တံငါသည် (BL)

အပိုင်း (24.3)

(24. 3)

ကျောက်ချင် က သစ်အယ်သီး စွပ်ပြုတ်ကို သောက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူရှာတွေ့ခဲ့ တာ က အရသာ က အချိန်အတော်ကြာ ကတည်း က မခံစား ခဲ့ရတော့တာ ကိုပေါ့။

မျက်စိ တစ်မှိတ် အတွင်းမှာ ပဲ သူတို့ ဒီတောင်ပေါ်ကို ရောက်နေတာ တစ်လ လောက် ရှိသွားပြီ ပဲ ဖြစ်လေတယ်။

ပါးစပ်နဲ့ အပြည့် အသား တွေ စားပြီး သွားတဲ့ နောက် သူ့ရဲ့ ဗိုက်က ပြည့်သွားကာ ပြောလိုက်တယ်။

'' ငါတို့တွေ လှေဆောက် ပြီးသွား ကြပြီ။ ဒါပေမယ့် လှေက လူလေးယောက်ပဲ ဆန့်တယ်။ တကယ်လို့ မနက်ဖြန် ရောက်လို့ ရာသီ ဥတု ကောင်းလို့ ရှိရင် ငါတို့ ပင်လယ်ထဲကို ထွက် ကြမယ်။ ပြီးတော့ ငါတို့ က အဲ့နေရာကို ရောက်နိုင်မလား ဆိုတာ ဆင်းသွား ကြည့်မယ်။ ပြီးတော့ တံငါရွာ က နေ တစ်စုံ တစ်ခု ဝယ်ပြီးတော့ ပြန်လာခဲ့မယ် ''

'' ဒီအချိန်မှာတော့ တန်ဖိုးရှိတဲ့ အရာတွေကို ထုတ်ဖို့ ကြိုးစား ပေးကြပါ ''

ထိုဟာကိုလည်း ပြောလိုက်ရော လူတိုင်းက လက်ထဲမှာ ပန်းကန်တွေ ကိုင်ထားရင်း နဲ့ တန့်သွား ကြလေတယ်။

လူတိုင်းရဲ့ အိပ်ကပ်တွေက တင်းကြပ်စွာ ချုပ်နှောင်ထားတာ ဖြစ်မှန်း ကျောက်ချင် သိပြီးသား ဖြစ်လေတယ် ။

သူတို့က ပင်လယ် လှိုင်းလုံး ကြီးနဲ့ ကြုံတွေ့ခဲ့ရ ပေမယ့် လူတိုင်းက ထွက်ပြေး လာစဥ် သူတို့ နဲ့ အတူ တန်ဖိုးရှိတဲ့ ပစ္စည်းတွေ ကို သယ်လာ ကြလေတယ်။

အများကြီး တော့ မဖြစ်နိုင်ပေမယ့် အနည်းအကျဉ်းတော့ လူတိုင်းမှာ ပါလာ ကြတာ ပဲ ဖြစ်တယ်။

လူတိုင်းက တိတ်ဆိတ်နေတာ ကိုတွေ့တော့ ဟော်ဆန်းအာ ကပဲ ဦးဆောင်ကာ သူ့အိတ်ထဲက ငွေတုံး အပိုင်းအစ အသေးလေး တစ်ချို့ကို ထုတ်ကာ ကျောက်ချင် ကို ကမ်းပေး လိုက်တယ်။

'' ဒါက အကုန်ပဲ ''

ကျောက်ချင်က ငွေကို ယူပြီးတော့ လူတိုင်းကို ကြည့်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ အမျိုးသမီး တစ်ယောက် က သူမ ရဲ့ လက်ကောက်ဝတ်က ငွေလက်ကောက် ကို ချွတ်ပေး လိုက်တယ်။