Ροζαλία
Από τη πρώτη στιγμή που κατοικήθηκε αυτός ο κόσμος,από τα πρώτα όντα,η ανάγκη για επιβίωση ήταν το κυρίαρχο στοιχείο.
Η γνωστή φράση πως το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό,με ταυτίζει απόλυτα,μόνο που το μέγεθος δεν παίζει πάντα το πρωταγωνιστικό ρόλο.
Σκέψου πως βρίσκεσαι κάτω από το νερό,παλεύεις να φτάσεις στην επιφάνεια,τα πνευμόνια σου δεν αντέχουν άλλο,θέλουν να ρουφήξουν τον αέρα με μανία μα όσο και να κολυμπάς,όσο και να θέλεις να επιβιώσεις, δεν μπορείς να φτάσεις...
Τα πνευμόνια γεμίζουν νερό και εσύ αρχίζεις να κυλάς ξανά στον πάτο...
Ημέρα πρώτη.
Βρίσκομαι σε ένα λαβύρινθο,προσπαθώ να βρω την άκρη του και δεν μπορώ...
Προχωρώ μουδιασμένη και ψάχνω την έξοδο,τη βλέπω μπροστά μου,είναι μικρή και όμορφη,έχει τα μαλλιά της πλεξούδες και πριν προλάβω να τη φτάσω μου ξεγλιστρά και γελάει...
Με θυμώνει...
Με θυμώνει τόσο πολύ...
Τρέχω πιο γρήγορα και βλέπω ένα φώς...
Σταματώ να τη βλέπω πια,κοιτάζω το φως και οι ανάσες μου αρχίζουν να αυξάνονται,τρέχω πολύ γρήγορα προς τα κει μα δεν μοιάζει να το πλησιάζω ούτε στο ελάχιστο.
Τη βλέπω ξανά,είναι λυπημένη,θέλω να τη πάρω αγκαλιά,μα δεν έρχεται...
Ημέρα τέταρτη
Ήδη έχω παραιτηθεί να ψάχνω την έξοδο.
Έχω κουραστεί και έχω ξαπλώσει,όλα μοιάζουν γκρι γύρω μου.
Ξαφνικά το γκρί χάνεται και τριγύρω μου όλα παίρνουν χρώμα.
Το κοριτσάκι είναι από πάνω μου και με κοιτά...
Μου δίνει το χέρι της, χαμογελώ με προσπάθεια,δεν μπορώ για κάποιο λόγο να κουνήσω τα χείλη μου.
Της πιάνω το χέρι και αρχίζει να τρέχει και να γελά,ενώ συγχρόνως με τραβά...
Δεν έχω δυνάμεις να τρέξω μα νιώθω πως πετώ,σαν να σηκώνει όλο το βάρος και για τις δυό μας...
Ξαφνικά βλέπω το φως...
Είμαστε πολύ κοντά,σχεδόν το φτάνουμε.
Με κοιτάζει πάλι και μου γελά,έχει τόσο όμορφο χαμόγελο...
Περνάμε το δυνατό φως και ξαφνικά βρίσκομαι σε ένα δωμάτιο ξαπλωμένη!
Κοιτάζω γύρω μου και όλοι φορούν μάσκες, μοιάζουν γιατροί...
Κουνάνε τα χείλη,μου μιλούν μα δεν ακούω...
Ψάχνω εκείνη...
Κοιτάζω γύρω μου και τη βλέπω,κάθεται στο παράθυρο και μου γελά πονηρά.
Νιώθω πιο ήρεμη,τα μάτια μου κλείνουν...
Ημέρα ενδέκατη.
Είναι κάθε μέρα δίπλα μου,μου χαμογελά και μου κλείνει το μάτι,μου δίνει το χέρι της για να σηκωθώ να δεν έχω δύναμη να το πιάσω.
Θέλω τόσο πολύ να το πιάσω...
Το δωμάτιο μυρίζει κάτι όμορφο, οικείο,μυρίζει κανέλα!
Μου δείχνει να κοιτάξω δίπλα μου,βλέπω μια γυναίκα,είναι σε ένα άλλο δωμάτιο,η μικρή πάλι γελά σαν να τη γαργαλούν.
ESTÀS LLEGINT
Σκοτεινός Άγγελος
Literatura romàntica"Ροζαλία σήκω,δεν προλαβαίνουμε,πρέπει να φύγουμε." Οι φωνές της σαν χάος μέσα στα σκοτεινά με έκαναν να τιναχτώ από τον ανήσυχο ύπνο μου. "Τι έγινε Ξανθίππη;Μας βρήκε;" Τη ρώτησα γεμάτη αγωνία, καθώς έτσι ήταν η καθημερινότητα μου τον τελευταίο κα...
