PUKKA YAYINLARI ARACILIĞIYLA KİTAP OLMUŞTUR. BÖLÜMLER, 3. KİTAP ÇIKANA KADAR WATTPADDE KALMAYA DEVAM EDECEK.
Doğduğu ilk gün yetimhaneye bırakılan Rüzgar, hayatı boyunca bir şeylere ve birilerine bağlanmaktan kaçınan, soğuk bir tiptir. Aynı yetimhan...
Kan ter içinde kalmış bir şekilde gözlerimi açtığımda elimle yüzümü sıvazlayıp yattığım yerden doğruldum. Kâbuslar her uykumda olmasa da azımsanamayacak sıklıkta beni huzursuz ediyordu. Gözlerimi kırpıştırarak elimi yatağıma dayadığımda salonda uyuyakaldığımı fark ettim. Televizyon izlerken mi sızmıştım?
Hayır, burada uyudun çünkü yatağında Meltem yatıyor.
Meltem...
Onu bulmuştum, değil mi?
Yıllar boyu arayıp bulamadığım Meltem'i en sonunda bulmuştum. Şu anda benim evimde, benim yatağımdaydı. Benimleydi. Bundan sonra da benimle olacaktı.
Gerçekten de benimle miydi?
Ayaklarımı yere bastırıp yavaşça kalkarken gözlerim çoktan karanlığa alışmıştı. Aralık kapıyı iyice açıp koridorda ilerlemeye başlarken yatak odamın kapısının da aralık olduğunu görmüştüm. Belki de onun da uykusu benimki kadar hafifti, bu yüzden şu an yaptığım ne kadar doğruydu bilmiyordum ama Meltem'in gerçekten de burada olduğunu teyit etmem gerekiyordu.
Yatak odasından içeri girdiğimde yatağın içinde büzüşmüş bir şekilde yatan Meltem'i gördüm. Yorganı yatağın bir ucuna fırlatıp diğer ucuna kıvrıldığı için üşüyordu. Kollarını sıkıca yastığıma sarmış, kaşlarını hafifçe çatmıştı.
Gözlerimi devirip ona doğru ilerledim. Bir insan hiç mi değişmezdi? Meltem'i çocukken tanıyan her kim varsa şu an gördüklerinde de tanıyacaklarından şüphem yoktu. Yüzü hiç değişmemişti. Ama bahsettiğim de yalnızca fiziksel bir değişim değildi. Çocukken tanıdığım o kız, ruhunu korumayı başarmıştı.
Bu gerçek, beni her seferinde şaşırtıyordu.
Yorganı kavrayıp Meltem'i omuzlarına kadar örttüğümde çatık kaşları gevşemişti. İçime derin bir nefes çekip birkaç saniye uyuyan yüzünü izledim. Parmaklarım benden izinsiz yüzüne doğru uzandığında kendimi durdurma gereği duymadım. Gerçekten burada olduğunu hissetmeye ihtiyacım vardı.
Parmaklarımın tersiyle elmacık kemiğine dokunduğumda gereken kanıt elime geçmişti. Dokunduğum yeri çok hafif bir şekilde okşadım. Buradaydı. Gerçekten de buradaydı.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Onu uykusunda daha fazla rahatsız etmemek için elimi çektim. Terden üstüme yapışan tişörtümü çıkarıp koltuk altıma sıkıştırırken dolabımın kapaklarını yavaşça açmış, bu karanlıkta gözlerimi kısarak temiz bir tişört aramaya girişmiştim.
Arkamda bıraktığım yatakta ufak bir hareketlenme duyduğumda omzumun üstünden Meltem'e baktım. Tek gözünü açmış, bana bakıyordu. Yastığa sardığı kollarından birini havaya kaldırıp dört parmağını avuç içine yuvarladıktan sonra "Güzel sırt," diyerek kolunu indirmiş, arkasını dönüp uyumaya kaldığı yerden devam etmişti.
