Σκοτεινός Άγγελος

κεφάλαιο 44

Σε όλη τη διαδρομή η Ξανθίππη με είχε στην αγκαλιά της ενώ εγώ κοίταζα το κενό.
Όλα είχαν γίνει τόσο γρήγορα.
Δεν ήθελα να του κάνω κακό,ήθελα μόνο να φύγω από εδώ,ήθελα να χάσει τα ίχνη μου αλλά όχι δεν ήθελα το κακό του σε καμία περίπτωση.
Ο φόβος,αυτός με κυρίευσε και πάτησα τη σκανδάλη,πόσο ηλίθια,πόσο ανόητη!

"Δάμο" ούρλιαξα και άρχισα να κλαίω γοερά όσο η Ξανθίππη με χάιδευε και με κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά της.

"Σσσσσ, σώπασε κορίτσι μου και δεν αλλάζει τωρα!"
Μου έλεγε με τη ζεστή φωνή της και εκείνο το συναίσθημα που σου δημιουργεί όταν σου μιλά και σε καθησυχάζει η μαμά σου.
Μα το είχα δει το βλέμμα της,εκείνες οι ρυτίδες που μαζεύτηκαν ανάμεσα στα φρύδια της δεν σήμαιναν κάτι καλό.

"Ζει Ξανθίππη; Εκείνος ζεί; Τον σκότωσα;"
Τη ρωτούσα και δεν μπορούσα να ανασάνω από το κλάμα.

"Ησύχαζε Ρόζι και σου υπόσχομαι πως θα μάθω!"
Με εκείνη τη κουβέντα μου τράβηξε τη προσοχή και τη κοίταξα.

"Πως θα μάθεις;" Τη ρώτησα όσο κρεμομουν στη κυριολεξία από τα χείλη της.

"Θα επικοινωνήσουμε με τη Σόνια,εκείνη είμαι σίγουρη πως θα μας πει την αλήθεια." Απάντησε και συνέχισε να με χαϊδεύει.

Τα ρούχα και τα χέρια μου ήταν γεμάτα με αίμα,το δικό του αίμα.
Ακόμα σκεφτόμουν τα λόγια του.
Φύγε... Μου έλεγε να φύγω για να μην με σκοτώσουν.
Νοιαζόταν ακόμα και λίγο πριν το θάνατο για μένα.

Στη σκέψη του θανάτου άρχισα να κλαίω και πάλι.

"Ροζαλία πρέπει να σταματήσεις να κλαίς,σε λίγο θα φτάσουμε στο διαμέρισμα και δεν πρέπει να κινήσουμε τις υποψίες των γειτόνων,ήδη είσαι μέσα στα αίματα!" Αποκρίθηκε λίγο πιο έντονα από όσο θα ήθελα ο Μάνθος.

Ήταν ψηλό παιδί μα πολύ αδύνατο.
Νόμιζες πως αν φυσούσε δυνατά θα τον έπαιρνε ο αέρας.
Ήταν και εκείνος μπλεγμένος σε μια συμμορία τα τελευταία δύο χρόνια,όσο και αν η Ξανθίππη δεν ήθελε και του έλεγε να βγεί από αυτά τα κυκλώματα.

Πήρα μία βαθιά αναπνοή και σκούπισα τα δάκρυα μου,είχε δίκιο όμως δεν άντεχα στη σκέψη πως τον σκότωσα.
Τα μάτια μου γέμιζαν δάκρυα όσο και αν προσπαθούσα να συνέλθω.

"Μαμά δώσε της μια καθαρή μπλούζα τουλάχιστον και κάτι να καθαρίσει το πρόσωπο της."
Πρόσταξε ο Μάνθος την Ξανθίππη και εκείνη σαν υπνοτισμένη υπάκουσε.