Σκοτεινός Άγγελος

κεφάλαιο 5

Με οδήγησε στο υπόγειο πάρκινγκ που μας περίμενε το σπορ αυτοκίνητο του.
"Μπες." Μου πρόσταξε και πήγε στη θέση του οδηγού.
"Γύρνα." Μου είπε και μου έδειξε ένα μαντήλι.

" Είναι αναγκαίο αυτό τώρα;" Ρώτησα ενοχλημένη και εκείνος αγριεψε.

"Γύρνα Ρόζι, τώρα!" Μου ξανά είπε πιο απειλητικά και υπάκουσα.
"Και τα χέρια." Μου είπε και μου πέρασε ένα ζευγάρι χειροπέδες πίσω από τη πλάτη.

"Για να άνετο ταξίδι,παρέα με τους σκοτεινούς αγγέλους." Τον ειρωνεύτηκα και άκουσα μόνο τη βαριά του ανάσα.

Σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή που μου φάνηκε αιώνας,δεν μίλησα καθόλου,μα ούτε και εκείνος.
Κάπνιζε σαν φουγάρο,κάτι που με ενοχλούσε απίστευτα,καθώς η καπνά πήγαινε όλη στο πρόσωπο μου,μα ούτε και γι αυτό παραπονέθηκα.

Κάποια στιγμή ένιωσα το αυτοκίνητο να σταματά και τα χέρια του να λύνουν το μαντήλι πίσω απ' το κεφάλι μου.
Όταν επιτέλους άνοιξαν τα μάτια μου,είδα μια τεράστια καγκελόπορτα και γύρω γύρω ψηλά δέντρα τόσα που χανόταν το βλέμμα σου.

"Καλώς ήρθες στο καινούργιο σου σπίτι Ροζαλία." Μου είπε και δεν γύρισα να τον κοιτάξω.
Η καγκελόπορτα άρχισε να ανοίγει και αφού για τουλάχιστον πέντε λεπτά περνούσαμε ένα δρόμο που έμοιαζε με δάσος,φτάσαμε σε αυτό που εκείνος αποκαλούσε σπίτι,μα εγώ έβλεπα σαν πολυτελές κλουβί.

Ήταν τριώροφο και πελώριο, γεμάτο φώτα και ζωή.
Μέσα από τις τεράστιες τζαμαρίες φαινόταν να έχει κόσμο και ζωή.

"Έχουμε πάρτυ,είναι πολλά μέλη της ομάδας εδώ για να σε υποδεχτούν. Κατέβα." Μου είπε κοφτά.

Δεν απάντησα ποτέ. Κατέβηκα από το αυτοκίνητο και τον ακολούθησα με γρήγορο βήμα μέσα.
Το σπίτι ήταν γεμάτο και όλοι έπιναν και χόρευαν ενώ άλλοι που δεν έκαναν σεξ μπροστά μας.

Η μουσική ήταν δυνατά και με το βλέμμα μου παρατήρησα τον Γολιάθ να βρίσκεται πιο κει,πάνω σε ένα αυτοσχέδιο υπερυψωμένο μέρος και να παίζει μουσική.
"Μπράβο Γολιάθ και δεν σου το 'χα!" Είπα στον εαυτό μου σχεδόν ψιθυριστά και ο Δάμος με τράβηξε από το μπράτσο πιο πέρα,δίπλα στο Νέιτ,που έπινε και συζητούσε με κάτι άλλους και κάτι...άλλες!

Οι γυναίκες γύρω τους ήταν χυδαία γδυμενες και λέω γδυμενες γιατί είχαν ελάχιστο ύφασμα πάνω στο κορμί τους.

"Δάμο, επιτέλους,έχουμε ένα μικρό πρόβλημα,πρέπει να μιλήσουμε!" Του είπε σοβαρά και τον πήρε και χάθηκαν, κατεβαίνοντας από τη σκάλα που οδηγούσε στον κάτω όροφο.