Σκοτεινός Άγγελος

Αντίο

Πριν ξεκινήσει το κεφάλαιο θέλω να σας ευχαριστήσω που μείνατε μαζί μου μέχρι το τέλος.
Που κάνατε τόσο πολύ υπομονή και περιμένατε δύο χρόνια και κάτι για να τελειώσει αυτή εδώ η ιστορία που με ταλαιπώρησε τόσο πολύ!
Ειλικρινά σας ευχαριστώ που συνεχίζετε να διαβάζετε όσα πλάθω στο μυαλό μου και μου δίνετε κέφι να συνεχίζω ακόμα και αν δεν νιώθω πως μπορώ.
3.426 λέξεις λοιπόν το τελευταίο μας κεφάλαιο.
Ελπίζω να άξιζε η αναμονή.
Όσες θέλετε μπορείτε να βάλετε "Το λάθος" στη βιβλιοθήκη σας και να τα λέμε εκεί.

Μην σας κρατάω άλλο σε αγωνία όμως,καλή ανάγνωση.

Κοίταζα τον ουρανό, έμοιαζε τόσο γαλανός και ήρεμος.
Ελάχιστα σύννεφα υπήρχαν και ο ήλιος έλαμπε επάνω μας κάνοντας τα όλα να μοιάζουν ακόμα πιο φωτεινά κι ας ήταν όλα σκοτεινά μέσα μου.

Κόσμος τριγύρω σιωπηλά με κοίταζε που προχωρούσα με το λευκό τριαντάφυλλο στο χέρι,μάτια κλαμένα, άλλα κόκκινα,άλλοι φορούσαν γυαλιά για να μην φαίνεται ο πόνος,όμως τα δάκρυα τους πρόδιδαν.
Κοίταζα την άκρη του μαύρου φορέματος μου,για να μην σηκώσω τα μάτια μου να αντικρύσω κι άλλο πόνο,δεν άντεχα άλλο πόνο.

Έφτασα κοντά στο φέρετρο και άφησα πάνω το τριαντάφυλλο βγάζοντας ένα μικρό αναστεναγμό.
Δίπλα μου ο Ράφαελ έμοιαζε σαν να μην καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του ενώ η Λάουρα στεκόταν πιο πίσω μαζί με την μητέρα μου και τη Ξανθίππη.

Ο Νέιτ πλησίασε και μου χάιδεψε τον ώμο,ενώ συγχρόνως άφησε και εκείνος το δικό του λευκό τριαντάφυλλο επάνω στο φέρετρο που κανείς δεν πίστευε πως είχε μέσα του έναν τέτοιο άντρα.

Έναν άντρα που έτρεμαν όλες οι φατρίες,όλοι οι μαφιόζοι,όλος ο κόσμος που συναναστρεφόταν μαζί του.
Όχι,δεν του άξιζε τέτοιο τέλος,δεν του άξιζε να φύγει τόσο νωρίς.

Γύρισα στη θέση μου και έπιασα το χέρι του Δάμου.
Στηριγμένος στο μπαστούνι του έδειχνε συντετριμμένος για τον χαμό του φίλου και αδελφού του Λουίτζι Μπιάτσι.

Πιο πέρα ο αδερφός του ο Μικέλε ήταν απαρηγόρητος.
Δεν μπορούσε να πιστέψει πως δεν θα τον συναντούσε ποτέ ξανά.
Το τέλος της περιπέτειας μας και το τέλος των εκδικητών είχε μπει,μα το κόστος ήταν η ζωή του Λουίτζι,που δυστυχώς δεν είχε προλάβει να βγεί από το κτήριο.
Το φέρετρο ήταν άδειο, ποτέ δεν μπόρεσαν να βρουν το άψυχο σώμα του.

Ο Δάμος φορούσε γυαλιά ηλίου μα μπορούσα να διακρίνω τη θλίψη στο πρόσωπο του.
Τα χαρακτηριστικά του ήταν άγρια και θυμωμένα.