MAFYALARIN AŞKI (GECE SERİSİ 1)

→1. BÖLÜM← "KAHRETSİN"

(Düzenlendi)

multi: Alara Yılmaz

İYİ OKUMALAR!

Çarpma etkisiyle tamponu parçalanmış arabaya korkuyla bakmaya devam ettim. Sanırım annem bu sefer beni parçalayacaktı. Aslında annem görmeden tamir ettirebilirdim. Ama arabanın kamerası açıktı ve her saniye annemin bilgisayarına kayıtlıydı. Muhtemelen görmüştü.

Elimi alnıma koydum annemi beklerken.

Ve o anda sinirli bir bağırış tüm mahalleyi sarsmıştı. Sert adım sesleri kulağımı doldururken yutkundum , annem geliyordu. Bir süre sonra evin kapısı açıldı ve annem koşarak yanıma gelerek kollarını bana doladı. Korkmuştu. Bende kollarımı doladım anneme. "Bir daha araba yok sana Alara. Girdi mi?" dedi alayla. Galiba korkmamıştı da... 'Girdi mi?' ne lan?!

"Anne sen benle takıla takıla bozuldun biraz sanki" dediğimde annem benden ayrıldı ve gözlerini devirdi. "Sus lan yalak!" dedikten sonra arabaya göz atmak için yanımdan gitti.

Şaşkınlıkla yerimde kalakaldım. Danla Bilic?

***

"Anne..." dedim yalvaran gözlerle anneme bakarken. "He?" dedi alayla. "Anne bana araba yok mu yani?!" dedim şaşkınlıkla. İlk dediğinde dalga geçiyor sanmıştım ama ciddiymiş. Bunu da 1-2 dakika önce fark ettim. Jeton köşeli birader...

Araba ve silahlar benim için vazgeçilmezdi. Her ay düzenlenen bazı yarışlara katılırdım. Şimdiye kadar hiç kaza yapmamıştım. Yani 'şimdi'ye kadar...

"Anne ne olur ya!" dedim korkuyla. "Bana ne , bana ne!" dedi annem ve elindeki telefona tekrar odaklandığında omuzlarım düşmüş bir şekilde arkamı döndüm. Ama karşımda bana tebessüm ederek bakan babam görünce omuzlarım bir anlığına dikleşti. "Araba olmasa bile motorun var Alara. Al bakalım" dedi ve elindeki motoru bana uzattı dermişim dfsdfs şaka şaka sjsjsj babamın uzattığı anahtarı heyecanla alırken annem "Şahsen ben izin vermedim. Sorumluluk bana ait değil!" dediğinde güldüm ve babamın yanağını öptüm "Teşekkür ederim ebeveynler!" diye bağırdım ve koşarak bahçeye gittim.

Sonra kalbim tekledi bir anda. Nasıl desem... Gözüm gönlüm açıldı. Simsiyahtı , çok güzeldi...

Heyecanla motoruma koşarken Çisem bahçe kapısını açarak yanıma gelmişti. "Bu bebek kimin lan? Selim ağabey mi döndü?" dedi. Üstüme bir hüzün çökerken kafamı iki yana salladım. Sanırım ağabeyimi özledim.

Gözlerim motoruma gittiğinde "Benim!" dedim gururla. "Hadi canım!" dedi Çisem ve heyecanla motorun yanına gitti. Sırıtarak bende bende yanlarına gittim ve motora binerek çalıştırdım. "Senin adın artık Kemalettin motorcum!" dediğimde Çisem gülerek arkama binmişti.

***

Kemalettin ile son hız giderken önümüze siyah bir BMW çıktı bir anda. Şaşkınlıkla frene bastığımda çok geçti. Büyük bir hızla önümüzdeki araca çarptık. İkimizde sertçe yere düşerken yüzümü buruşturdum.

"Ne yapıyorsunuz siz?!" diye bağırdı çocuk şaşkınlıkla. Tabi o bir şey hissetmemişti! Belki küçük bir sarsıntı hissetmiş olabilirdi ama biz sanki biraz(!) yere uçtuk.

"Asıl sen ne yapıyorsun lan!" dedim sinirle ve yerden kalkıp çocuğun yanına gittim. "Mal mısın birader?!"

"Erkek gibi konuşma lan bana! Kızsan kızlığını bil. İndirtme beni aşağıya!" gözlerimi sinirle kapadım söylediklerinin etkisiyle. Cinsiyetçilik yapıyordu. Herkes istediği gibi olabilir ve yaşayabilirdi. Onun insanları böyle yargılaması saçmaydı. Arabanın kapısını sinirle açtım yakasından tutarak dışarıya çektim. Şaşkınca bana bakarken hala tuttuğum yakalarından kendime çektim ve sertçe kafa attım ona. Yere düştü. "Cinsiyetçilik yapma lan Arizona kertenkelesi!"

Tam arkamı dönüp gidecekken kolumdan tuttu ve beni kendine çekti. O an ne yapacağımı bilemedim. Göğüslerimiz hafifçe çarpıştı. Yüz yüze gelmiştik ama benim sırıtmama neden olan şey gözlerindeki korkuydu.

"Kahretsin" diye fısıldadım kendi kendime. Biraz dip dibe olduğumuz için beni duymuştu. Kendini zorlayarak sırıttı ama gözlerindeki korku hala yerini koruyordu.

Sanırım beni tanıyordu.

Sanırım Alara Yılmaz'ı yani nam-ı diğer GECE'yi tanıyordu...