Σκοτεινός Άγγελος

Κεφάλαιο 55

"Μαρκέλλα είσαι έτοιμη; Σε περιμένει ο Μάνος!" Φώναξε η Μαρίλια με έναν υπεροπτικό τόνο και εγώ πήρα μία βαθιά αναπνοή.

Έσκυψα μπροστά από το κοριτσάκι μου και της φίλησα τα μέτωπο.
"Μου υποσχεσαι ότι θα ακούς τη γιαγιά Υβόννη και θα είσαι φρόνιμη μέχρι τη παρασκευή που θα έρθεις με τον μπαμπά;" Τη ρώτησα και εκείνη σήκωσε θλιμμένη τα μάτια.

"Το υπόσχομαι!" Μου απάντησε έπειτα από λίγο και την αγκάλιασα.
Είχε στεναχωρηθεί που δεν θα ερχόταν μαζί μου,όμως ο προπονητής της στο τένις της είχε απαγορεύσει τόσες απουσίες και έπρεπε να μείνει πίσω.

Εμένα πάλι με τρόμαζε το γεγονός ότι όλα έρχονταν τόσο ειδυλλιακά,ώστε εγώ και ο Δάμος να καταφέρουμε να είμαστε τελείως μόνοι.
Δεν ξέρω αν το ένστικτο μου χτυπά τη πόρτα ή αν απλώς γίνομαι παρανοϊκή.

"Μαρκέλλααα!" Φώναξε ξανά η αγαπημένη μου κουνιάδα και βγήκα έξω.

"Εδώ είμαι!" Της είπα έντονα και αφού πέταξα τη βαλίτσα μου στο ανοιχτό πορτμπαγκάζ,μπήκα μέσα στο αυτοκίνητο και έκλεισα τη πόρτα με δύναμη.

"Να με παίρνεις μωρό μου ναι;" Είπε στο Δάμο και το επόμενο λεπτό ακούστηκαν τα ρουφηχτά φιλιά που του έδινε.
Ήθελα να κλείσω τα αφτιά μου,όμως κρατήθηκα.

Ο ήχος του πορτμπαγκάζ που έκλεινε και έπειτα της πόρτας του οδηγού να ανοίγει,με έκαναν να στρέψω το κεφάλι μου από την άλλη.
Δεν ήθελα να δω να του στέλνει φιλιά και όλες αυτές τις αηδιες που έκανε εκείνη.

Μπήκε μέσα και έπειτα από ένα λεπτό ξεκίνησε τη μηχανή και φύγαμε.
Εγώ κοίταζα στο καθρέφτη πίσω μας να χάνεται το σπίτι όλο και πιο πολύ και άρχισα να φοβάμαι.
Οι προθέσεις του Δάμου ήταν ξεκάθαρες,ήθελε εκδίκηση και ήταν απρόβλεπτες οι κινήσεις του.

Υπό άλλες συνθήκες δεν θα με ενδιέφερε ακόμα και αν με σκότωνε,όμως η Λάουρα ήταν η νούμερο ένα προτεραιότητα μου,το είχα ορκιστεί στη ψυχή του Ράφαελ ότι θα τη φροντίζω όπως θα φρόντιζα εκείνον.

Στη θύμηση του ένα δάκρυ δραπέτευσε από τα μάτια και γύρισα διακριτικά να το σκουπίσω.
Τον έπιασα με την άκρη του ματιού μου να με κοιτάζει.

Δεν μιλούσε κανείς από τους δύο μας.

Αυτή η σιωπή με πέθαινε.

"Δεν θα πεις τίποτα;" Ρώτησα εγώ πρώτη.
Η φύση μου ήταν τέτοια που με έκανε πάντα ανυπόμονη.