MAFYALARIN AŞKI (GECE SERİSİ 1)

->64. Bölüm<- "Alara" ... "Ali?"

63. Bölüme destek çıkmadığınız için teşekkür ederim 4 beğeni gerçekten mütüştü! neyse bölümü konu unutulmasın diye atıyorum yoksa atmayacaktım dfgxdgx iyi okumalar

o kadar oy vermeyeceğinizi biliyorum ama 6 vote 8 yorum yazayım dedim 

multi: Ares Teksöz

multi: Derek Hale | Impossible (şarkıcının şeysi yerine bunu koydum. daha yakışıklı jsjsjsj)

Ablamın mezarının yanında dikilmiş sadece bakıyordum. Yanımda kaptan vardı. Şapkasını çıkarmış o da mezara bakıyordu. 

Hafifçe tebessüm ettiğim de bana doğru döndü kaptan "Alara?" diye sordu.

"Efendim kaptan?"

"Bir sorun mu var?"

"Neden olmasın?"

"2 hafta kendine ara vermek gibi bir saçmalık yapmayacaksın değil mi?"

"Neden olmasın?"

"İyi değilsin..."

"Sahiden iyi değil miyim?" kendi kendime güldüm bu dediğime. Allah'ım delirmek çok güzel bir şey! 

Hafif bir kıkırtı kaçıyor ağzımdan. İçimde kopan fırtınalardan bir haber. Yavaşça bir kuş konuyor yanımıza sonra. Ama bir kadın geçerken uçup gidiyor. İleride bir yerde ağlama sesleri geliyor. Hıçkıra hıçkıra ağlıyor bir kadın... Belkide bir anne...

Sahi bizim annemiz nerede? 

O sırada ağlama sesleri yaklaşıyor. Ve ağaçların arasından annem çıkıyor. Darmaduman olmuş bir halde. Saçları yolunmuş , yüzünde makyaj yok... Komik geliyor bu hali. Yine kıkırdıyorum. 

Bakışları bir saniye bile bana dönmüyor annemin. Komik geliyor yine. Ama galiba ortam ciddi olduğu için dudaklarımı dişleyerek gülmemeye çalışıyorum.

Annem ablamın mezarının yanına çöküyor sonra. Elini daha kurumamış toprakta gezdiriyor. 1 saat önce ablam kefenine kuşanıp mezarına girmişti. O da kaymıştı gökyüzünden. Vücudum şu an yaşanan olaylara geç cevap veriyor galiba. Ağlamaya başlıyorum.

Acıyla çığlık atarak dizlerimin üzerine çöküyorum. Annem yine bana dönmüyor. Bağıra bağıra ağlamaya başlıyorum sonra. Ablam yok!

Saçlarımı çekiştiriyorum birde. Uzun süredir yapmadığım bir şey... Ablam yok!

Ağabeyim çıkıp geliyor sonra yanıma. Ellerimi tutup saçlarımdan çekmeye çalışıyor. Ablam yok!

Sonra iki tane adam elinde çelenk ile geliyor. Üzerinde babamın adı yazıyor. Anneme ellerindeki mektubu verip gidiyorlar. Ablam yok!

Annem açıp okuyor mektubu 'Ben gelmeyeceğim. Çelengi bıraktırdım' yazıyormuş. Annem öyle okuyor. Benim babam ne zamandan beri böyle şerefsiz? Ablam yok!

Ağabeyimin kucağına kayıyorum ve başım dizlerinde ağlamaya ve kriz geçirmeye devam ediyorum. Ablam yok!

Vücudum kendiliğinden bağımsız hareket etmeye başlıyor sonra. Ellerimi ayaklarımı oraya buraya savurarak bağıra bağıra ağlıyorum. Vücudum neden böyle tepki veriyor? Ne oluyor bana?

Sonra arkalardan ağlayan Çisem ve gözleri dolmuş Ali geliyor.  Arkalarından gözleri kızarık Ares'im...  "Ağlamayın lan amına koduklarım!" diyerek kabalaşıyorum. Ağabeyim de ağlamaya başlıyor , bir yandan vücudumu zaptetmeye çalışırken.