"Ροζαλία σήκω,δεν προλαβαίνουμε,πρέπει να φύγουμε."
Οι φωνές της σαν χάος μέσα στα σκοτεινά με έκαναν να τιναχτώ από τον ανήσυχο ύπνο μου.
"Τι έγινε Ξανθίππη;Μας βρήκε;" Τη ρώτησα γεμάτη αγωνία, καθώς έτσι ήταν η καθημερινότητα μου τον τελευταίο κα...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Το κεφάλαιο ξεκιναει έτσι,με τη φωτογραφία έξω και το βίντεο πάνω,γιατί για να γράψω αυτό το κεφάλαιο έπρεπε να μπω μέσα του,να νιώσω όπως νιώθουν εκείνοι, με αυτό το τραγούδι (δεν ακούω τέτοια μουσική) με συνδέει κάτι για πάντα οπότε μπήκα εύκολα στο μουντ. Νομίζω ότι ταιριάζει στους ήρωες μας και θα παίξουν στοίχοι παρακάτω! Τέρμα το ηχείο λοιπόν και πάμε...
Έντεκα ώρες και πενήντα λεπτά πριν το γάμο.
Όλο το βράδυ σκεφτόμουν και κατάστρωνα σχέδια διαφυγής μα όλα έπεφταν στο κενό. Από τη μια το να φύγω έμοιαζε λύση,από την άλλη το να μείνω ήταν μονόδρομος, κυρίως για τη μικρή.
Ο Αχιλλέας δίπλα μου κοιμόταν γαλήνια,σε λιγότερο από δώδεκα ώρες θα γινομουν γυναίκα του και μόνο έτσι δεν το είχα φανταστεί. Έτρεμα στην ιδέα ότι θα μάθει κάτι,πως ο Δάμος θα του πει... Όπως τρελαινόμουν και στην ιδέα ότι εκείνος κοιμόταν λίγα τετραγωνικά μακριά από εμένα,με μια άλλη γυναίκα.
Την αδερφή του άντρα μου.
Σηκώθηκα όρθια και πήγα δίπλα στο παράθυρο ενώ φόρεσα το πουκάμισο του Αχιλλέα. Στάθηκα στην άκρη και χαζευα την αυγή,που είχε αρχίσει να δημιουργεί όμορφα χρώματα νικώντας το σκοτάδι. Κάπως έτσι είχα νιώσει και εγώ,σαν την αυγή,που κατάφερα και έβγαλα όλα τα όμορφα χρώματα του Δάμου προς τα έξω και ήταν πολλά,μα τώρα πια δεν υπήρχε κανένα. Μαύρο... Σκοτάδι...
Έπαιζε τόσο καλά θέατρο χθες το βράδυ,που κόντευα να πιστέψω κι εγώ πως είναι ερωτευμένος και δεν είναι εδώ για εμένα! Για εμένα! Τι περίμενα; Να έρθει και να μου πει γύρνα πίσω; Να μην με ψάξει ποτέ; Πόσο ανόητη ήμουν! Πόσο επιπόλαια τα πήρα όλα τότε...
"Θα μπορούσα να σε κοιτάζω κάθε πρωί έτσι..." Η φωνή του Αχιλλέα με τρόμαξε και πετάχτηκα μέσα από τις σκέψεις μου.
"Καλημέρα!" Του χάρισα το πιο γλυκό χαμόγελο που είχα,του άξιζε άλλωστε! Κάθισα δίπλα του και εκείνος ανακάθησε στο κρεβάτι και με πήρε στην αγκαλιά του.
