MAFYALARIN AŞKI (GECE SERİSİ 1)

->67. BÖLÜM<- Okyanus kokusu vardı...

Bölüm baya geç geldi biliyorum üzgünüm ama hani TEOG var ya. hani o gerzek şey. HAH! işte ona 10 gün gibi az bir süre kaldı :(

Diğer bölüm 27 Kasım da gelir büyük bir ihtimal çünkü TEOG :(

 Neyse iyi okumalar!

multi: Alara Yılmaz ve bölümde geçen sporcu atleti :)

multi: Model- Mey

ARES TEKSÖZ

Telefonumdan gelen seslerle ister istemez uyanmıştım. HADİ AMA! Cumartesi bu gün!

Hafifçe gerinerek ayağa kalktım daha sabah bile olmamıştı.

Kafamı Gece'min yattığı yere. Yanıma çevirdiğimde yoktu. Kalbim acıyla sıkıştığını hissettim. Sanki vücudum bir kuklaymışcasına hareket etti. Koşarak odadan çıktım. Sırayla her odaya her kata tek tek baktım.

"Alara!" gözlerimi sertçe kapatarak derin bir nefes aldım "ALARA NEREDESİN? ÇIK ORTAYA BAK ŞAKA YAPMA BANA!" ses gelmeyince gözlerimi yavaşça açtım. Yoktu. Gitmişti. Biliyordum... Ama daha çok erkendi...

Geçenlerde Gece'min günlüğünü bulmuştum. Biliyorum garip geldi Alara gibi birinin günlük tutması. 

 Gece özenle yazdığı defterde kalbimi parçalayan şeyler yazmıştı. Yazdığı satırlar beynimde çığlık çığlığa dolanmaya başladı.

'Ben bir gün Ares'ten uçup gideceğim. Kendi isteğim ile gideceğim ama. Çünkü ölüm tehditleri beni asla korkutmaz. Sadist'i öldürdükten sonra geriye hiçbir şeyim kalmayacak. Ne kalbim ne de hislerim. Onu son kez öpüp gideceğim. Bunu belki bulur okursun sevdiğim. Seni ne kadar sevdiğimi biliyorsun. Eğer bir gün kalktığında yanında değilsem bil ki geri gelmeyeceğim. Kendine zarar verme sakın Ares'im. Çünkü ben senden uzaklarda bile canının yandığını hissederim..." 

Demek sonunda o gün gelmişti. Benden gitme günü. Beni yok etme günü. Bensiz olma günü.

İşte olmuştu sonunda. Kıyamet günüde olacaklar gibi hisler uçup gitmiş , herkes kendi canı için kaçıp gitmişti. Bir anne bile çocuğunu bırakıp kaçmıştı.

Geriye savunmasız vücutlar kalmıştı. Güçsüz ve bitik kalpler.

Önüme büyük bir sis perdesi geçmiş gibiydi. Ne bir şey görüyor ne de hissediyordum.

Yaşlar yanaklarımdan hızla süzülürken boğazım yırtılırcasına bağırdım "NEDEN GECE! NEDEN BIRAKIYORSUN BENİ! BİLİYORDUM BEN! BİR GÜN BENDEN GİDECEĞİNİ BİLİYORDUM!" önüme çıkan şeyi elimin tersiyle ittirdim. Ne olduğunu bilmiyordum. Ama yere düşen ve parçalanan cam sesi gelmişti. "B-biliyordum gideceğini... ama d-dayanamam ki ben sensizliğe..."

Nereye olduğunu bilmeden bulunduğum odanın içinde ilerlemeye devam ettim. 

Bir kaç adım atmıştım ki ayağımda keskin bir acı hissettim. Düşen cama basmıştım. Ayağımı hafifçe kaldırarak savurdum. Cam ayağımın içinden düşüp gitti. Neyse ki fazla derine batmamıştı.

Aslında bir şey fark etmezdi ama...

Kalbim neden böyle atıyor ki? Sanki acıyla büzüşmüş ama eski haline dönmeye çalışıyormuş gibi. Kafamdakiler neden böyle konuşuyor? Neden bana kendimi öldürmemi söylüyorlar? Peki ben ne yapmalıyım?

O sırada karşıma denizci kıyafetli bir adam belirdi. Kaşlarımı çattım "Kimsin sen?!" gülerek karşılık verdi bana. 

"KİMSİN SEN?!"