Σε ευχαριστώ για ακόμα μια φορά Τζεφ. Απόλαυσε τη βόλτα σου στο Παρίσι,θα σου τηλεφωνήσω για την ώρα της αναχώρησης."
Του είπε ο Δάμος και εκείνος ένευσε καταφατικά.
"Στις διαταγές σας κύριε Δάμο." Του είπε και εξαφανίστηκε από μπροστά μας.
"Έλα πάμε η πόλη μας περιμένει!"
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Σκοτεινός Άγγελος
Romance"Ροζαλία σήκω,δεν προλαβαίνουμε,πρέπει να φύγουμε." Οι φωνές της σαν χάος μέσα στα σκοτεινά με έκαναν να τιναχτώ από τον ανήσυχο ύπνο μου. "Τι έγινε Ξανθίππη;Μας βρήκε;" Τη ρώτησα γεμάτη αγωνία, καθώς έτσι ήταν η καθημερινότητα μου τον τελευταίο κα...
