Σκοτεινός Άγγελος

Κεφάλαιο 34

Σε όλη τη διαδρομή προς το σπίτι, σκεφτόμουν αν άξιζε σε αυτόν τον άντρα να γίνει πατέρας.
Ήταν προφανές πως κάτι τέτοιο θα είχε τη κατάληξη που είχε και η δική του οικογένεια,εμένα νεκρή και το παιδί με τα τραύματα που κουβαλά εκείνος εδώ και χρόνια.

Δεν ήμουν ακόμα έτοιμη να του πω τίποτα για το παιδί, δεν ένιωθα έτοιμη, ειδικά κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Εννοείται ότι δεν είχα το δικαίωμα της ίδιας μεταχείρισης πια.
Δεν γυρίσαμε ποτέ στο παλιό σπίτι που έμενα εγώ και ο Δάμος,δεν υπήρχε καν σαν επιλογή,στο μόνο σημείο που γυρίσαμε,ήταν το σημείο μηδέν.

Σε όλη τη διαδρομή με είχαν με κλειστά μάτια για να μην βλέπω που πηγαίνουμε.
Όταν φτάσαμε ο Νειτ και ο Γολιάθ με πιάσανε και με οδήγησαν υπόγεια.
Το κατάλαβα επειδή κατεβήκαμε δύο επίπεδα σκαλοπάτια.

Δεν μιλούσα,δεν με ένοιαζε.
Ο Δάμος δεν ήταν μαζί μας,δεν με ενδιέφερε καθόλου που ήταν, πονούσα πολύ από τις πράξεις του, πονούσα γιατί ήξερα πως αυτό ήταν το τέλος μας, ήξερα πως όσο και αν τον αγαπούσα, πάντα αυτό θα ήταν μέσα μου,σαν αγκάθι να με τσιμπάει και να μου υπενθυμίζει τι έκανε!

"Γιατί ρε συ Ρόζι; Γιατί το έκανες αυτό;"
Με ρωτούσε ο Νειτ την ώρα που μου έβγαλε το μαντήλι και ο Γολιάθ με έδενε σε μια καρέκλα.

Ούτε δάκρυα δεν έφευγαν από τα μάτια μου.
Ούτε και καμιά απάντηση από τα χείλη μου βέβαια.

"Μιλησε μου Ρόζι, χρειάζεσαι κάτι;"
Τουλάχιστον εγώ ακόμα κάτι άξιζα,ο Μπράν δεν είχε όμως την ίδια τύχη.

Κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά και ένιωσα το χέρι του Γολιάθ στον ώμο μου τρυφερά.
"Μην φοβηθεις,θα είμαι όλο το βράδυ απ' έξω."
Μου είπε ψιθυριστά στο αυτί,την στιγμή που ο Νειτ είχε φύγει από κοντά και πήγαινε προς τη πόρτα.

Συνέχισα να κοιτάζω κάτω και τότε μόνο ένα δάκρυ έφυγε από τα μάτια μου.
Η πόρτα έκλεισε και το λίγο φως που έμπαινε απ' έξω εξαφανίστηκε.
Η τιμωρία μου.

Γέλασα λίγο με τη σκέψη αυτή.
Με τιμωρεί.
Επειδή ήθελα να μάθω.
Επειδή ακόμα τον αγαπάω.
Επειδή δεν μπορώ να ζήσω μακριά του.

Δεν ξέρω πόσες ώρες με άφησαν δεμένη εκεί μόνη,μα δεν με ένοιαζε.
Το μόνο που με ένοιαζε ήταν αυτό το σποράκι που είχε κατασκηνώσει στη κοιλιά μου,να ήταν άνετα;
Θα μπορούσα να σταματήσω να αναπνέω,αρκεί να ξέρω ότι αυτό το πλασματάκι θα είναι εντάξει.

"Μικρό μου θαύμα,να ξέρεις πως αν επιζήσουμε από όλα αυτά,θα φύγουμε,θα σε προστατεύσω με νύχια και με δόντια.
Δεν θα αφήσω κανένα να σου κάνει κακό σου το υπόσχομαι."
Τώρα τα μάτια μου έτρεχαν βροχή.
Εγώ δεν θα μπορούσα να το σκοτώσω,για μένα αυτό δεν ήταν επιλογή.
Εκείνο το παιδί θα γεννιόταν αλλά πια στο μυαλό μου ήξερα πως ο Δάμος δεν θα το γνώριζε ποτέ.