Σκοτεινός Άγγελος

κεφάλαιο 58

"Καλημέρα!" Το χαμόγελο του φώτισε το δωμάτιο και γύρισε προς τη μεριά μου ενώ το χέρι του χάιδεψε απαλά τα μαλλιά μου.

"Καλημέρα!" Μου απάντησε έπειτα και εγώ κοκκίνισα ολόκληρη στη θύμηση της χθεσινής βραδιάς.

"Δεν το πιστεύω ότι είμαστε επιτέλους ελεύθεροι..." Γέλασα με τη ψυχή μου και τον χάιδεψα στο μάγουλο.

Εκείνος δεν απάντησε,παρά μόνο με κοίταξε περίεργα και έπιασε το χέρι μου σφιχτά στη παλάμη του.

"Νομίζω πως ζω σε όνειρο..." Του είπα έπειτα από λίγη ώρα που κοίταζε ο ένας μέσα στα μάτια του άλλου.

"Ρόζι,είναι όνειρο...Δεν το νομίζεις!" Ξαφνικά δεν μπορούσα να αναπνεύσω,δάκρυα συσσωρεύτηκαν στα μάτια μου και τα άνοιξα διάπλατα ενώ μια κραυγή ξεπήδησε μέσα από το στόμα μου.

"Ρόζι; Είσαι καλά;" Στο άκουσμα της φωνής του οι παλμοί μου άρχισαν να πέφτουν και η ανάσα μου να επιστρέφει στο κανονικό της ρυθμό.
"Κλαίς κορίτσι μου;" Με ρώτησε και με έσφιξε στην αγκαλιά του!

Η μνήμη μου είχε αρχίσει να επανέρχεται μετά από αυτό το τρομακτικό ξύπνημα και ένας αναστεναγμός δραπέτευσε από τα χείλη μου όταν άκουσα τα κύματα που εσκαγαν δίπλα μας και το σούρουπο που είχε πέσει απαλά από πάνω μας μαζί με τη μαύρη συννεφιά που είχε πλησιάσει.
Ξαπλώναμε στην αμμουδιά,με είχε πάρει ο ύπνος κάποια στιγμή στην αγκαλιά του μάλλον χωρίς να το καταλάβω από το κλάμα.

Έκλαψα πολύ εκείνο το μεσημέρι,όχι για μένα,για εκείνον.
Ο Δάμος μου άνοιξε τη καρδιά του και μου εξιστόρησε χωρίς καμία παράλειψη τι είχε συμβεί στη ζωή του έπειτα από τη φυγή μου.
Ο γιος μας ζούσε και εγώ αντί να βρίσκομαι στο πλάι του παντρευομουν κάποιον άλλο και όχι τον πατέρα του,τόσα χιλιόμετρα μακριά του.
Το σοκ μου ήταν μεγάλο.
Προσπάθησε να μου μιλήσει γι αυτό όσο πιο μαλακά μπορούσε,με όσο πιο ήπιο τρόπο για να μην πάθω κάτι στο άκουσμα αυτού του νέου,όμως με όποιον τρόπο και να μου το έλεγε,το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο.

Ένιωθα μέσα μου η χειρότερη μητέρα του κόσμου.
Το παιδάκι μου! Ο Ράφαελ μου ήταν σχεδόν εννέα χρονών και εγώ είχα χάσει τόσα χρόνια από τη ζωή του.
Ο Δάμος μου ζητούσε συγνώμη που έβαλε την εκδίκηση πιο πάνω από τη συνάντηση μου με τον γιο μου,όμως πως μπορούσα να τον κατηγορήσω.
Εκείνος είχε σταθεί κερί αναμμένο δίπλα του,τον έψαξε,τον βρήκε και τον έκανε έναν όμορφο νεαρό,όσο εγώ τον είχα απαρνηθεί τελείως, χάνοντας κάθε ελπίδα να ζεί.
Τι μάνα ήμουν εγώ;
Ποια μάνα παρατά την ανάμνηση του παιδιού της για να μη νιώθει τον πόνο;