"Ποναωωωω!" Φώναζα δυνατά στον Δάμο και του έσφιγγα δυνατά το χέρι,το οποίο ο ίδιος είχε κλείσει μέσα στο δικό μου.
"Γιατρέ πονάει!" Φώναζε ο Δάμος στο τηλέφωνο καθώς είχε τον γιατρό μου σε ανοιχτή γραμμή.
"Ανάσες Ροζαλία,πάρε βαθιές αναπνοές όπως σου έχει πει." Μου είπε αφού έδωσε τις οδηγίες εκείνος στο ακουστικό.
"Δεν μπορώ ποναωωωω! Νιώθω το μωρό να κατεβαίνει γιατρέ!" Ούρλιαξα ακόμα μια φορά και ξεκίνησα να κλαίω.
Όλα αυτά ήταν πάρα πολλά για μένα,για την ηλικία μου,για όλα αυτά που βίωνα εκείνη την εποχή τέλος πάντων!
"Έλα Ροζαλία προσπάθησε!" Μου είπε ο Δάμος ενώ με κοίταξε απελπισμένος και έσφιξε τη παλάμη μου.
Όσο και να έπαιρνα βαθιές αναπνοές,ο πόνος δεν μπορούσε να γίνει διαχειρίσιμος!
Πονούσα τόσο πολύ κάθε φορά που ερχόταν η σύσπαση, που ένιωθα λες και θα σταματήσει η καρδιά μου.
Ένα τρέμουλο λες και ανέβαζα πυρετό,που δεν μπορούσα καθόλου να ελέγξω, είχε αρχίσει να διακατέχει το κορμί μου.
"Γιατρέ τρέμει σαν το ψάρι!" Φώναζε ο Δάμος στο τηλέφωνο,σε μια προσπάθεια του να ακουστεί από τις φωνές μου.
"Ναι σε ένα λεπτό είμαστε εκεί!"
"Εντάξει." Έλεγε και από το άγχος μου άρχισα να κλαίω.
"Μην κλαίς μωρό μου!" Μου χάιδεψε τη κοιλιά μου.
"Είναι φυσιολογικό το τρέμουλο είπε ο γιατρός!"
Συνέχισε και σκούπισε μερικά δάκρυα από το πρόσωπο μου με την άκρη των χεριών του,ενώ συγχρόνως οδηγούσε!
"Αααααααγχχχχχ" ούρλιαξα από τον πόνο.
Όσο περνούσε η ώρα γινόταν και πιο δυνατός.
"Έλα κορίτσι μου, ηρέμησε,όλα θα πάνε καλά, φτάσαμε!" Έλεγε ο Δάμος και έστριψε για την είσοδο του νοσοκομείου που θα γεννούσα.
Μόλις φτάσαμε μας περίμενε στην είσοδο ο γιατρός μου με τις μαίες και το υπόλοιπο προσωπικό,με έβαλαν να ξαπλώσω σε ένα φορείο και με μετέφεραν άμεσα στο δωμάτιο τοκετού για να με προετοιμάσουν και να με δουν.
Τον Δάμο τον άφησαν έξω, όσο και να τους παρακαλούσα να τον αφήσουν να έρθει κοντά μου και να του κρατάω το χέρι.
Εκείνες με καθησύχασαν λέγοντας μου πως θα τον αφήσουν να μπει μόλις είμαι έτοιμη.
Όταν με έλεγξε ο γιατρός μου είπε πως ακόμα είχα τέσσερα διαστολή και ο τοκετός μπορεί και να αργούσε.
Η μαία που έμεινε μαζί μου,μου έδειξε διάφορες στάσεις για να ανακουφιστώ από τους πόνους μα τίποτα δεν έδειχνε να βοηθάει.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Σκοτεινός Άγγελος
Romance"Ροζαλία σήκω,δεν προλαβαίνουμε,πρέπει να φύγουμε." Οι φωνές της σαν χάος μέσα στα σκοτεινά με έκαναν να τιναχτώ από τον ανήσυχο ύπνο μου. "Τι έγινε Ξανθίππη;Μας βρήκε;" Τη ρώτησα γεμάτη αγωνία, καθώς έτσι ήταν η καθημερινότητα μου τον τελευταίο κα...
