PUKKA YAYINLARI ARACILIĞIYLA KİTAP OLMUŞTUR. BÖLÜMLER, 3. KİTAP ÇIKANA KADAR WATTPADDE KALMAYA DEVAM EDECEK.
Doğduğu ilk gün yetimhaneye bırakılan Rüzgar, hayatı boyunca bir şeylere ve birilerine bağlanmaktan kaçınan, soğuk bir tiptir. Aynı yetimhan...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Dr. Dre & Eminem & Skylar Grey - I Need A Doctor
Rüzgar, beni kapının dışına çıkarıp odasında beklememi söyledikten sonra kapıyı yüzüme kapattığında hareket edemedim. Kapının kilitlendiğini duydum. Rüzgar'ın sesini kapının ardından, boğuk bir şekilde duydum. Öylece, kapı önünde kalakaldım. Ne kapıya uzanıp açmasını söyleyebiliyor ne de söylediğini yapıp odasına gidebiliyordum. Âdeta donakalmıştım.
Babamın "Hayır!" diye bağırdığını duyduğumda irkildim. Bir kez daha, Rüzgar'ın boğuk sesini duydum. Babam kadar yüksek sesle konuşmadığı için söyledikleri anlaşılmıyordu.
Acı bir çığlık, kulaklarımı doldurdu. Ardından içli içli ağlayan, hıçkırıklara boğulan ve bu esnada yalvarırcasına konuşan babamın sesi geldi. "Yapma," diyordu. "Yalvarırım dur. Çok acıyor. Dur."
Yalvarmaya, hıçkırıklara boğulmaya, ağlamaya devam etti. Bu durum bana öylesine tanıdık geliyordu ki olduğum yerde buz kestim. Diyaloglar aynıydı, sadece bu kez onları söyleyen taraf değişmişti. Canı yanan taraf değişmişti. Çok acıdığını söyleyip karşı taraftan merhamet bekleyen taraf, çok acıdığını söyleyip artık durması için yalvardığım babam olmuştu.
Canının çok yandığı belliydi. Çığlıkları kulağımda çınlıyordu. Rüzgar, ona ne yapıyordu?
Düşünmesi dahi tüylerimi ürpertti. Tüm bu çığlıklar, sesler bana çok kötü günlerimi hatırlatıyordu ve onları hatırladıkça bacaklarımdaki güç de oradan çekiliyordu. Daha fazla kapının önünde dikilip onun acı bağırışlarına ve ağlamalarına tanık olmak istemeyerek Rüzgar'ın sözünü dinledim ve odasına yöneldim. Koridorda ilerlerken kliniğin son hali gözüme çarptı.
Engel olamamıştım.
O adam, buraya gelip Rüzgar'ın emeklerini mahvederken, hastalarını korkutup kaçırırken ona mani olamamıştım. Şimdi klinik bomboştu. Dağılmıştı. Yere atılmış, kırılmış eşyalar vardı. Onları toparlamak istedim ancak ellerim titriyordu. Daha çok dağıtmaktan korktum. Başımı önüme çevirip Rüzgar'ın odasından içeriye girdim ve açık kapıdan kliniğin bu halini görmemek adına kapıyı ardımdan kapattım.
Tekli koltuğa oturduğumda kafamın içindeki düşüncelerim bir anda bağırmaya başladı. Hepsi, bir ağızdan aynı şeyi söylüyordu. Şimdi ne olacak?
İçime titrek bir nefes çekip ellerimi yüzüme örterken küçülmek istedim. Küçülüp sorun çıkaracak hiçbir şeyin beni göremeyeceği bir yerde saklanmak istedim. Bunun için bacaklarımı kendime çekip kollarımı etrafıma sardım. Yanımda Rüzgar'a da yer açtım ama fayda etmedi. Sesleri yükseldikçe yükseldi.
