Nie pożałujesz

Rozdział 45

Przymykałam powieki za każdym razem, gdy wspominałam poranne wydarzenie sprzed kilku dni. Momentalnie dostawałam wypieków. To było niesamowite. Motyle jeszcze bardziej rozszalały się w moim brzuchu. Potrafiłam dać spełnienie swojemu chłopakowi. Nie do końca tak, jak powinnam, ale i tak czułam dumę.

Z trudem zabrałam się do układania diety, gdy pojechał do pracy, bo moje myśli notorycznie uciekały w jednym kierunku. Byłam kompletnie zakochana. Miłosza nie kochałam w ten sam sposób nigdy. Właściwie teraz nie byłam pewna, czy kiedykolwiek go kochałam. Nie bałam się już iść na ślub Sary. Zadzwoniłam do niej, by potwierdzić swoje przybycie wraz z osobą towarzyszącą. Zaniemówiła na kilka dobrych chwil, a potem z entuzjazmem zaczęła wypytywać mnie o szczegóły.

– Miłosza nie będzie, możesz być spokojna – poinformowała na zakończenie. Odetchnęłam z ulgą, mimo że dopiero co myślałam, że wcale się nie boję kolejnej konfrontacji.

– Dlaczego?

– Mistrzostwa – odparła. Słyszałam w jej głosie, że jest zawiedziona.

– Przykro mi, Sara.

– To nic, najważniejsze, że ty będziesz. Lecę, bo szef się wścieknie za rozmowy w pracy.

– Może po ślubie ten szef da ci jakieś fory – zażartowałam. Szefem Sary był jej narzeczony.

– Na razie to chciałby mi dać dziecko, ale ja jeszcze nie chcę. Spełniam się zawodowo.

– Może ci się to odmienić w każdej chwili – dodałam. Z autopsji wiedziałam, jak bardzo może się zmienić podejście do tej kwestii. Kiedyś miałam takie samo stanowisko, a teraz tak bardzo marzyłam o małej rodzinie, że aż mnie skręcało.

– Wątpię. Uciekam. – Pożegnałyśmy się i nie zdążyłam nawet odłożyć komórki, kiedy na ekranie zobaczyłam napis: „Kocham cię".

– Grzebałeś w moim telefonie? – powiedziałam na powitanie do mężczyzny, który sam siebie zapisał w ten sposób.

– Sprawdzałem, czy nie esemesujesz z żadnym samcem – zażartował.

– I co?

– Nie zapytasz, jak mi się podobało hasło, które odgadłem przy pierwszej próbie?

– Jak ci się podobało hasło do mojego telefonu? – Zaśmiałam się z własnej infantylności. Dawno temu zmieniłam je na jego imię.

– Bardzo. Chyba muszę udać się do łazienki. – Chyba naprawdę bardzo mu się to spodobało.

– Przyda ci się pomoc? – odparłam, zanim się zastanowiłam.

Boże, Karolina, ty flirtujesz!!!

– Mmm... – zamruczał. – Teraz to nawet Bella nie przywiozłaby cię na czas.

– Stary, jesteś obrzydliwy. – Usłyszałam w tle głos Pawła.

– Ucałuj go ode mnie. – Zaśmiałam się.

– Kotku, naprawdę zrobiłbym dla ciebie wszystko, ale całowanie Pawła może być fatalne w skutkach – przypomniał. Chłopak został pobity przez tamtych trzech typów właśnie za to, że całował się z innym facetem. Od tamtej pory nie mógł dłużej ukrywać swojej orientacji, której się wstydził. – Lepiej, jak ucałujesz go osobiście. Przyjedź i weź komputer.

– Po co?

– Pojedziemy na noc do mnie. Pokażę ci kota, a ty znów zaciśniesz na mnie uda jak wtedy, kiedy się w tobie zakochałem.

– Och! – Zaskoczył mnie.

– Czekam na Psiaku, mój skarbie.

Na to hasło zaczęłam się pakować, jeszcze zanim się rozłączyliśmy. Tęskniłam za Teo. Cały czas. Ale nie spieszyłam się w drodze, bo jazda w zimowych warunkach nie była moją mocną stroną. Dotarłam bezpiecznie. Wchodząc do restauracji, nie potrafiłam przybrać neutralnego wyrazu twarzy. Cieszyłam się jak nastolatka, że zaraz zobaczę ukochanego.