Σκοτεινός Άγγελος

A mother is always a mother

Συναισθήματα,η κατηγορία των όμορφων συναισθημάτων, εκείνων που η ψυχή πετά και τα πρόσωπα δείχνουν ευτυχισμένα.
Έχουν τα χαμόγελα στολίδια στα πρόσωπα και τα μόνα δάκρυα που τρέχουν στα πρόσωπα είναι δάκρυα χαράς.

Κι όμως,ένιωθα την απόλυτη ευτυχία που αγκάλιαζα το παιδί μου,το σπλάχνο μου,το κομμάτι μου εκείνο που αφαίρεσαν από πάνω μου έτσι άκαρδα και απότομα όμως δεν κατάφεραν ποτέ να βγάλουν από μέσα μου, ποτέ από το μυαλό μου και από την ψυχή μου.
Εκείνο το τσίμπημα όμως που ένιωθα μέσα μου ήταν η απώλεια του Δάμου.
Η απουσία του από αυτή τη τόσο σημαντική στιγμή για εμάς,με τσάκιζε.

Ήταν η αποδοχή των λαθών μου,η αποδοχή της δικής μου ευθύνης,της δικής μου λάθος πλευράς,που με έκανε να αντιληφθώ πως όλα αυτά τα χρόνια έτρεχα για να μην παραδεχτώ πως αγάπησα αληθινά τον άνθρωπο που με βίασε,τον άνθρωπο που πίστευα πως με άρπαξε όταν ο ίδιος μου ο πατέρας με χάρισε απλόχερα,τον άνθρωπο που σιχαινόμουν γιατί σκότωνε και πουλούσε ναρκωτικά,όταν εγώ η ίδια έκανα χρήση χωρίς καμία επιρροή.

Τον είχα κατηγορήσει για τόσα πολλά μέσα μου που δεν άφηνα τον εαυτό μου να δει ότι ήταν η άμυνα της μη παραδοχής όλων των όμορφων συναισθημάτων που είχα για εκείνον.

Και τώρα αυτή τη στιγμή που αγκάλιαζα τον γιο μας εκείνος έπρεπε να τον στερηθεί.
Για να τιμωρήσει εμένα; Να τιμωρηθεί αυτός; Ήμουν σίγουρη πως ο Δάμος δεν θα το έκανε ποτέ,όμως το γιατί με έτρωγε.

Η Ξανθίππη μας πλησίασε κλαίγοντας και μην μπορώντας να συγκρατήσει με κανένα τρόπο τη συγκίνηση της και μας αγκάλιασε ενώ άρχισε να φιλά και να χαϊδεύει το κεφάλι μου. Καμία μας δεν πίστευε αυτό που ζούσε.
Καμία μας δεν έβγαζε τίποτα άλλο πέρα από άναρθρες κραυγές χαράς και συγκίνησης.

Ως που κοίταξα πίσω της και είδα τη μητέρα μου.
Εκεί πάγωσαν όλα.
Η μητέρα μου, ντυμένη απλά,με τα μαλλιά της να έχουν χάσει το χρώμα τους, άτονα, ατημέλητα, το πρόσωπο της χωρίς ίχνος μακιγιάζ και καταβεβλημένο.
Σηκώθηκα όρθια και πήγα προς το μέρος της,τα βήματα μου αργά σαν να είχα δει νεκρό που αναστήθηκε.
Σαν να την είχα θάψει και τώρα ήταν εκεί...
Η μαμά μου.

"Μαμά;" Είπα δειλά όταν έφτασα κοντά της.

"Ροζαλία..." Μου απάντησε ενώ το ήδη κουρασμένο της πρόσωπο είχε αρχίσει να σπάει και να δακρύζει και τα φρύδια της χαμήλωσαν από τον πόνο.
"Ροζαλία μου παιδί μου!" Μου είπε και αφού ξέσπασε με αγκάλιασε και με έσφιξε τόσο δυνατά που σχεδόν δεν μπορούσα να πάρω ανάσα.